28η Οκτώβρη, Πάτρα και προπαγάνδα της Χρυσής Αυγής

Έπεσα τυχαία πάνω σ' ένα άρθρο του site της Χρυσής Αυγής, για τις παρελάσεις της 28ης Οκτώβρη. Προσπερνώντας τις αναφορές για ορφανά του Στάλιν, αλλά και για το αν ο Κουράκης βάφει τα μαλλιά του (ω, τι μεγάλη πολιτική κριτική!), στο τέλος παραθέτουν το παρακάτω βίντεο, όπου είναι και καλά ο κόσμος που μαζεύτηκε στην Πάτρα:




Επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και η προπαγάνδα έχει κοντά ποδάρια, να παραθέσω ένα ενδεικτικό βίντεο από την συγκέντρωση που καλούσαν οι λαϊκές συνελεύσεις Πάτρας, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΣΥΡΙΖΑ κ.α.:



Δυστυχώς δεν βρίσκω βίντεο που να φαίνεται ξεκάθαρα και η συγκέντρωση του ΚΚΕ που είχε αντίστοιχα πολύ κόσμο. Προφανώς κι όποιος δεν φροντίζει να "ενημερώνεται" από τους παραχαράκτες της ιστορίας ξέρει τι έγινε στην Πάτρα κι αλλού. Το ζήτημα είναι τι γίνεται με όσους χάφτουν την πλύση εγκεφάλου και τις Γκεμπελίστικες μεθόδους προπαγάνδας τους.

"Εγώ δεν είμαι φασίστας..."


Του Θύμιου Καλαμούκη
 
Όποτε από την ραδιοφωνική εκπομπή, χαρακτηρίσω φασίστες όσους στέλνουν ξενοφοβικά, ρατσιστικά μηνύματα, δέχομαι έναν καταιγισμό μηνυμάτων, από ίδιους ή και άλλους, που με κομψό αλλά κυρίως άκομψο τρόπο, σημειώνουν ότι αυτοί δεν είναι φασίστες, αλλά «είναι έλληνες», ή είναι εθνικιστές προσπαθώντας να διαχωρίσουν τον φασιστικό τρόπο σκέψης, από τον δικό τους τρόπο σκέψης.
Για τον επιμελή σχολιαστή και σύμφωνα με τα ερμηνευτικά λεξικά, σίγουρα υπάρχουν κάποιες αμυδρές διαφορές, μεταξύ του ακροδεξιού, του ρατσιστή, του ξενόφοβου, του φασίστα. Τις διαφορές τις γνωρίζω, αλλά εδώ που φτάσαμε το τελευταίο που με απασχολεί είναι η ακρίβεια των χαρακτηρισμών.
Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, μια σειρά από άλλες φοβίες, το μίσος, η τυφλή βία, οδηγούν στον πεντακάθαρο φασισμό. Είναι η αρχή μιας τεράστιας λεωφόρου, που οδηγεί με ιλιγγιώδη ταχύτητα στο τείχος που λέγεται Φασισμός και που στο τέλος του προκαλεί, αίμα και θάνατο.
Όταν ο γερμανικός λαός κάποτε επέλεξε τον Χίτλερ για να τον κυβερνήσει, δεν επέλεγε τον πόλεμο, δεν επέλεγε το να αφήσει την ήρεμη ζωή του, να ντυθεί φαντάρος και να πάει στα πέρατα της Ευρώπης για να γίνει κιμάς. Η μανάδες που ψήφισαν Χίτλερ δεν ήθελαν να δουν τα παιδιά τους (αν τα είδαν), στα φέρετρα. Οι ηλικιωμένοι γερμανοί παππούδες, δεν ψήφισαν να γκρεμιστούν τα σπίτια τους, οι πόλεις τους, από τους βομβαρδισμούς των συμμάχων, ή να χάσουν τα εγγόνια τους. Τα ίδια ΔΕΝ επέλεξαν και όσοι ανέχτηκαν τον Χίτλερ ή έκαναν τα στραβά μάτια στον φασιστικό λόγο και τις πρακτικές του.
Όλοι αυτοί ψήφισαν τον Χίτλερ για να τους δώσει αξιοπρέπεια, δουλειές, καλύτερη ζωή, καλύτερη υγεία, παιδεία κλπ. Ο Χίτλερ όμως όταν ψηφιζόταν, είχε στο νου του όλο το πακέτο. Δεν το έκρυψε ποτέ. Το περιέγραφε με κάθε τρόπο. Απλώς οι περισσότεροι δεν το έβλεπαν ή δεν ήθελαν να το δουν, γιατί δεν ήταν φασίστες επειδή ήταν Γερμανοί…
Ερώτηση: Υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ της σημερινής Ελλάδας και της προπολεμικής Γερμανίας;
Απάντηση: Υπάρχουν ομοιότητες στο πως μια κοινωνία που περνά βαθειά κρίση, προσπαθώντας να γλιτώσει από τα χειρότερα, επιλέγει τα χείριστα. Έχει συμβεί αρκετές φορές και δεν βλέπω κάποιο φωτεινό σημάδι που να δείχνει ότι εμείς θα είμαστε η εξαίρεση. (Έχει προηγηθεί άλλωστε τόση προεργασία, από τις εκλεγμένες κυβερνήσεις, ΜΜΕ, αγανακτισμένους πολίτες…)
Γι αυτό θεωρώ φασίστα, όχι μόνο όποιον ψηφίζει φασιστικό κόμμα, αλλά και όποιον το γλυκοκοιτάζει, όποιον μισοσυμφωνεί και όποιον δεν αντιδρά στην βία και το μίσος. Φασίστας δεν είναι μόνο ο ψυχάκιας που βγαίνει το βράδυ για να μαζέψει κεφάλια Πακιστανών. Είναι και ο γείτονας, συνάδελφος, φίλος που δεν αγανακτεί, επαναστατεί με αυτά που βλέπει. Και τέτοιοι είναι πάρα πολλοί δίπλα μας, εργάτες, μαγαζάτορες, γιαγιάδες, θείες, φοιτητές, μαθητές, όλοι αυτοί που θα γίνουν κιμάς με την πρώτη ευκαιρία, σε μερικά χρόνια ή μήνες, από το φασιστικό μύλο, που ξέρει να αλέθει αριστοτεχνικά και όσους τους υποστηρίζουν.
Η ταχύτητα των εξελίξεων, ή ένταση των οικονομικών μέτρων και των γενικότερων εξελίξεων, δεν πρέπει να αφήνει καμία αμφιβολία και ταλάντευση.
Ο Φασισμός είναι εδώ. Ο Φασισμός είναι βία, αίμα, θάνατος. Και πολλοί από εσάς,  χωρίς να το συνειδητοποιείτε, συμφωνείτε με την βία, το αίμα και τον θάνατο.
Γι αυτό η απλή καταδίκη τέτοιων φαινομένων, τέτοιων συμπεριφορών, ΔΕΝ φτάνει.
 
