Για την Χούντα του τότε και το τώρα.

Αναδημοσίευση από το Βαθύ Κόκκινο:

Πως ήταν; Τι να πω; Είχε και ομοιότητες με τη σημερινή χούντα είχε και διαφορές. Κόλαση ήταν και η μια, κόλαση και η άλλη. Εκείνο που με εξαγριώνει, είναι όταν ακούω κάτι χούφταλα ή κάτι μ@λ@κες, να λένε υπέρ του πράκτορα της ΚΥΠ Γ. Παπαδόπουλου. Να θυμίσω λοιπόν στα όρνεα του φασισμού, πως ήταν, για τους υπόλοιπους Έλληνες.
Η Χούντα είχε συλλάβει πάνω 12.000 πολιτικούς αντιπάλους, κυρίως κομμουνιστές από τις πρώτες κιόλας μέρες. Όχι επειδή κάνανε κάτι, αλλά επειδή απλά θεωρούνταν απειλή. Τους περισσότερους, θα τους έστελνε εξορία σε ξερονήσια. Ο δικτάτορας Παττακός είχε πει για την Γυάρο και τη Μακρόνησο (χωρίς να είναι τα μοναδικά νησιά εξορίας) ότι «δέματα από τους συγγενείς δεν γίνονται δεκτά, γιατί οι κρατούμενοι δεν τα έχουν ανάγκη». Αποκομμένοι από τους δικούς τους και τον έξω κόσμο, προσωπικότητες της πολιτικής, του πνεύματος αλλά και απλοί άνθρωποι, παρακολουθούσαν το καθημερινό πρόγραμμα «κατήχησης κατά του κομμουνισμού».
Τι περιλάμβανε; Πείνα, βασανιστήρια, εξευτελισμούς και ξύλο, που έφτανε στο θάνατο σε αρκετές περιπτώσεις. Οι πιέσεις να υπογράψουνε δηλώσεις στήριξης της χούντας και να «αποτάξουν» τα πιστεύω τους, αφόρητες. Στα κελιά το αδιαχώρητο. Δίνανε ζωοτροφές, κάνανε διάφορα καψόνια, αγγαρείες, απειλούσαν ότι θα πιάσουν τις γυναίκες, τα παιδιά, τους γονείς τους.
Στο δρόμο δεν τολμούσες να βγεις νύχτα. Γι αυτό τσαντίζομαι όταν ακούω νοσταλγούς, να λένε «ότι τότε κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές». Τρίχες. Δε θυμάμαι κάτι τέτοιο. Σε πολλές όμως περιπτώσεις παραβιάζονταν οι πόρτες και το άσυλο της κατοικίας, αν δεν άνοιγες στα καθάρματα της ΕΣΑ.
Οι χαφιέδες έκαναν χρυσές δουλειές εκείνη την εποχή. Ένας διάχυτος φόβος υπήρχε ακόμα και σε μικρά παιδιά, μη πούνε τίποτα, που δεν άρεσε στους στους χουντικούς. Αν κάποιος ρουφιάνος σε κατηγορούσε, το ξύλο στα μπουντρούμια και η απώλεια της δουλειάς σου, αν ήσουν υπάλληλος, θα ήταν το μικρότερο σου πρόβλημα. Πολλοί άνθρωποι πέθαναν ή έμειναν ανάπηροι από τα μαρτύρια.
Άλλους τους αφήναν νηστικούς και διψασμένους, άλλους τους κάνανε φάλαγγα, άλλους έδερναν με ραβδιά και γκλοπ, άλλους με κλοτσιές και μπουνιές. Σε πολλούς χειρότερα. Βρισιές, απειλές, προσβολές.   
Η λογοκρισία και η προπαγάνδα μόνο με την περίοδο του μνημονίου και την κατοχή, μπορεί να συγκριθεί. Απαγορεύονταν σχεδόν τα πάντα, πλην στρατιωτικών εμβατηρίων. Βιβλία, τραγούδια, ταινίες, εφημερίδες. Οι λογοκριτές κολλούσαν μέχρι και τσιρότα σε δίσκους! Έπεφτε ξύλο σε κινηματογράφους για να μη δουν ταινίες που δεν συμβάδιζαν με τα γούστα των φασιστών, μη φανταστείτε πολιτικές, αυτές δεν προβάλλονταν καν.
Τα σημερινά κανάλια, μου θυμίζουν τα δελτία ειδήσεων εκείνης της εποχής. Ένα απίστευτο γλείψιμο των πραξικοπηματιών, εμετικά ψέματα, αρλούμπες και το χειρότερο όλων, κάτι «εκδηλώσεις» που προσέβαλαν την αισθητική και παραποιούσαν την Ιστορία. Πως είναι το Mega, το Skai ο Ant1 σήμερα; Έτσι ακριβώς.
Η επταετία της Χούντας σημαδεύτηκε από αμέτρητες περιπτώσεις σκανδάλων. Θυμίζω χρήματα καταχράστηκαν ο Λαδάς, με τα λεγόμενα θαλασσοδάνεια, ο Ρουφογάλης (αρχηγός ΚΥΠ). Η ΚΥΠ εξασφάλιζε δάνεια από τα χρήματα του λαού σε χουντικούς επιχειρηματίες. Αυτό εννοούν μερικοί, όταν λένε ότι ο Παπαδόπουλος έδωσε χρήματα. Και σήμερα το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, χρήματα δίνουν στα κανάλια και τους εφοπλιστές. Το σκάνδαλο των σάπιων κρεάτων από τη Ροδεσία, που έφερνε με λαθρεμπόριο ο τότε υπουργός εμπορίου, η ΠΕΣΙΝΕ που πήρε ρεύμα κάτω του κόστους, η Esso-Pappas με το ξέπλυμα χρημάτων κλπ. Την ίδια περίοδο, πρωτοφανή άνοδο γνώρισε το ρουσφέτι και η οικογενειοκρατία: Στρατηγοί, στρατιωτικοί και συγγενείς τους κατέχουν όλες σχεδόν τις διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο. Τα ίδια σ***α δηλαδή με σήμερα, μόνο με άλλα πρόσωπα. Φυσικά δεν τολμούσε κανείς να τους κατηγορήσει τότε. Οι στρατιωτικοί τότε, ήταν κάτι σαν τους βουλευτές και τους μεγάλους παρουσιαστές σήμερα.  
Η δικτατορία παρέχει διευκολύνσεις στους Αμερικανούς. Την περίοδο του πολέμου των 6 ημερών πχ, μερικές χιλιάδες Αμερικανοί φιλοξενήθηκαν σε ξενοδοχεία χωρίς καν έλεγχο διαβατηρίων. Η προσκόλληση στο άρμα των ΗΠΑ, είχε αποτέλεσμα ολέθριες αποφάσεις στην εξωτερική πολιτική. Όπως σήμερα. Οι σχέσεις με τις γειτονικές χώρες στα βόρια σύνορα επιδεινώνονται. Με την Τουρκία ακολουθείται διαφορετική γραμμή υπό το πρίσμα των συμφερόντων του ΝΑΤΟ, και όχι της Ελλάδας.
