ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ: Ο ΠΑΡΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΓΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ!

Αναρτήθηκε από Anast_Ath / στις 10:47 π.μ. / /

της Κατερίνας Λομβαρδέα

Η είδηση περνάει πια εντελώς απαρατήρητη. Είναι σαν να λέμε «αύριο θα έχουμε καταιγίδα» ή «το χρηματιστήριο έπεσε μια μονάδα». Ένα δυσάρεστο συναίσθημα σε διαπερνά για δευτερόλεπτα, αλλά εξαφανίζεται στη στιγμή. Τι μπορούμε να κάνουμε εξάλλου εμείς κάθε φορά που οι φοιτητές αποφασίζουν να καταλάβουν την σχολή τους; Να μπούμε να τους βγάλουμε; Όχι βέβαια, άρα δεν αξίζει να χαλάμε τη ζαχαρένια μας.


Έτσι στα ψιλά πέρασε κι αυτές τις μέρες η είδηση ότι 40 φοιτητές κατέλαβαν το Εργαστήριο Επιδημιολογίας της Ιατρικής Αθηνών κι εμπόδισαν τη διεξαγωγή των εξετάσεων. Αιτία, ότι δύο καθηγήτριες εφάρμοσαν τον νόμο, που ορίζει την εξεταστική περίοδο σε τρεις εβδομάδες, είχαν δηλαδή το «θράσος» να μην εφαρμόσουν την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης της Σχολής να κρατά η εξεταστική δύο μήνες. Όπως μου είχε πει κάποτε σε ένα ρεπορτάζ για το άσυλο ένας νεαρός από τα ΕΑΑΚ, «οι φοιτητές είμαστε πλειοψηφία στα πανεπιστήμια, άρα εμείς θα αποφασίζουμε πώς θα σπουδάσουμε». Αρχίστε λοιπόν να καίτε διδακτορικά και δημοσιεύσεις, αγαπητοί καθηγητές, γιατί στην δημοκρατία των πανεπιστημίων δεν έχουν καμία αξία. Οι νέοι - και μάλιστα μια μικρή μειοψηφία τους - αποφασίζουν και διατάζουν.


Μετά τις δηλώσεις των φοιτητών, ακολούθησαν αυτές του προέδρου της Ιατρικής Σχολής, που είπε ούτε λίγο ούτε πολύ, σύμφωνα με ρεπορτάζ της «Καθημερινής», ότι δεν μπορεί να τους ελέγξει. «Και τούτο γιατί οι καταλήψεις… αποτελούν εξωθεσμικές ενέργειες και επομένως μη υποκείμενες σε έλεγχο από τα θεσμικά όργανα». Δηλαδή ας ασχοληθεί κάποιος άλλος με την καυτή πατάτα. Εμείς νίπτουμε τας χείρας μας.



Μπορεί να είμαι ιδιαίτερα αφελής αλλά συνεχίζω - δέκα ακριβώς χρόνια μετά την αποφοίτησή μου από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών - να μην καταλαβαίνω πώς νομιμοποιούνται οι Γενικές Συνελεύσεις των σχολών να επιβάλουν τις αποφάσεις τους. Κι αυτό γιατί η εμπειρία μου από αυτές θα μου μείνει αξέχαστη.

Ήταν το πρώτο μου έτος στη σχολή της Ιστορίας και Αρχαιολογίας. Οι αρνητικές εμπειρίες που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή από τα χαοτικά αμφιθέατρα, τους αδιάφορους - στην πλειοψηφία τους - καθηγητές και τις συμφοιτήτριες που έβλεπαν τις σπουδες σαν αναγκαίο κακό προκειμένου να αποκτήσουν μια ονειρεμένη θέση στο δημόσιο και να «ηρεμήσουν», λέξη που στην ηλικία μας ακουγόταν σαν θάνατος, δεν με είχαν ακόμα κλονίσει. Έτσι, όταν οι παρατάξεις μας μοίρασαν κάτι φυλλάδια για έναν «απαράδεκτο» νέο νόμο, σαν ενεργή φοιτήτρια που ήθελα να είμαι, είπα να πάω στη συνέλευση να ψηφίσω. Η αλήθεια είναι ότι στο πρώτο έτος είχα «καταπιεί το παραμύθι» των ΕΑΑΚ και των υπόλοιπων αριστερών παρατάξεων, με αποτέλεσμα να νιώθω αδικημένη από όλες τις μεριές, χωρίς απαραίτητα να ξέρω το γιατί. Ε, ήταν και αυτός ο Κνίτης που μου άρεσε, και να σου βρέθηκα στην πρώτη σειρά της AULA.


Αυτό που έζησα τότε δεν θα το ξεχάσω ποτε. Όσο παραλογισμό κι αν έχω συναντήσει στη ζωή μου, η Γενική Συνέλευση κρατά την πρώτη θέση. Καταρχάς, η ώρα έναρξης είχε οριστεί στις 10 το πρωί, και επρόκειτο, σύμφωνα με την ανακοίνωση, να ψηφίσουμε στη μία το μεσημέρι. Θα έχανα ένα μάθημα, άντε και μια ώρα από το επόμενο, αλλά τι σημασία είχε αυτό μπροστά στη δυνατότητα που μου δινόταν να συναποφασίσω το μέλλον μου; Στρογγυλοκάθισα λοιπόν και τέντωσα τα αυτιά μου για να ακούσω.