ΥΓ. Θα έλεγα σε όλους αυτούς τους φασίστες που νομίζουν ότι ΔΕΝ είναι φασίστες, να κοιταχτούν σε έναν καθρέφτη, αλλά νομίζω ότι θα τους βάλω σε έξοδα, γιατί προβλέπω την αντίδρασή τους, τρομάζοντας από το αποτρόπαιο θέαμα.

Αναδημοσίευση από  ellinofreneia.net

Δεκαετίες πίσω η εκπαίδευση: Εικόνες εξαθλίωσης σε σχολεία

 
Στεφανάκου Π.
 
Με τρία μέτρα που δεν πατάνε πουθενά ομολογεί ο υπουργός Παιδείας την εξαθλίωση στην οποία έχουν οδηγήσει τους εκπαιδευτικούς και τους φοιτητές.
Με ανακοίνωσή του ο Κ. Αρβανιτόπουλος ανακοίνωσε, χθες, την παροχή δωρεάν σίτισης στους αναπληρωτές εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης που υπηρετούν μακριά από τα σπίτια τους. Δεύτερον, θα αυξήσει τον αριθμό των δικαιούχων φοιτητών και σπουδαστών για δωρεάν σίτιση από 57.000 σε 70.000. Τρίτον, θα αυξήσει τον αριθμό των κλινών των εστιών κατά 700 για δωρεάν στέγαση φοιτητών και σπουδαστών.
Ο υπουργός Παιδείας παραδέχθηκε ότι αυτά δεν είναι αρκετά, αλλά μέσα στο πλαίσιο της βαθιάς κρίσης που έχει πλήξει τη χώρα μας, τους νέους, τους εκπαιδευτικούς και την ελληνική οικογένεια, είναι αυτό που η Πολιτεία μπορεί να κάνει.
Και μετά τα συγκινητικά, αρχίζουν οι αλήθειες και τα ψέματα. Τα κονδύλια που θα διατεθούν για τα παραπάνω μέτρα -το ποσό δεν αναφέρεται- προέρχονται από τη «μείωση των λειτουργικών δαπανών». Προφανώς, των σχολείων και των πανεπιστημίων που χτυπάνε κόκκινο.
Σε ό,τι αφορά τη δωρεάν σίτιση των αναπληρωτών, ουδείς αυτή τη στιγμή γνωρίζει τον αριθμό τους. Ο υπουργός Παιδείας δηλώνει ότι έχει στη διάθεσή του πιστώσεις για 12.500 προσλήψεις. Το πόσους τελικά εκπαιδευτικούς θα προσλάβει είναι άγνωστο. Άρα αυτό το μέτρο στήριξης μπορεί εν τέλει να αφορά πολύ λίγους. Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστικό ότι στη ρύθμιση αυτή δεν περιλαμβάνει τους νέους εκπαιδευτικούς, αυτούς που διορίστηκαν στην εκπαίδευση την τελευταία πενταετία και οι μισθοί τους με το ζόρι ξεπερνούν τα 700 ευρώ. Για την ακρίβεια, αμείβονται με λιγότερα χρήματα από τους αναπληρωτές.
Η κατηγορία αυτών των εκπαιδευτικών δεν μπαίνει στη ρύθμιση, ίσως επειδή όλοι γνωρίζουν πόσοι είναι αυτοί και το υπουργείο Παιδείας δεν θέλει δεσμεύσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι αναπληρωτές που θα κάνουν χρήση του μέτρου θα σιτίζονται στις στρατιωτικές λέσχες ή στις φοιτητικές λέσχες. Στις τελευταίες, πάντως, το φαγητό δεν επαρκεί ούτε για τους φοιτητές.
Το μέτρο της αύξηση των δικαιούχων σίτισης φοιτητών δεν είναι μια κίνηση ευαισθησίας από την πλευρά του υπουργείου Παιδείας, αλλά... υποχρεωτικό. Αυξάνονται οι δικαιούχοι σίτισης, διότι αυξήθηκαν οι οικογένειες που ζουν με το χαμηλό εισόδημα το οποίο προβλέπεται για να ζητήσει κανείς δωρεάν σίτιση στο πανεπιστήμιο ή στο ΤΕΙ όπου σπουδάζει. Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν γίνεται καμία αναφορά σε συγκεκριμένο κονδύλι και χρόνο καταβολής, όταν είναι γνωστές οι δραματικές εκκλήσεις των διοικήσεων των ιδρυμάτων ότι το μαχαίρι στις δαπάνες έχει τινάξει στον αέρα τη φοιτητική μέριμνα.
Τέλος, ορθώς αυξήθηκαν, όσο αυξήθηκαν, οι φοιτητικές κλίνες. Πληροφορίες αναφέρουν ότι η αύξηση αφορά φοιτητές που σπουδάζουν στο λεκανοπέδιο Αττικής και, επειδή κρεβάτια στις υπάρχουσες εστίες δεν φυτρώνουν, θα αξιοποιηθούν διάφορα ξενοδοχεία τα οποία είναι έτοιμα να βάλουν λουκέτο. Με άλλα λόγια, μαζί με τον βασιλικό, δηλαδή τους ξενοδόχους, ποτίζεται και η γλάστρα, στην προκειμένη περίπτωση ταλαίπωροι φοιτητές από την επαρχία.
Το υπουργείο Παιδείας εγκυμονούσε αυτή την ανακοίνωση «ανακούφισης» εκπαιδευτικών και φοιτητών μια ολόκληρη ημέρα. Εδώ ταιριάζει η φράση «ώδινεν όρος και έτεκεν μυν».
 
Αναδημοσίευση από το alfavita.gr

Ξάνθη: Οι εργαζόμενοι αποφάσισαν να αυτοδιαχειριστούν το εργοστάσιο της ΣΕΚΑΠ!

Απόφαση για αυτοδιαχείριση στη ΣΕΚΑΠ πήραν τα δύο σωματεία των εργαζομένων, τα οποία συμπορεύονται πλέον από κοινού για τη διεκδίκηση των θέσεων εργασίας τους αλλά και το μέλλον του εργοστασίου.
Την απόφαση αυτή που έλαβαν οι εργαζόμενοι την Πέμπτη θα κοινοποιήσουν στη διοίκηση του εργοστασίου μετά και την 17η Σεπτεμβρίου, καταλυτική ημερομηνία για την κατάθεση προσφορών για την αγορά της ΣΕΚΑΠ από υποψήφιους ενδιαφερόμενους αγοραστές. 

Οι εργαζόμενοι πρακτικά αποφάσισαν να εκδηλώσουν ενδιαφέρον στον εκκαθαριστή της ΑΤΕ για την πρόθεσή τους να αναλάβουν το εργοστάσιο, ετοιμάζοντας προτάσεις για τη διοίκηση του εργοστασίου, ενώ στο νέο πενταμελές διοικητικό σχήμα θα μετέχουν δύο εκπρόσωποι των σωματείων των εργαζομένων καθώς και τρία άλλα πρόσωπα τα οποία θα επιλέξουν οι εργαζόμενοι. Παράλληλα, εξετάζουν με τη συνδρομή νομικών κύκλων το κατά πόσο αυτό το σχέδιο τους μπορεί να υλοποιηθεί και στην πράξη.