Έτσι η Χούντα μέσα σε διάστημα 45 ημερών (όπως ακριβώς αξίωνε η Τουρκία) ολοκλήρωσε πλήρως την απόσυρση της Ελληνικής Μεραρχίας από την Κύπρο, εφαρμόζοντας την αρχή ενός νοσηρού σχεδίου της CIA και των ντόπιων υπηρετών. Το σχέδιο αυτό ήθελε τον απόλυτο έλεγχο της Αμερικής στην κρίσιμη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Ανεξάρτητες φωνές όπως του Μακαρίου, έπρεπε για τους Ιμπεριαλιστές να «πνιγούν».  Το αποτέλεσμα του παρανοϊκού πραξικοπήματος κατά του δήθεν «Κάστρο της Μεσογείου», είναι γνωστό: Χιλιάδες νεκροί, περισσότεροι τραυματίες, αγνοούμενοι, δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες, στρατιωτική κατοχή της μισής Κύπρου (40%). Τα όπλα που αγοράστηκαν πανάκριβα (Α7 Corsair,  F -4 Phantom, υποβρύχια πλοία, άρματα μάχης, πύραυλοι, κλπ), ουδέποτε χρησιμοποιήθηκαν, δείχνοντας ότι οι εξοπλισμοί είναι για να οικονομάνε κάποιοι.
Υπήρξε αντίσταση; Ασφαλώς. Ο λαός δεν ήθελε τη χούντα. Οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Τον Απρίλιο του 1967 οι πρώτες διαδηλώσεις κατά της ανωμαλίας σε Γιάννενα Ηράκλειο. Καταπνίγονται από τις δυνάμεις καταστολής. Ο  Αλέξανδρος Παναγούλης με την απόπειρα δολοφονίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου, τον Αύγουστο του 68 στη Βάρκιζα. Πολλές βομβιστικές επιθέσεις στα 7 πέτρινα χρόνια, από δεκάδες οργανώσεις αγωνιστών.  Η χούντα εξαρθρώνει πολλές απ αυτές, οδηγεί σε δεκάδες έκτακτα στρατοδικεία, ήρωες της αντίστασης, φυσικά με απόλυτη μυστικότητα. Αυτό, τις βομβιστικές επιθέσεις , τις έκρυψε και η Μεταπολίτευση, για «ευνόητους λόγους». Γι αυτό λεν ότι τάχα δεν είχαν αντίσταση. Είχαν και παρείχαν. Άσχετα αν το καθεστώς ήταν πάνοπλο και ισχυρό, γιατί στηρίζονταν απ έξω.
 Αναρχικοί, Κομμουνιστές, ακόμα και Κεντρώοι Δημοκρατικών πεποιθήσεων, δίνουν ένα τιτάνιο αγώνα, εναντίον του ψέματος και της βίας.  Και πληρώνουν τη γενναιότητα και τον πόθο για λευτεριά. Κηδείες πολιτικών και ανθρώπων των γραμμάτων, γίνονται αφορμή αντιδικτατορικών συλλαλητηρίων. Η ΑΣΟΕΕ, η Πάντειος, το Γεωλογικό, η Νομική, δείχνουν ότι οι νέοι φοιτητές λένε όχι σε κάθε χούντα. Το Πολυτεχνείο, το σύμβολο αγώνα για ελευθερία και δημοκρατία, τρομάζει το χουντικό σκυλολόι. Αποτέλεσμα  1.100 συλλήψεις, 127 απόπειρες δολοφονίας, χιλιάδες  τραυματισμοί πάνω από 83 νεκροί … 
Και τότε ήταν πολύ άσχημα. Αγωνιστήκαν και θυσιάστηκαν πολλοί. Αλλά νίκησαν.
Ο Δ. Ιωαννίδης καταδικάστηκε σε στρατιωτική καθαίρεση, ισόβια κάθειρξη για το αδίκημα της εσχάτης προδοσίας και σε 10 έτη κάθειρξη για το αδίκημα της στάσης, καθώς και σε ισόβια για ηθική αυτουργία σε ανθρωποκτονίες και συνολική κάθειρξη 25 ετών για ηθική αυτουργία σε απόπειρα ανθρωποκτονίας για την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ακόμη, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 14 ετών για το αδίκημα της ηθικής αυτουργίας σε ένωση προς στάση αξιωματικών εν ενεργεία, εν καιρώ γενικής επιστρατεύσεως και άλλες μικρότερες ποινές, (δηλαδή επί αδικημάτων που προβλέπει ο ΣΠΚ). Αρχικά καταδικάστηκε σε θάνατο (1975), (που τότε ίσχυε η ποινή του θανάτου) αλλά η ποινή μετατράπηκε σε ισόβια.
Στον Γ. Παπαδόπουλο, η θανατική ποινή που του επιβλήθηκε μετατράπηκε σε ισόβια δεσμά.
Ο Μακαρέζος δικάστηκε για προδοσία και για την εξέγερση και καταδικάστηκε σε θάνατο. Η ποινή του μετατράπηκε όμως από τον κερατά τον Καραμανλή, σε ισόβια φυλάκιση.
Στ. Παττακός: θάνατος και καθαίρεση για την κατηγορία της στάσης (μετατράπηκε σε ισόβια) και ισόβια κάθειρξη για την εσχάτη προδοσία.
Καταδικάστηκαν επίσης από τη δικαιοσύνη οι: Γρ. Σπαντιδάκης, Γ. Ζωιτάκης, Ι. Λαδάς, Α. Λέκκας, Μ. Ρουφογάλης, Κ. Παπαδόπουλος και Κ. Μπαλόπουλος (5-20 χρόνια φυλακή).
Πολλοί βέβαια τη γλύτωσαν. Τρύπωσαν στα αστικά κόμματα που λειτούργησαν ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Πέρα όμως, από τα όποια αστικά δικαστήρια, οι χουντικοί εγκληματίες καταδικάστηκαν στη συνείδηση όλου του λαού.
Τελειώνοντας τους αφιερώνω για την «γιορτή» τους, την αποφράδα αυτή ημέρα,  αυτούς τους στίχους από  ποίημα του Σεφέρη, λέγοντας και εγώ αλλά και όλοι: ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ.
…«Τον έδεσαν χειροπόδαρα» μας λέει 
 «τον έριξαν χάμω και τον έγδαραν
  τον έσυραν παράμερα τον καταξέσκισαν
  απάνω στους αγκαθερούς ασπάλαθους
  και πήγαν και τον πέταξαν στον Τάρταρο, κουρέλι».
  Έτσι στον κάτω κόσμο πλέρωνε τα κρίματά του
  ο Παμφύλιος Αρδιαίος ο πανάθλιος Τύραννος.