Το αμφιθέατρο γεμάτο, πρέπει να είχε πάνω από 600 ψυχές. Κάπου απέναντι, καμια εικοσαριά μέτρα από μένα, καθόταν κι ο Κνίτης, και που και που του έριχνα κλεφτές ματιές για κι έπαιρνα θάρρος. Τα μέλη των αριστερών παρατάξεων άρχισαν να παίρνουν τον λόγο, κι η αλήθεια είναι ότι δεν καταλάβαινα πολλά από αυτά που έλεγαν. Ο λόγος τους ήταν ξύλινος, και τα έλεγαν σχεδόν στριγγλιχτά, σαν να τους είχε βάλει ένας αόρατος εχθρός το όπλο στον κρόταφο.

Επίσης, δεν άκουγαν, κανέναν και τίποτα. Ήταν σαν να βρίσκονται σε άλλο τόπο και χρόνο, δεν επικοινωνούσαν με το περιβάλλον τους και δεν απαντούσαν ποτέ ο ένας στα επιχειρήματα του άλλου. Άρχισαν να κλονίζονται οι - όχι και τόσο γερά θεμελιωμένες - απόψεις μου. Πώς γίνεται άνθρωποι που δεν ξέρουν να συζητούν, να ακουν και να επιδιώκουν τη σύνθεση των απόψεων, να έχουν δίκιο; Με τα πολλά, έφτασε η ώρα μία. Κι οι ομιλίες δεν είχαν τέλος. Είπα στον εαυτό μου «εντάξει, δεν πειράζει να χάσεις και το επόμενο μάθημα, αρκεί να ψηφίσεις». Είχα αποφασίσει ήδη ότι θα ψήφιζα υπέρ των εξαφανισμένων ΔΑΠιτών και ΠΑΣΠιτών, που δεν ήθελαν την κατάληψη. Δεν τους συμπαθούσα, ήταν πολύ «φλώροι» για μένα, αλλά οι άλλοι με είχαν εκνευρίσει και συνέχιζαν ακάθεκτοι.

Η ώρα πήγε τρεις, κι ακόμα τίποτα. Έπαιρναν ο ένας τον λόγο από τον άλλον, φώναζαν, επαναλάμβαναν τα ίδια και τα ίδια, σαν να ήθελαν να μας κάνουν πλύση εγκεφάλου, ώστε όταν τελικά ψηφίσουμε να πάει το χέρι αυτόματα. Ο Κνίτης εντωμεταξύ είχε έρθει να κάτσει πιο κοντά μου. Και τότε παρατήρησα ότι δεν ήταν τόσο όμορφος όσο νόμιζα. Είχε μεγάλη μύτη κι ένα στόμα σκληρό.



Τελικά έφυγα στις πέντε. Δεν άντεχα άλλο, είχα αρχίσει να παθαίνω αγοραφοβία εκεί μέσα. Την άλλη μέρα, η σχολή ήταν κλειστή. Πήρα μια φίλη που ανήκε στο ΚΑΡΦΙ (Κίνηση Αριστερών Φιλοσοφικής) και μου είπε ότι η ψηφοφορία έγινε στις εννιά το βράδυ. Είχαν μείνει μόνο αυτοί και οι υπόλοιποι των αριστερών παρατάξεων, κι έτσι η κατάληψη ψηφίστηκε ομόφωνα. Από τα τριάντα άτομα που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στο αμφιθέατρο. Αργότερα κατάλαβα ότι αυτό ήταν ένα «κόλπο» που εφαρμοζόταν συχνά, να καθυστερεί η συνέλευση για να εξαντλούνται οι αντοχές της πλειοψηφίας των φοιτητών και να μένουν μόνοι οι «σκληροπυρηνικοί».



Όταν οι φίλοι μου μιλούν για αυταρχισμό, εγώ λέω πάντα ότι στη ζωή μου (γεννήθηκα το 1978, τέσσερα χρόνια μετά την αποκατάσταση της δημοκρατίας) έχω γνωρίσει μόνο έναν αυταρχισμό, αυτόν των αριστερών φοιτητικών παρατάξεων. Δεν φαίνεται να το καταλαβαίνουν, αλλά εγώ θα συνεχίσω να το λέω, μέχρι να βρω κι άλλους που θα ενώσουν τη φωνή τους με τη δική μου.

Πουθενά δεν έχω νιώσει τόση καταπίεση, τόση λογοκρισία, τόση περιφρόνηση στη λογική και στις δημοκρατικές διαδικασίες, όσο μέσα σε εκείνες τις συνελεύσεις.

Όσο για την εξεταστική στην Ιατρική, επικοινώνησα με μια φίλη μου γιατρό και τη ρώτησα αν είναι λογικό το αίτημα της Συνέλευσης, να κρατά δύο μήνες. Μου απάντησε ότι οι εξεταστικές που θυμάται η ίδια κρατούσαν έξι εβδομάδες, αλλά πιστεύει ότι ένας μήνας είναι ίσως πιο λογικός…«ο όγκος της ύλης είναι τερατώδης, και συνήθως δεν διαβάζαμε και τόσο φανατικά στη διάρκεια του εξαμήνου!». Όχι βέβαια, αυτό το θυμάμαι κι εγώ, δεν διαβάζαμε ποτέ στη διάρκεια του εξαμήνου. Δεν μας το ζητούσε, εξάλλου, κανείς. Έτσι, απαλλαγμένοι από τις υποχρεώσεις μας, είχαμε απεριόριστο χρόνο για να διεκδικούμε τα δικαιώματά μας.

Το κείμενο είναι από το site protagon.gr.

Σχόλιο: Μπορεί να μην συμφωνώ απόλυτα με τις απόψεις που εκφράζονται σε αυτό το άρθρο, αλλά σε γενικές γραμμές αποτυπώνουν την κατάσταση στο σημερινό πανεπιστήμιο...