Σε αυτή την κίνηση προχώρησαν μετά και τη συμπλήρωση τριών απλήρωτων μηνών εργασίας, επιλέγοντας την αυτοδιαχείριση από την επίσχεση εργασίας.

Αναδημοσίευση από thrakitoday.com

21-8-1916: Απεργία της Σερίφου

Αναδημοσίευση από το blog "Βαθύ Κόκκινο".

Του Θανάση-29

Οι απάνθρωπες συνθήκες εργασίας οδήγησαν τους εργάτες μεταλλείων της Σερίφου στην εξέγερση το 1916.
Η απεργία ξεκίνησε στις 7 Αυγούστου 1916 όταν οι εργάτες του μεταλλείου αρνήθηκαν να φορτώσουν το μετάλλευμα σε ένα πλοίο με το όνομα «Μανούσι».

Επικεφαλής των απεργών ο Κ.Σπέρας (ιδρυτικό μέλος της ΓΣΕΕ που στο Α’ συνέδριο άνηκε στην ομάδα εκείνη που υποστήριζαν ότι η εργατική τάξη δεν θα πρέπει να έχει πολιτική εκπροσώπηση με την μορφή κόμματος και  για το λόγο αυτό θεωρήθηκε αναρχικός. Μετά την απεργία φυλακίστηκε μαζί με άλλα στελέχη της απεργίας.

Οι εργάτες της Σερίφου  ζητούσαν 8ωρο, αύξηση ημερομισθίου και λήψη μέτρων ασφάλειας. Ο άγγλος ιδιοκτήτης Γρόμαν ζήτησε τη βοήθεια των ελληνικών αρχών και στις 21/8/1916 κατέβασαν απο την  Αθήνα ένα απόσπασμα αστυνομικών δυνάμεων  με σκοπό να καταστείλουν την απεργία.
Οι αστυνομικοί έδωσαν 5 λεπτά διορία στους εργάτες να λήξουν την απεργία και με την εκπνοή της άνοιξαν πυρ. Γυναίκες και παιδιά αντέδρασαν στην καταστολή, όλο το νησί ξεσηκώθηκε  στο πόδι.

Με το τέλος της απεργίας οι συνθήκες εργασίας στο μεταλείο  κάπως καλυτέρευσαν, ήταν μια απο τις πρώτες  ΝΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΒΑΜΕΝΗ ΟΜΩΣ  ΣΤΟ ΑΙΜΑ.

Νεκροί οι Θ. ΚΟΥΖΟΥΠΗΣ, ΜΙΧ. ΖΩΙΛΗΣ, ΜΙΧ. ΜΗΤΡΟΦΑΝΗΣ, Γ. ΠΡΩΤΟΠΑΠΑΣ.

Nα τονίσουμε ότι την περίοδο της απεργίας της Σερίφου στο ελληνικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχει το ρεύμα του «συντεχνιακού» και ταξικού συνδικαλισμού.
Παρόλο που οι συντεχνίες είναι πλέον ανύπαρκτες την  περίοδο αυτή το «συντεχνιακό πνεύμα» κυριαρχεί στο τρόπο οργάνωσης, δράσης και  λειτουργίας των πρώτων συνδικαλιστικών οργανώσεων. Λέγοντας «συντεχνιακό πνεύμα» εννοούμε τη συνύπαρξη στην ίδια οργάνωση μισθωτών, αυτοαπασχολούμενων και μικροεργοδοτών απουσία δηλαδή ταξικής συνείδησης και αλληλεγγύης των κοινών συμφερόντων της τάξης ανεξαρτήτως επαγγέλματος. Οι οργανώσεις αυτής της περιόδου στηρίζονταν σε  ένα πνεύμα φιλανθρωπίας και ελεημοσύνης. Συχνά επικεφαλής των οργανώσεων βρίσκονταν παράγοντες άσχετοι με την εργατική τάξη όπως δικηγόροι, κληρικοί, πολιτευτές ακόμη και επιχειρηματίες.

Μετά το 1910 διαμορφώνεται μια νέα γενιά συνδικαλιστικών οργανώσεων. Αυτές εμψυχώθηκαν από εργάτες που είχαν αποκτήσει από μικρές σοσιαλιστικές ομάδες της εποχής, μια σοσιαλιστική κατάρτιση. Ο διεκδικητικός τους χαρακτήρας  ήταν σαφέστερος. Κύριος στόχος να ανυψώσουν το εργάτη και την εργασία του.
Έχει σημασία να τονίσουμε ότι στην Ελλάδα δεν προϋπήρξαν συνδικαλιστικές οργανώσεις πριν τη συνταγματική κατοχύρωση τους όπως είχε συμβεί σε άλλες χώρες. Έτσι η συγκρότηση τους με τη ευλογία της δικηγορίας και της αστικής δημοκρατίας  εμπεριείχε τον κίνδυνο «ενσωμάτωσης».

Ακόμα ότι οι εργοδότες συνήθως εργάζονταν και οι ίδιοι πλάι στους μισθωτούς, αναπτύσσοντας με αυτούς δεσμούς που καθιστούσαν δύσκολη την ανοικτή ταξική αντιπαράθεση, αυτό συνέβαλε και στην αύξηση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης. Από την άλλη έλλειπε το στρώμα της εργατικής αριστοκρατίας.

Η ηρωική απεργία της Σερίφου είναι μία από τις χιλιάδες  μάχες που έδωσε η εργατική τάξη στα πρώτα βήματα της για την υπεράσπιση των συμφερόντων της και στην απελευθέρωση της από τα καπιταλιστικά δεσμά.

* Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;

  Δεν σε αναγνωρίζω ρε φίλε. Δεν σε αναγνωρίζω ρε άνθρωπε Ελληνα του διαβόητου 21ου αιώνα. Ούτε συμπολίτη θέλω να σε πω, ποτέ σύντροφος άλλωστε δεν ήσουν, εκείνο δε το συνάνθρωπε, εκείνο το ρε πατριώτη, κάπου κάπου σου κόλλαγε και δεν μετάνιωνα την καλημέρα που αντάλλασσα μαζί σου. Ησουνα περήφανος για την προσφυγική καταγωγή σου. Κι ο διπλανός μας ακόμη περισσότερο, εκείνος που ανδρώθηκε στις γερμανικές αλυσίδες παραγωγής αλλά έμεινε λεύτερος, έλεγε, στο πνεύμα. Αμ εκείνη την άλλη τη φιλενάδα μας, την κοσμοπολίτισσα, που της άρεσε η έθνικ μουσική κι έκλαιγε με τα παιδάκια στα φανάρια και για τη δυστυχισμένη καντηλανάφτισσα, τη Ρουμάνα χήρα που δεν είχε στον ήλιο μοίρα, όχι μόνο δεν την αναγνωρίζω, αλλά δεν θέλω να την ξέρω.
 