Λήμνος: Έσπασαν (;) τομογράφο για να θησαυρίζουν ιδιώτες

Σήμερα μια πληθώρα από "ειδησιογραφικά sites" αναδημοσιεύουν μια είδηση σχετικά με τις καταγγελίες για δολιοφθορά αξονικού τομογράφου στο Γενικό Νοσοκομείο Λήμνου, ώστε οι ασθενείς να αναγκάζονται να πηγαίνουν σε ιδιωτικό κέντρο και να κάνουν εξετάσεις. Την είδηση μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
Εν τούτοις σε κανένα site που αναδημοσιεύτηκε η σχετική είδηση δεν είδα πουθενά να υπάρχει έστω κι επιγραμματικά η άποψη των εργαζομένων στο νοσοκομείο για το θέμα. Όμως αν μη τι άλλο, για να μην μπαίνουμε σε μία γκεμπελίστικη λογική προπαγάνδας και μονόπλευρης παρουσίασης των γεγονότων, ας δούμε και μία άλλη άποψη από το site nosokomeiolimnou.gr.
Ναι, προσωπικά δεν θεωρώ ότι μπορεί κάποιος από μας διαβάζοντας τα γεγονότα να πάρει ξεκάθαρη θέση, αλλά πρέπει σε κάθε λόγο να παρουσιάζουμε και το αντίλογο που υπάρχει.

Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από εδώ.

Αποστομωτική απάντηση σε κυβέρνηση-κεφάλαιο έδωσαν οι ναυτεργάτες

Αποστομωτική απάντηση έδωσαν με την καθολική συμμετοχή στην απεργία τους οι ναυτεργάτες –κάτι που αναγκάστηκαν να παραδεχθούν και τα καθεστωτικά ΜΜΕ στα μεσημεριανά δελτία ειδήσεων- σε όλους αυτούς που τόσες μέρες ανακάλυπτα «ρήγματα» και διαφωνίες ανάμεσα στους απεργούς. Μαζικά και δυναμικά από σήμερα τα χαράματα περιφρούρησαν την κινητοποίησή του σε όλα τα λιμάνια της χώρας με αποτέλεσμα να μην λύσει κάβους ούτε ένα πλοίο.

Ούτε ο «κοινωνικός αυτοματισμός» που προώθησαν όλα τα ΜΜΕ που ανήκουν σε εφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους, ούτε οι κατηγορίες για «πολιτικά υποκινούμενη απεργία» μπόρεσαν να έχουν το αποτέλεσμα που θα ήθελαν οι δυνάμεις του συστήματος.

Ολη η επίθεση που έχει ξεκινήσει εδώ και μια βδομάδα, τόσο απ’ τα κόμματα της πλουτοκρατίας, όσο και από μερίδα των ΜΜΕ που συνεπικουρούταν από εφοπλιστές, μεγαλοξενοδόχους κλπ, έπεσε στο κενό.

Την ίδια τακτική παρακολουθήσαμε και σήμερα. Ο νεκροθάφτης της δημόσιας υγείας Α. Λοβέρδος μας είπε σήμερα από το βήμα της βουλής ότι η απεργία οφείλεται  «σε πολιτικές ασκήσεις από πολιτικές δυνάμεις μέσα στα συνδικάτα».  Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος δήλωσε ότι «κόμματα κινούν για καθαρά πολιτικούς λόγους, τα νήματα μιας απεργίας» για να τον διαδεχθεί  ο Κυριάκος Μητσοτάκης και να συμφωνήσει μαζί του χαρακτηρίζοντας την απεργία «πολιτικά κατευθυνόμενη». Στην ίδια ρότα κι αυτοί, δηλαδή, με τις χθεσινές δηλώσεις της Αννας Διαμαντοπούλου που χαρακτήρισε την απεργία «προαποφασισμένη κίνηση λόγω σκοπιμοτήτων του ΚΚΕ». Τον οχετό τους έριξαν ενάντια στον δίκαιο αγώνα των ναυτεργατών και η Ντόρα Μητσοτάκη, ο Καρατζαφύρερ, χωρίς να απουσιάσει απ’ αυτή την συγχορδία και ο Κουβέλης. (Λεπτομέρεια: το 75% των μελών του Δ.Σ της ΠΝΟ πρόσκειται σε ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ).

Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι η επιτυχημένη απεργία των ναυτεργατών είναι ένα χαστούκι στην επίθεση που δέχτηκαν από κυβέρνηση-κεφάλαιο. Ούτε οι απειλές για επιστράτευση, ούτε και η γκεμπέλικη προπαγάνδα στάθηκαν ικανά να ανακόψουν τους ναυτεργάτες απ’ το να διεκδικήσουν τα δίκαια αιτήματά τους.

Αναδημοσίευση από το "Βαθύ Κόκκινο".

Απολύσεις από τη Solar Hellas στη ΒΙ.ΠΕ Πάτρας


Αναδημοσίευση από το attacktv.gr:

Σε 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση προχωρούν οι περίπου 100 εργαζόμενοι της εταιρείας Solar Cells Hellas, για τις 9 απολύσεις συναδέλφων τους μετά από απόφαση που έλαβαν κατά τη διάρκεια της χθεσινής συνέλευσης.  
Η εταιρεία Solar Cells Hellas, εργοστάσιο της οποίας λειτουργεί στη ΒΙ.ΠΕ. Πάτρας, αφού έβγαλε  τις προηγούμενες μέρες σε αναγκαστική άδεια τους εργαζόμενους, χθες ανακοίνωσε τηλεφωνικά τις απολύσεις εργαζομένων, ενώ είναι πιθανό να ακολουθήσει και για άλλους την ίδια τακτική. Η εταιρεία, ιδιοκτησίας του Δημ. Παναγάκου, εντάχθηκε σύμφωνα με πληροφορίες σε διάφορα αναπτυξιακά και επιδοτούμενα προγράμματα και στο παρελθόν είχε φτάσει να απασχολεί περί τους 250 εργαζόμενους, συμβασιούχους και αορίστου χρόνου. Στη συνέχεια, άρχισε να μειώνει σταδιακά το προσωπικό, είτε με απολύσεις, είτε με το καθεστώς της διαθεσιμότητας.  Την ανεξέλεγκτη δράση του ιδιοκτήτη της, ενισχύει η προσωπική φιλική του σχέση με τον Νίκο Παπανδρέου, έναν βουλευτή και υψηλόβαθμα κομματικά στελέχη στην Αθήνα, ενώ τη διεύθυνση του εργοστασίου της Πάτρας έχει αναλάβει ο Καλαβρυτινός Δήμος Βαρβιτσιώτης.
Ο πρόεδρος του σωματείου εργαζομένων, Γιώργος Μπρούλιας μιλώντας στο attacktv.gr δήλωσε ότι από την πλευρά τους θεωρούν παράνομες τις απολύσεις αναφέροντας ότι πέντε εκ των απολυθέντων είναι ιδρυτικά μέλη του σωματείου. Επίσης, τόνισε ότι εκτός από τις απεργιακές κινητοποιήσεις, προετοιμάζουν παράλληλη ενημέρωση φορέων, πολιτικών προσώπων και κρατικών υπηρεσιών, από τους οποίους θα ζητήσουν υποστήριξη.
 Για το θέμα έχουν ήδη καταθέσει ερωτήσεις στη Βουλή, οι βουλευτές Αχαΐας Μ. Κυριακοπούλου και Ν. Τσούκαλης.

Τα υπόγεια κύματα και η αριστερά της ρήξης

Άρθρο του Γιάννη Ελαφρού από την εφημερίδα Πριν :


Aκούω γύρω μου τα παπαγαλάκια να μιλούν για τα άκρα που δυναμώνουν και να σημαδεύουν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Κι ύστερα ακούω ότι η Γιούνισεφ μιλά για 440.000 παιδιά στην Ελλάδα του 2010 κάτω από τα όρια της φτώχειας. Ότι στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά (και όχι μόνο) ζήτησαν από τους εργάτες να δουλεύουν μία μέρα την εβδομάδα, τέσσερις μέρες το μήνα!

Ότι ο ασυμβίβαστος φωτογράφος Μάριος Λώλος δέχθηκε πισώπλατο δολοφονικό κτύπημα με ανεστραμμένο κλομπ αστυνομικού στο κεφάλι και έπρεπε να εγχειριστεί. Ότι η απελπισία και η αμείλικτη φτώχεια ριζώνει γύρω μου, σταθεροποιείται, την ίδια ώρα που όσοι μας οδήγησαν εδώ ζητούν «σταθερότητα και όχι χάος». Και αναρωτιέμαι, εάν αυτό που ζούμε δεν είναι «τα άκρα», δεν είναι το άκρο της εξαθλίωσης και της κανιβαλικής επίθεσης του κεφαλαίου στους εργαζόμενους και το λαό, τότε τι είναι; Εκτός κι αν είναι το μέσο μιας επίθεσης, που μας οδηγεί στα άκρα της ταπείνωσης και της υπερεκμετάλλευσης.
Είναι τότε που μου έρχεται να μιλήσω με τα λόγια άλλων, συντρόφων ή ανθρώπων της δικής μας, της περήφανης αγωνιζόμενης Ελλάδας. «Στον καπιταλισμό που έρχεται, η επιβίωση δεν είναι πλέον το αντίθετο του θανάτου, αλλά το αντίθετο της ζωής», έλεγε ο Α. Αναγνωστάκης, παρουσιάζοντας την εισήγηση του ΝΑΡ. Κι ο αυτόχειρας Δημήτρης Χριστούλας μίλησε στο συγκλονιστικό τελευταίο του διάβημα για τους «νέους χωρίς μέλλον, που κάποια στιγμή θα πάρουν τα όπλα».

Υπάρχει σήμερα μια Αριστερά που μπορεί να «πάρει τα όπλα» ενός ανατρεπτικού κινήματος; Όλο αυτό το τελευταίο διάστημα ο κόσμος της Αριστεράς έδωσε μάχες. Μέσα σε αυτές διαμορφώνεται ένα ευρύτερο ρεύμα, που στηρίζεται στους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κι ευρύτερα της εκτός των τειχών Αριστεράς, αλλά διαπερνά πια και συγκλονίζει τους οπαδούς και μέλη του ΚΚΕ, του Συνασπισμού και του ΣΥΡΙΖΑ, ιδιαίτερα του Μετώπου Αλληλεγγύης και Aνατροπής, ενώ παρασέρνει και μεγάλο μέρος της εργατικής βάσης του ΠΑΣΟΚ, που τείνει να υπερβεί τη σοσιαλδημοκρατία, χωρίς να αναζητά νέες καρέκλες.
Πρόκειται για πολύμορφα ρυάκια που αναζητούν μια άλλη νικηφόρα Αριστερά, που δεν βολεύονται στη μικροκομματική ανακύκλωση, αλλά ενδιαφέρονται πρωτίστως για την ανατροπή της επίθεσης και τη νίκη των εργαζομένων.