  Σας κοιτάω και βλέπω φάτσες τραβηγμένες απ΄ το μίσος. Μια φανατίλα, καλά κρυμμένη πίσω απ΄ το μικροαστισμό σας, έχει ποτίσει ακόμα και τις ρυτίδες των βλεφάρων σας. Το μάτι σας γέμισε απ΄ εκείνους τους κόκκους σκιάς που σπάνε το φως της καλοσύνης, και το δείχνουν όπως είναι, μάτι θεριού πεινασμένου και ματαιόδοξου, μάτι απαίδευτο στο κάλλος. Μόλις δείτε ή ακούσετε πως κάποιος άθλιος ψωροκασίδης, ντυμένος στα μαύρα Ελληναράς, χτύπησε, έσφαξε, έλιωσε έναν όποιον αλλοεθνή, αλλόθρησκο, αλλόδοξο, αλλόχρωμο, μετανάστη, που όμως να μην είναι ματσωμένος τουρίστας που αφήνει γερό πουρμπουάρ, λάμπετε. Γυαλίζει εκείνο το φοβισμένο σκατόψυχο, που έλεγε κι η γιαγιά μου, εγώ σας. Θεριεύει σα μουσολίνικο λοφίο φτιαγμένο από χιτλερικό μουστάκι και στολίζει το καθαρό σας κούτελο σαν κέρατο βερνικωμένο. Θυμώνετε με κάθε ψίθυρο ότι το θύμα ήταν άνθρωπος και δη απόκληρος και δυστυχισμένος, ξωπεταμένος από θεούς κι ανθρώπους, κι είχε κι αυτός κάπου μια μάνα ή ένα παιδί που τον κλαίνε. Στ΄ αρχ... σας, μολογάτε. Να μην ερχότανε. Να μην περιέφερε το σκούρο δέρμα του, ο λιγδιάρης, ο διαφορετικός, ο οπωσδήποτε γι' αυτό το λόγο κλέφτης, φονιάς, απατεώνας.
 
  Σας ξεσκάτισε τη μάνα. Σας μάζεψε τον κήπο. Εφτυνε το γυαλισμένο αυτοκίνητο να μην σας το ματιάσουνε έτσι που το είχε γλείψει κι άστραφτε το χρήμα σας. Κράτησε τα χωράφια και την επιδότησή σας ζωντανά. Χρόνια τώρα, πάνω από δυο δεκαετίες. Εκανε πόρτα στο μαγαζί. Επλυνε γονατιστός και σκάλες και βρωμιές. Σας έβαψε το σπίτι. Κάθε μπουκιά λαδιού και κάθε κόκκος φράουλας έχει μια σταγόνα απ΄ τον ιδρώτα του. Τον ιδρώτα του μετανάστη. Το ακαθάριστο εθνικό σας προϊόν έχει ένα μεγάλο ποσοστό τοις εκατό απ΄ το αίμα του. Εσείς οι Νεοέλληνες, οι φωναχτεροί. Οχι όλοι. Οι μπουρδελοκάφτες, τα πρωταθλητάκια του πισώπλατου μαχαιρώματος, οι κουραδόμαγκες του μόχθου του άλλου, τα φασισταριά της διπλανής πόρτας, εσείς δεν ήσασταν που γινόσασταν έξαλλοι όταν σας έλεγαν τον πατέρα τουρκόσπορο και τη μάνα παστρικιά;
 
  Εχει και αλήτες και φονιάδες ανάμεσό τους, λέτε. Σίγουρα έχει. Οπως έχει κι ανάμεσό μας. Παιδεραστές, λαμόγια, βιαστές, φονιάδες. Ράτσα καθαρή από έγκλημα πού θα την βρείτε ωρέ ρατσιστές, φυλή ανώτερη της τάξης των τιμολογημένων ηλιθίων από επιλογή; Εσείς που δεν μπορείτε να καταλάβετε μήτε γράμμα απ΄ την προτροπή του ποιητή: «Τη ρωμιοσύνη μην την κλαις...νά τη πετιέται από 'ξαρχής. Αντριεύει και θεριεύει. Και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου...». Καβαλάτε μια μηχανή, με μαύρο μπλουζί φτιαγμένο από παιδιά δούλους στο Μπαγκλαντές, ένα λοστάρι, μια κάμα μαχαιριού δουλεμένη από μετανάστες πάλι, κάπου στην κεντρική Ευρώπη των δανειστών και κυνηγάτε ως δράκους κάτι αφύλαχτα αδύναμα ανθρωπάκια του θεού χωρίς στον ήλιο μοίρα. Κι ύστερα πάτε στη μάνα ή την γκόμενα να σας πλύνει τη ρατσιστική αδρεναλίνη απ΄ τα σώβρακα που βρέχονται γιατί δεν βρήκατε αντίσταση κι ήταν εύκολο το φονικό... Σιγά ρε πατριδοκάπηλοι και πατριδοκλέφτες. Απ' τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, λέει ο εθνικός Σολωμός, που δεν ήξερε και καλά τα ελληνικά, είναι η ελευθερία. Οχι από τα σπαρμένα πτώματα Ιρακινών, Πακιστανών, Πολωνών, Αλβανών, των εξαθλιωμένων θυμάτων των καπιταλιστών χορηγών σας... Μάσκες Ελλήνων γεμίσαμε κι η χώρα αιματηρός καρνάβαλος κατάντησε. Τοις ποίων ρήμασι πειθόμενοι μωρέ;
 
* Ω! ξειν αγγέλειν Λακεδαιμονίοις ότι τήδε κείμεθα τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι.
 
Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Ο μύθος των "συντάξεων μαϊμού" που χτίζουν τα ΜΜΕ!