Είναι αντιφατικά, αλλά δεν φοβούνται το μαζικό κίνημα, ακόμα και τις ανώριμες αντιδράσεις του, ξέρουν ότι εκεί θα παιχτεί το παιχνίδι και γι’ αυτό βρέθηκαν και βρίσκονται με όλη τους την ψυχή στις πλατείες, στους δρόμους, στις απεργίες, στο συντονισμό από τα κάτω και στις λαϊκές συνελεύσεις.

Αναζητούν για μετωπική συσπείρωση και ενωτική στάση της Αριστεράς, χωρίς να θεωρούν το πρόγραμμα δευτερεύον, ούτε να οχυρώνονται πίσω απ’ αυτό για να μην κάνουν τίποτα. Το πιο σημαντικό είναι ότι δεν διστάζουν να σηκώσουν το γάντι που πετά ο αντίπαλος («θέλετε να βγούμε από το ευρώ και την ΕΕ»). Πρώτα και κύρια γιατί καταλαβαίνουν ότι το ζήτημα της ρήξης και της εξόδου της χώρας από την ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική μέγγενη, αλλά και της αποδέσμευσης πια της Αριστεράς και του κινήματος από την επικίνδυνη αυταπάτη του ευρωπαϊσμού είναι το κρίσιμο σημείο. Όχι μόνο για την απελευθέρωση των εργαζομένων και του λαού από τη σύγχρονη τυραννία των πολυεθνικών, αλλά και για ένα νικηφόρο κίνημα και μια ανατρεπτική διεθνιστική Αριστερά που δεν θα σταματά στα απαγορευτικά στοπ της ΕΕ. Χωρίς τις χειροπέδες της ΕΕ και του ευρωπαϊσμού στα χέρια, διεκδικούν διαγραφή του τοκογλυφικού χρέους, αυξήσεις στους μισθούς, αξιοπρέπεια για τον κόσμο της δουλειάς, για μια νεολαία που θα μπορεί πάλι να ονειρεύεται.

Είναι ένας κόσμος που δεν βολεύεται με τη σημερινή Αριστερά. Αντιπαλεύουν τον υπαρκτό καπιταλισμό και δεν εμπνέονται από τον υπαρκτό σοσιαλισμό, «ψάχνονται» για μια σύγχρονη κομμουνιστική και χειραφετητική προοπτική, χωρίς να λείπουν από τον αγώνα. Δεν χάθηκαν μέσα σε καλέσματα για πλατιά παλλαϊκά μέτωπα, με ευνουχισμένη την Αριστερά και την ταξική της οπτική και προοπτική.

Με αυτόν τον κόσμο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ βρέθηκε δίπλα δίπλα, συνέβαλε κι αυτή στη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης, θετικών πολιτικών μετατοπίσεων προς τα αριστερά, κυρίως γιατί έθεσε πρώτη τα ζητήματα του αντικαπιταλιστικού προγράμματος (παύση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, έξω από ευρώ και ΕΕ, αυξήσεις στους μισθούς, απαγόρευση των απολύσεων, εργατικός έλεγχος). Γιατί μίλησε για κίνημα ανατροπής, υλοποίησε πρωτοβουλίες κοινής δράσης στο μαζικό κίνημα (πολύ πριν πάρει την πρωτοβουλία για το αγωνιστικό μέτωπο ρήξης και ανατροπής) κι έθεσε το στόχο για μια άλλη μετωπική αντικαπιταλιστική επαναστατική Αριστερά, σε σύνδεση με τα μεγάλα ζητήματα της επαναστατικής προοπτικής και τα ερωτήματα εάν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ, την ΕΕ, τις αγορές, την κυριαρχία του κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, «πήρε» από όλο αυτό το δυναμικό κοινωνική εμπειρία, πολιτική σοφία και μια ευρύτερη ματιά, που υπερβαίνει την παλιά οπτική της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Όχι για να γίνει πιο κυριλέ, αλλά για να γίνει πιο εργατική, πιο πολιτική, τελικά πιο ανατρεπτική.

Η πολιτική συμπόρευση και συμπαράταξη αυτού του ευρύτερου δυναμικού θα αποτελέσει ένα πολύ σημαντικό βήμα για μια άλλη Αριστερά. Θα είναι μια σημαντική ανατροπή δυνάμεων, που θα λειτουργήσει ως καταλύτης μεγάλων εξελίξεων και ανατροπών, όχι μόνο στην Αριστερά, αλλά ευρύτερα στο μαζικό κίνημα. Θα φέρει στην επιφάνεια τη βουή των υπόγειων κυμάτων του κόσμου της εργασίας και της νεολαίας και αναζητούν πολιτική διέξοδο. Η συνάντηση έχει δυσκολίες, καθώς τα διαφορετικά ρεύματα κουβαλάνε τις δικές τους δυσπιστίες, επιφυλάξεις, οπτικές. Οι εκλογές μπορούν να συμβάλουν σε αυτή τη συμπόρευση, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να την εκτροχιάσουν, αλλά σίγουρα η υπόθεση έχει προοπτική μπροστά της. Η αποφασιστική και εκλογική ενίσχυση του ευρύτερου αντικαπιταλιστικού ρεύματος που θέλει να εκφράσει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα δημιουργήσει καλύτερες προϋποθέσεις για να ανοίξει η συζήτηση για μια τομή στην Αριστερά και στο κίνημα.