Αναζητήσαμε σε καθεστωτικά μέσα πληροφορίες σχετικά με τις συντάξεις που καταβάλλονται σε μη δικαιούχους. Οσο κι αν ψάξαμε, τα στοιχεία είναι σχεδόν ανύπαρκτα. Ετσι, καταλήξαμε σε μια συγκέντρωση πληροφοριών που λόγω όγκου παρατίθενται εδώ περιληπτικά. 
Το στοιχείο που δεν παρουσιάζεται σχεδόν πουθενά, παρά μόνο σε μέσα της αριστεράς είναι ο συνολικός αριθμός των συνταξιούχων που είναι 1.200.000 άνθρωποι περίπου. Στο ΙΚΑ και στις τράπεζες φέρεται να μην έχουν παρουσιαστεί 7.500 συνταξιούχοι. Τα δημοσιεύματα του αστικού-κερδοσκοπικού τύπου λένε για 2.500 θανάτους μεταξύ αυτών αλλά κανείς δεν γράφει αν κάποιος συνεχίζει να εισπράττει παράνομα ή όχι. 
Το πλέον αισχρό είναι ο αριθμός όσων παραπέμφθηκαν στην δικαιοσύνη από τους 7.500, μόνο 58 περιπτώσεις. Από αυτούς, κανένας δεν έχει καταδικαστεί ακόμα, άρα δεν ξέρουμε αν πράγματι ισχύει η ενοχή τους. Με απλά μαθηματικά, τα μέσα μαζικής αποχαύνωσης παρουσιάζουν το 0,62% του συνόλου των συνταξιούχων σαν απατεώνες, ενώ μόλις το 0,004% σαν κατηγορούμενους που παραπέμπονται. 
Ενα ακόμη στοιχείο είναι μια δήλωση του πασόκου γενικού γραμματέα Θεοχαρη που έχει ξεμείνει και στην τωρινή κυβέρνηση, είπε πως το 10% των συντάξεων είναι αδύνατο να ταυτοποιηθεί με πρόσωπα καθώς καταβάλλεται σε άλλους οργανισμούς ! Ο στόχος είναι να κρύψουν την πραγματική αιτία που είναι η επί δεκαετίες άγρια λεηλασία των αποθεματικών και των περιουσιών των ασφαλιστικών ταμείων από το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, μέσα από τις εισφοροαπαλλαγές, την εισφοροδιαφυγή, παρουσιάζοντας την κατάσταση σαν τέτοια που πλέον δεν μπορεί να αντιμετωπιστει παρά μόνο με μέτρα που πλήττουν αναγκαστικά το σύνολο των εργαζομένων και των συνταξιούχων.
Ετσι, ετοιμάζονται να αυξήσουν και άλλο τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης και να μειώσουν τις συντάξεις. Την ίδια ώρα, η ανεύρεση γιατρού μέσω τηλεφώνου κοστίζει όσο το τηλεφωνικό σεξ, ενώ 10 σύλλογοι φαρμακοποιών σταμάτησαν την επί πιστώσει χορήγηση φαρμάκων, αναγκάζοντας τους ασφαλισμένους να στήνονται για ώρες στις ουρές των ταμείων για να πάρουν πίσω τα χρήματα που δικαιούνται. 

Εν ψυχρώ δολοφονία απεργών στη Ν. Αφρική!

Τουλάχιστον 18 εργάτες δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από την Νοτιοαφρικάνικη αστυνομία, στα ορυχεία πλατίνας  Μαρικάνα, στα βορειοανατολικό τμήμα  της χώρας,  κατά την διάρκεια απεργίας για αυξήσεις μισθών. Οι εργαζόμενοι απαιτούν 12.500 ράντ (1250 ευρώ) δηλαδή τον τριπλασιασμό του σημερινού τους μισθού. Η απεργία άρχισε στις 10 Αυγούστου και παρέλυσε την παραγωγή στο 3ο μεγαλύτερο ορυχείο πλατίνας στον κόσμο.
Ο -πολλαπλές φορές κατηγορούμενος για διαφθορά- πρόεδρος της χώρας Ζούμα ψέλλισε κάποιες φράσεις καταδίκης της σφαγής λέγοντας ότι στην δημοκρατία πάντα υπάρχει πεδίο για συζήτηση και ειρηνική επίλυση των διαφωνιών, ενώ η ηγεσία των ένστολων εκτελεστών ανακοίνωσε ότι οι αστυνομικοί δέχθηκαν επίθεση με μαχαίρια και για αυτό απάντησαν με αυτό τον τρόπο.
Η στιγμή της εκτέλεσης όπως την αποθανάτησαν κάμερες απο τοπικά τηλεοπτικά κανάλια:


                   
                   
                   



Πηγή άρθρου: athens indymedia

Για φωτογραφίες σχετικά με το γεγονός δείτε το σχετικό άρθρο στο blog resistencias.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ: Σαν σήμερα 17/8/1944 η σφαγή στο "μπλόκο της Κοκκινιάς" από τα τάγματα ασφαλείας!

ΚΕΙΜΕΝΑ ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιάννης Αναγνωστόπουλος -alfavita.gr
 
Το ιστορικό γεγονός
Η τριπλή Κατοχή πλησιάζει στο τέλος της. Ο ναζισμός εντείνει τη βαρβαρότητά του ενάντια στον ελληνικό λαό. Σε μια κακόφημη γωνιά της Κοκκινιάς, Γερμανοί με ντόπιους συνεργάτες τους αναθέτουν σε έναν μαυραγορίτη ρόλο καταδότη. Ο μαυραγορίτης συμβάλλει στο Μπλόκο, που οδήγησε στη σύλληψη εκατοντάδων αγωνιστών, στο βασανισμό και την εκτέλεση 315 ηρώων του λαϊκού και ΕΑΜικού κινήματος.
Ηταν 17 Αυγούστου 1944. Περίπου στις 2.30 το πρωί δεκάδες γερμανικά καμιόνια περικυκλώνουν τις γύρω από την Κοκκινιά περιοχές - από Κορυδαλλό, Αιγάλεω, Δαφνί, Ρέντη, μέχρι Κερατσίνι, Φάληρο και Πειραιά. Μαζί με τους ναζί κατακτητές, καταφθάνει στην προσφυγούπολη, τη «Μικρή Μόσχα», όπως χαρακτηριζόταν η Κοκκινιά, το μηχανοκίνητο τμήμα του δοσίλογου Ν. Μπουραντά. Περίπου 3.000 οπλισμένοι με πολυβόλα, όλμους, μυδράλια, ταχυβόλα, αυτόματα. Γερμανοί και ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την πόλη. Επικεφαλής είναι ο συνταγματάρχης Ι. Πλυντζανόπουλος, ο ταγματάρχης Γιώργος Σγούρος και ο διοικητής του μηχανοκίνητου τμήματος της Αστυνομίας Νίκος Μπουραντάς. Στις 6 π.μ. ακούγονται χωνιά στους δρόμους της Κοκκινιάς. Ηταν χωνιά των ταγματασφαλιτών:
«Προσοχή - προσοχή! Σας μιλάνε τα τάγματα ασφαλείας. Ολοι οι άνδρες από 14-60 ετών να πάνε στην πλατεία της Οσίας Ξένης για έλεγχο ταυτοτήτων. Οσοι πιαστούν στα σπίτια τους θα τουφεκίζονται επί τόπου!».
Πανικός στα σπίτια και στους δρόμους. Μερικοί κρύβονται σε στέγες, καταπακτές, πηγάδια. Με υποκόπανους γκρεμίζονται οι πόρτες των παραγκόσπιτων. Με βρισιές και κλοτσιές σέρνονται στην πλατεία της Οσίας Ξένης εκατοντάδες αγωνιστές. Αρκετοί εκτελέστηκαν στα σπίτια τους.
Γυναικόπαιδα οδύρονται, ακολουθώντας τους συλληφθέντες. Οι Γερμανοί καίνε σπίτια. Οι ταγματασφαλίτες λεηλατούν άλλα σπίτια, βρίζουν και χτυπούν τα γυναικόπαιδα. Μια ομάδα ΕΛΑΣιτών αντιστέκεται και έχει θύματα. Γύρω στις 8 π.μ., η πλατεία και οι γύρω δρόμοι πλημμύρισαν από 25.000, περίπου, κατοίκους. Οι Γερμανοί τους χωρίζουν σε ομάδες και πεντάδες, γονατισμένες, με το κεφάλι ψηλά, ώστε οι κουκουλοφόροι να υποδείξουν όποιον θέλουν. Αρκετοί λιποθυμούν από τη ζέστη και τη δίψα. Οι γυναίκες που προσπαθούν να δώσουν λίγο νερό και ψωμί στους συλληφθέντες κακοποιούνται από τους ναζί.
Κοντεύει μεσημέρι. Στην πλατεία εμφανίζονται ελάχιστοι κουκουλοφόροι Κοκκινιώτες. Ο γνωστός χαφιές της Κοκκινιάς, Μπατράνης, βλέπει μέσα στο πλήθος τον λοχαγό του ΕΛΑΣ Αποστόλη Χατζηβασιλείου. Ειρωνικά, του λέει «τα σέβη μου λοχαγέ» και δίνει το σύνθημα. Με ξιφολόγχη του βγάζουν ένα μάτι, του σκίζουν τα μάγουλα και τον περιφέρουν ανάμεσα στο πλήθος, ζητώντας να προδώσει. Ο ΕΛΑΣίτης φωνάζει: «Πατριώτες, σηκώστε το κεφάλι, μη φοβάστε. Δεν πρόκειται να προδώσω κανέναν!». Τον σέρνουν και τον κρεμούν. Πριν ξεψυχήσει, πρόλαβε να φωνάξει: «Πατριώτες εκδίκηση!!!».
Ο τόπος εκτέλεσης ήταν κοντά στην πλατεία της Οσίας Ξένης. Στη μάντρα του υφαντουργείου Παγιασλή, στη συμβολή των οδών Κιλικίας και Θειρών. Η μάντρα γεμίζει με παλικάρια. Ο Γερμανός που βρίσκεται στη Μάντρα εκτελεί τους αγωνιστές, πίνοντας συνεχώς ούζο. Πίνει, βρίζει, πυροβολεί και κραυγάζει «άλες κόμουνιστ καπούτ» («Ολοι οι κομμουνιστές θα πεθάνουν»).
Μια ομάδα εφεδροΕΛΑΣιτών, με επικεφαλής την ξακουστή αντάρτισσα Διαμάντω Κουμπάκη, κρύβεται σε σπίτια συναγωνιστών, στη Νεάπολη, στο βόρειο τμήμα της πόλης. Οι Γερμανοί, πληροφορημένοι από προδότη, γύρω στις 11 π.μ., με καμιόνια ζώνουν την περιοχή και βάζουν φωτιά σε σπίτια. Γερμανοτσολιάδες συλλαμβάνουν, χτυπούν και οδηγούν στη Μάντρα την αντάρτισσα, που τους έλεγε: «Προδότες σαν και εσάς εγώ έφαγα 65!»
Την ώρα της σύλληψης της Διαμάντως Κουμπάκη και της Αθηνάς Μαύρου, στην ίδια περιοχή μια ομάδα ΕΛΑΣιτών, με επικεφαλής τον Θεόδωρο Μακρή, δίνει γενναία μάχη. Κάποιοι ξέφυγαν από το γερμανικό κλοιό. Νεκροί έπεσαν ο Θεόδωρος Μακρής και ο Ιταλός αντιφασίστας, Νίνο ή Πέτρος, που είχε προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ.
Στην πλατεία εκατοντάδες γυναίκες προσπαθούν να ξεδιψάσουν τους αγωνιστές. Οι δήμιοι σπάνε τις στάμνες, βρίζουν και κλοτσάνε τις γυναίκες. Τα παιδιά σπαράζουν. Οι ναζί και οι «Ελληνες» συνεργάτες σαρκάζουν. Ο αγωνιστής Κώστας Περιβόλας, καθώς τον διαλέγουν για εκτέλεση, ορμά πάνω στον Ι. Πλυντζανόπουλο και τον πιάνει από το λαιμό. Ο δήμιος τον εκτελεί επί τόπου. Λίγο μετά το μεσημέρι, σταματούν οι εκτελέσεις.

Παράλληλες εκτελέσεις
Πριν τις εκτελέσεις στη Μάντρα, έγιναν κι άλλες ομαδικές εκτελέσεις, στα Καμένα, όπου εκτελέστηκαν 46 αγωνιστές, οι οποίοι μεταφέρθηκαν στα Καμένα, με καμιόνια από την Οσία Ξένη. Πενήντα άλλοι εκτελέστηκαν στα Αρμένικα. Σαράντα κάηκαν ζωντανοί στο Σχιστό. Αλλοι δολοφονήθηκαν στους δρόμους και στα σπίτια τους. Συνολικά 315 ήταν τα θύματα της ναζιστικής θηριωδίας.
Στη Μάντρα σωρός τα πτώματα. Το αίμα πότιζε το χώμα. Οι Γερμανοί διατάζουν τους κουκουλοφόρους να σκυλέψουν τους νεκρούς. Τα κτήνη ορμούν πάνω στους νεκρούς και αρπάζουν όσα αντικείμενα αξίας βρήκαν. Ρολόγια, δαχτυλίδια, βέρες κ.λπ. Αλλά επειδή την προδοσία πολλοί αγάπησαν, τον προδότη κανείς, οι Γερμανοί, πριν ολοκληρώσουν το ανοσιούργημά τους, εκτέλεσαν και κάποιους προδότες, μεταξύ των οποίων τους Μπατράνη και Μπεμπέκογλου.
Το Μπλόκο έληξε στις 6 μ.μ. με διάλεγμα περίπου 8.000 Κοκκινιωτών ομήρων, που οδηγήθηκαν στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου. Οι όμηροι, σε φάλαγγα ανά τετράδες, περπάτησαν 7 χιλιόμετρα, εξαντλημένοι από την πολύωρη βαρβαρότητα.
Ο όμηρος, μαχητής του ΕΛΑΣ της Αγ. Σοφίας Πειραιά, Μιχάλης Γρηγοράκης, θυμόταν έναν από τους συνοδούς ταγματασφαλίτες, που σ' όλη τη διαδρομή φώναζε: «Δεν είναι η Κοκκινιά εδώ. Η Γερμανία είναι εδώ. Πάρτε το χαμπάρι. Θα πεθάνετε όλοι». Από το Χαϊδάρι περίπου 1.800 άτομα στάλθηκαν στα γερμανικά στρατόπεδα Μανχάιμ, Νταχάου, Μπούνχεβαλντ, Μπίπλις, Αουσβιτς κ.α.
 