Γιατί αναμφίβολα εκεί είναι το κλειδί της υπόθεσης και για τα βήματα και για τις δυσκολίες. Στην τομή. Για να μην θυμίζει την Αριστερά που γνωρίσαμε, την Αριστερά της ήττας και της ενσωμάτωσης. Χωρίς να αποκόβεται από τον αριστερό και εργαζόμενο κόσμο, πρέπει να διαρρηγνύει πολιτικά το συνεχές με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, να διακηρύσσει και να υλοποιεί το στόχο για μια άλλη ανατρεπτική αντικαπιταλιστική Αριστερά. Αριστερά της κοινής δράσης και του μετώπου αγώνα, αλλά και του νέου στρατηγικού επανεξοπλισμού. Για να ανταποκριθούμε σε αυτή την κοινωνική αναγκαιότητα, για να βρούμε τα σύγχρονα «όπλα». Έχουμε μόλις ξεκινήσει.

Τούτες τις μέρες...

... ο Ρίτσος γίνεται πιο επίκαιρος από ποτέ.

Ληστεία!

Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*
Τον ερχόμενο Οκτώβρη, εις βάρος ενός λαού που το χειμώνα ξεπάγιασε γιατί δεν είχε να πληρώσει για θέρμανση, σχεδιάζουν να επιβάλουν νέες αυξήσεις στους ειδικούς φόρους κατανάλωσης (ΕΦΚ) στο πετρέλαιο και να εκτινάξουν περαιτέρω την τιμή του πετρελαίου θέρμανσης στα 1,4 ευρώ το λίτρο! Με αυτήν τη νέα επιβάρυνση, οι αυξήσεις στους ΕΦΚ στο πετρέλαιο θα έχουν αγγίξει μέσα στη διετία το 1.500%!!!
* Οσο για το «χαρούμενο καλοκαίρι» που βιώνουμε, ήδη η τιμή της βενζίνης φλερτάρει με τα 2 ευρώ το λίτρο!
*
Γιατί συμβαίνουν αυτά; Ιδού:
Σύμφωνα με το τελευταίο δελτίο τιμών της 26ης Μάρτη που εκδίδεται από την ίδια την κυβέρνηση και το αρμόδιο υπουργείο, με μέσο όρο λιανικής τιμής της αμόλυβδης στα 1,804 ευρώ το λίτρο,
το 57% της τιμής (1,02 ευρώ) ήταν φόροι,
το 39% της τιμής (0,7 ευρώ) το νέμονταν τα διυλιστήρια,
το 3% (0,06 ευρώ) οι εταιρείες χονδρικής και
το 1% (μόλις 2 λεπτά του ευρώ) οι βενζινοπώλες.
*
Δηλαδή: Το 99% της τιμής της αμόλυβδης το μοιράζονται οι καπιταλιστές μέσω της φοροεπιδρομής του κράτους τους, των διυλιστηρίων τους και των εταιρειών τους.
Δεν είναι απολύτως καθαρό, επομένως, προς όφελος ποιου διενεργείται αυτή η ληστεία;

Αυτά θα κάνουν αν τους ψηφίσετε...
Μετά τον Παπακωνσταντίνου, τον υπουργό Περιβάλλοντος, που δήλωσε ότι
«δεν καταλαβαίνει τη συζήτηση που μας συγκρίνει με μισθούς Βουλγαρίας»,
προχτές είχαμε τον Σαχινίδη, τον υπουργό Οικονομικών, ο οποίος - κινούμενος στην πεπατημένη του προεκλογικού ΠΑΣΟΚισμού - ετάχθη κι αυτός κατά της συζήτησης ότι θα μειωθούν (κι άλλο) οι μισθοί των εργαζομένων.
Καταρχάς δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η ιταμή τους ψηφοθηρία έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο εξαχρείωσης ώστε να μας καλούν αφενός να τους... ευγνωμονούμε - και άρα να τους υπερψηφίσουμε - για τις μέχρι τώρα περικοπές, αφετέρου έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο κατάντιας ώστε να εμφανίζουν την (ψευδή) μισο-δήλωση ότι δε θα κάνουν κι άλλες περικοπές (σ.σ.: που θα τις κάνουν) σαν μέγιστη προεκλογική «παροχή» (!) και σαν... υπόσχεση!
*
Τα όρια της πολιτικής απάτης τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από τη ΝΔ έχουν ξεπεραστεί προ πολλού.
Το δείχνουν τα έως τώρα έργα τους.
Οσο για το πού θα φτάσει η βαλίτσα της έτσι κι αλλιώς δεδομένης πολιτικής απάτης, για το τι άλλο θα κάνουν πέραν όσων έχουν ήδη διαπράξει με τους μισθούς στα 400 ευρώ και την ανεργία στο 1,5 εκατομμύριο,
αντί άλλης απόδειξης, ας απαντήσει το μνημόνιό τους:
*
1) Στη σελίδα 427 του μνημονίου αναφέρονται όλα όσα... (δε) θα κάνουν και συγκεκριμένα τα εξής:


«Τα μέτρα αυτά (σ.σ.: μειώσεις μισθών κ.λπ.) θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)»!
*
Από την επομένη των εκλογών, επομένως, και εφόσον υφαρπάσουν την ψήφο, θα θέσουν σε εφαρμογή ό,τι ακριβώς έχουν ψηφίσει και έχουν καταστήσει «υπέρτατο νόμο» του κράτους τους:
Κατώτατος μισθός για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα που στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων θα οδηγηθεί σε τέτοια επίπεδα ώστε να μην αποκλίνει από τον αντίστοιχο των λεηλατημένων από τους καπιταλιστές χωρών της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Λετονίας, της Αλβανίας κ.ο.κ.
*
2) Στη σελίδα 518 του μνημονίου, κάτω από τον τίτλο «Μεταρρυθμίσεις στο σύστημα καθορισμού των μισθών», διαβάζουμε:
«Εως το τέλος Ιουλίου 2012 θα καταρτιστεί ένα χρονοδιάγραμμα για την αναθεώρηση της εθνικής γενικής συλλογικής σύμβασης εργασίας. Η πρόταση θα στοχεύει στην αντικατάσταση του ύψους των μισθώνπου ορίζονται στην ΕΓΣΣΕ με ελάχιστο ύψος μισθού νομοθετημένο από την κυβέρνηση σε διαβούλευση με τους κοινωνικούς εταίρους».
*
Από την επόμενη των εκλογών, επομένως, και εφόσον υπαρπάσουν την ψήφο, και με καταληκτική ημερομηνία τον ερχόμενο Ιούλη, προχωρούν στην... «αντικατάσταση» (!!!) των μισθών.
Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι τους σημερινούς μισθούς, που τους πήγαν στα 400 ευρώ, θα τους «αντικαταστήσουν»... προς τα πάνω;

Νταλάρα
H κυρία Αννα Νταλάρα δήλωσε:
«Κάποια στιγμή πρέπει να γίνουν τα κέντρα υποδοχής και τα κέντρα κράτησης (σ.σ.: μεταναστών)... διότι χάνει η Ευρώπη την εμπιστοσύνη της...».
*
Οπως βλέπετε, εκτός από τα «ανθρωπιστικά» χρυσοχοΐδικα περί εγκληματικότητας, υγειονομικής βόμβας κ.ο.κ. που... επιτάσσουν τον εγκλεισμό των μεταναστών σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, η κυρία Νταλάρα εισάγει μια ακόμα παράμετρο:
Τη διασφάλιση της... εμπιστοσύνης από πλευράς ΕΕ. Η οποία ΕΕ (σε αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να αμφισβητούμε σε την κυρία Νταλάρα) ένα από τα «πολιτισμένα» και «ουμανιστικά» κριτήρια που έχει για να «βαθμολογεί» τη φερεγγυότητα της Ελλάδας είναι το αν η Ελλάδα φτιάχνει στρατόπεδα συγκέντρωσης...
*
Κατόπιν αυτών, αντί οποιουδήποτε άλλου σχολίου για τη βαρυσήμαντη τοποθέτηση της κυρίας Νταλάρα
(η οποία, μάλιστα, σύμφωνα με τα «Νέα», είναι τόσο κοντά στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ που επελέγη σε «ρόλο οικοδέσποινας» στην προχτεσινή συγκέντρωση «παρουσίασης της πολιτικής πρότασης του Βαγγέλη Βενιζέλου σε ανθρώπους της επιστήμης και του πολιτισμού» στο Μουσείο Μπενάκη...)
μια ερώτηση έχουμε να κάνουμε:
*
Αλήθεια, από κτίριο του υπουργείου που διετέλεσε υφυπουργός η κυρία Νταλάρα, από κτίριο του υπουργείου Εργασίας δεν ήταν εκείνος ο ανασφάλιστος άτυχος μετανάστης, που έπεσε και σκοτώθηκε, το Δεκέμβρη του 2010, την ώρα που καθάριζε τα τζάμια του υπουργείου, χωρίς τήρηση κανενός κανόνα ασφαλείας;..

*Δημοσιεύθηκε στο ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ το Σάββατο 7 Απριλίου 2012

  Αναδημοσίευση από το iskra.gr