Αθώωση των προδοτών
Οι ηρωικοί νεκροί της Κοκκινιάς «ξαναστάθηκαν» μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, καθώς το Μάρτη του 1947 το Γ` Δικαστήριο δωσιλόγων αθώωσε τους προδότες εγκληματίες Πλυτζανόπουλο και Σγούρο (πρωταγωνιστές της σφαγής). Ο Πλυτζανόπουλος έγινε υποστράτηγος του κυβερνητικού στρατού. Ο Σγούρος διορίστηκε διοικητής του 3ου Τάγματος Μακρονήσου. Και ο Ν. Μπουραντάς απαλλάχθηκε, παρότι στο Β` Δικαστήριο δωσιλόγων, αναφερόμενος στο Μπλόκο, ομολόγησε ότι «διευκόλυνε το έργο της Ειδικής και των Ταγμάτων»! Ο ανιψιός του Πλυτζανόπουλου έγινε δήμαρχος Κοκκινιάς επί χούντας και στον τόπο του Μπλόκου τοποθέτησε επιγραφή, που έγραφε: «Προδόται και μασκοφόροι κομμουνισταί, και εαμίται, ελασίται, παρέδωσαν εις τους βαρβάρους κατακτητάς την 17ην Αυγούστου 1944, αγνούς πατριώτας αγωνιστάς της Εθνικής Αντίστασης. Τέκνα ηρωικά της Νίκαιας, οι οποίοι και εξετελέσθησαν εις τον χώρον τούτον».
 
 

Η τρόικα κλείνει και τα δημοτικά σχολεία!

Κάτι παραπάνω από ορατό είναι το ενδεχόμενο οι σχολικές μονάδες να μην έχουν την δυνατότητα να καλύψουν ούτε καν τα λειτουργικά τους έξοδα τη νέα σχολική χρονιά επισημαίνει η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας (ΔΟΕ) σε επιστολή της προς τον υπουργό Παιδείας, Κωνσταντίνο Αρβανιτόπουλο. Στην ίδια επιστολή ζητά άμεση συνάντηση με τον υπουργό «προκειμένου να διευθετηθεί το ζήτημα της καταβολής της δεύτερης δόσης από τους Κεντρικούς Αυτοτελείς Πόρους (ΚΑΠ) προς τους δήμους».
Η Δ.Ο.Ε.παρά τα εξουθενωτικά οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο διδασκαλικός κόσμος,δεν προβάλλει αυτήν την ώρα τα δικά του πιεστικά οικονομικά αιτήματα αλλά προβλήματα που αφορούν την δυνατότητα λειτουργίας και βιωσιμότητας των σχολικών μονάδων και αγωνίζεται γι'αυτά.
Σε επόμενο σημείο της επιστολής τους προς τον Κ.Αρβανιτόπουλο, οι εκπρόσωποι του διδασκαλικού κόσμου επισημαίνουν ότι εκκρεμεί από την περασμένη χρονιά η καταβολή της δεύτερης δόσης, η οποία αναμενόταν να καταβληθεί τον Απρίλιο.
«Κατά συνέπεια επιβάλλεται η άμεση εκταμίευσή της, γιατί σε διαφορετική περίπτωση η δραματική οικονομική κατάσταση των σχολείων εγκυμονεί σοβαρά προβλήματα για την ομαλή λειτουργία τους» τονίζεται στην επιστολή.
Η Διδασκαλική Ομοσπονδία,ζητά να δοθεί έκτακτη επιχορήγηση στις σχολικές επιτροπές, δεδομένου ότι η πρώτη δόση του 2012, που δόθηκε τον Φεβρουάριο, ήταν μειωμένη κατά 33% σε σχέση με το 2011, ενώ παράλληλα έχει αυξηθεί ο ειδικός φόρος κατανάλωσης του πετρελαίου.
«Είναι σίγουρο πως τα σχολεία θα αδυνατούν να αγοράσουν το πετρέλαιο που απαιτείται για τη θέρμανση τον επόμενο χειμώνα» επισημαίνουν χαρακτηριστικά.
Η ΔΟΕ, επιθυμεί να εξαιρεθούν οι σχολικές επιτροπές από την αύξηση του ειδικού φόρου κατανάλωσης στα καύσιμα.

Καταγγέλει εξάλλου, την απόφαση της κυβέρνησης για πρόσληψη μόλις 200 εκπαιδευτικών στην πρωτοβάθμια και τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, τη στιγμή που οι αποχωρήσεις λόγω συνταξιοδότησης αναμένεται να ξεπεράσουν τις 5.000.

Με αιτήματα που αφορούν τα λειτουργικά προβλήματα και τα προβλήματα βιωσιμότητας των σχολικών μονάδων ανά την επικράτεια, η ΔΟΕ έχει εξαγγείλει ήδη την πρώτη απεργία της για τις 12 Σεπτεμβρίου, ενώ στις 11 Σεπτεμβρίου, ημέρα του αγιασμού, οι δάσκαλοι θα προχωρήσουν σε συμβολικό αποκλεισμό των διευθύνσεων εκπαίδευσης σε όλη τη χώρα.
Την στιγμή που η πολιτική απαξίωσης της δημόσιας παιδείας φθάνει στο αποκορύφωμά της, σε συνέχεια των πολιτικών της προηγούμενης κυβέρνησης και της Α. Διαμαντοπούλου, αλλά και της διαχρονικής πολιτικής καταστροφής της δημόσιας παιδείας η οποία έχει ακολουθηθεί, οι εκπρόσωποι του διδασκαλικού κόσμου κορυφώνουν τις κινητοποιήσεις τους με σκοπό όχι να αποκομίσουν ίδια οικονομικά οφέλη, παρά τα έντονα οικονομικά προβλήματα που αντιμετωπίζουν, αλλά με σκοπό ένα βιώσιμο και λειτουργικό δημόσιο σχολείο

Πηγή: iskra.gr
 
Διαβάστε στον παραπάνω σύνδεσμο, ολόκληρη την επιστολή της ΔΟΕ προς τον υπουργό παιδείας.

58 χρόνια από την εκτέλεση του Νίκου Πλουμπίδη


Συμπληρώθηκαν 58 χρόνια από την εκτέλεση του κομμουνιστή Νίκου Πλουμπίδη από το αστικό μετεμφυλιακό κράτος. Μια απο τις σημαντικότερες αλλα και τραγικότερες φυσιογνωμίες του ελληνικού κομμουνιστικού κινήματος, παρέμεινε πιστός στις αρχές και τις αξίες του μέχρι το τέλος, ακόμη κι όταν βρεθηκε απέναντι από το εκτελεστικό απόσπασμα τραγουδώντας τη διεθνή…
Ο Νίκος Πλουμπίδης γεννήθηκε το 1902 στα Λαγκάδια της Γορτυνίας. Φτωχό αγροτόπαιδο, αποφοιτά το 1924 απο το Διδασκαλείο του Πύργου και 2 χρόνια αργότερα εντάσσεται στο ΚΚΕ. Όντας μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας Δημοσίων Υπαλλήλων συμμετέχει δυναμικά στους απεργιακούς αγώνες των δασκάλων, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί και να απολυθεί τελικά απο δάσκαλος.
Κατά την περίοδο της Μεταξικής δικτατορίας καθοδηγεί τη δράση του κόμματος στη Θεσσαλία και λίγο αργότερα στη Μακεδονία και τη Θράκη. Συλλαμβάνεται απο την ασφάλεια το 1939, φυλακίζεται για αλλη μια φορά και μετά απο φριχτά βασανιστήρια τον παραδίδουν τελικά το ’41, μαζί με άλλους συντρόφους του, στους Γερμανούς κατακτητές . Το 1942 δραπετεύει και ένα χρόνο αργότερα, στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη του ΚΚΕ, εκλέγεται μέλος της ΚΕ και του ΠΓ.

Στις πιο δύσκολες και ηρωικές χρονιές της αντίστασης, το 1942-1943, ο Πλουμπίδης καθοδηγεί την κομματική οργάνωση της Αθήνας και διοργανώνει μαζί με άλλους τη μεγαλειώδη διαδήλωση εναντίον της επιστράτευσης στις 5 Μάρτη του 1943. Παρά το γεγονός ότι είχε προσβληθεί από φυματίωση, συνεχίζει αδιάκοπα τη μάχη και στην περίοδο του εμφυλίου πολέμου 1946-49, ανασυγκροτώντας τις οργανώσεις που είχαν σχεδόν διαλυθεί από το κυνήγι του αστικού κράτους, τις εξορίες και τις φυλακίσεις.
Το 1952 συλλαμβάνεται τελικά με την κατηγορία της κατασκοπείας. Στην ασφάλεια του δείχνουν την ανακοίνωση του ΚΚΕ σύμφωνα με την οποία ο Πλουμπίδης κατηγορείται ως χαφιές. Ο ίδιος δεν ξεστομίζει ούτε μια κατηγορία εναντίον του κόμματος, αντιθέτως όταν στο δικαστήριο του λένε ότι το ΚΚΕ τον προσβάλει με τον χειρότερο τρόπο εκείνος απαντά «Ματαιοπονείτε, αν πιστεύετε ότι θα με κάνετε να στραφώ ενάντια στο Κόμμα μου» και λίγο αργότερα «Τιμή μου είναι η τιμή του Κόμματός μου». Ο ίδιος πίστευε ότι το κόμμα έκανε λάθος, ότι είχε λάθος πληροφορίες αλλα μέχρι και την τελευταία στιγμή πίστευε ότι το ΚΚΕ θα καταλάβει το λάθος του και θα τον αποκαταστήσει… Σε ένα γράμμα του μέσα από τη φυλακή υποστήριζε:
Εγώ, εκείνα που δίδασκα τα εφαρμόζω πρώτος εγώ. Ημουν πιστός στο Κόμμα τότε που με περιέβαλε με στοργή και με ανέβαζε στα ανώτερα αξιώματά του, είμαι πιστός και τώρα που -καλά ή κακά, δίκαια ή άδικα- με κατηγορεί και με στιγματίζει. Θα παραμείνω για πάντα πιστός και θα πεθάνω κομμουνιστής. Ο εχθρός δουλεύει και δουλεύει με πολλά μέσα για να διαλύσει το Κόμμα, να σπείρει σύγχυση στις μάζες και να στρέψει τα στελέχη του Κόμματος ενάντια στην ηγεσία. Κρατιέμαι με τα δόντια στη ζωή για να δώσω ακόμα δύο μάχες. Τη μάχη της δίκης και τη μάχη του εκτελεστικού αποσπάσματος. Θα προφθάσω; Θα μ’ αφήσουν; “
Καθ’ολη τη διάρκεια της δίκης υπερασπίζεται με σθένος τη δράση του και τις αρχές του. Η απολογία του ήταν ενα σκληρό κατηγορητήριο εναντίον του αστικού μετεμφυλιακού κράτους που με δίκες παρωδίες, φυλακίσεις και εκτελέσεις έπαιρνε την εκδίκησή του.
Το ξημέρωμα της 14ης Αυγούστου του 1954, στις 5.25 π.μ ο Πλουμπίδης εκτελείται στη Αγία Μαρίνα στο Δαφνί. Την επομένη οι εφημερίδες έγραφαν «Ο Πλουμπίδης εξετελέσθη την αυγήν ζητωκραυγάζων υπέρ του ΚΚΕ»…
Λίγο πριν την εκτέλεση είχε πεί:
«Δεν έχω κανένα βάρος στη συνείδησή μου και πιστεύω πως φεύγοντας αφήνω στο παιδί μου ένα όνομα τίμιο. Εχω όμως να εκδηλώσω την τελευταία επιθυμία που μου ζητάτε: Να πείτε στο παιδί μου πως ο πατέρας του ήταν ένας τίμιος αγωνιστής»
Το ΚΚΕ αποκατέστησε τη μνήμη του Ν. Πλουμπίδη με απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ το 1956.

Οι μεταξικοί μύθοι κι ο βελούδινος εθνικισμός- το ΙΚΑ και το 8ωρο


Τις τελευταίες μέρες και με αφορμή την δικτατορία του Μεταξά, που επιβλήθηκε την 4η Αυγούστου, γίνεται μια ολόκληρη προπαγάνδα από τους φασίστες, υπέρ του "φιλολαϊκού εθνικισμού" και τα όσα θέσπισε τάχα ο δικτάτορας (βλ. ΙΚΑ και 8ωρο). Για να μην κουράσω κι επειδή τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους, διαβάστε με προσοχή το παρακάτω άρθρο, που προέρχεται από το jungle-report (κι αναδημοσιεύεται από το blog χρονικά).

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Κατά τη διάρκεια της τετραετούς διακυβερνήσεώς του αρκετοί φιλεργατικοί νόμοι θεσπίστηκαν που ισχύουν έως τις μέρες μας. Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΙΚΑ είναι δημιούργημα του Ιω. Μεταξά.
Livepedia.gr
 

Το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, προσπαθώντας να κατευνάσει την κοινωνική αναταραχή, προώθησε κάποια φιλολαϊκά μέτρα, όπως το 8ωρο και κάποιες υποχρεωτικές βελτιώσεις στο εργατικό περιβάλλον, ενώ επένδυσε στην άμυνα, όσο αυτό του επιτρεπόταν από τις μεγάλες δυνάμεις.
el.wikipedia.org
 

Η λήψη, για πρώτη φορά, σοβαρών μέτρων στον τομέα της κοινωνικής ασφάλισης -όπως ιδιαίτερα η σύσταση του ΙΚΑ, το 1937- προσφερόταν για να αμβλύνει την κοινωνική αντίδραση, χωρίς όμως να μπορέσει να την εξαλείψει.
Σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου, σελ 107

 Δύο από τις πιο έγκριτες, υποτίθεται, ιστοσελίδες εγκυκλοπαιδικού χαρακτήρα κι ένα έγκριτο, υποτίθεται πάλι, σχολικό βιβλίο αναπαράγουν τους αγαπημένους μύθους των εθνικιστών για να εξωραΐσουν το φασιστικό πρόσωπο του Ιωάννη Μεταξά, τον παρουσιάζουν ως ένα φιλολαϊκό κυβερνήτη με μεγάλη απήχηση στην ελληνική κοινωνία απαλύνοντας τις κοινωνικές και τις πολιτικές επιπτώσεις από το στυγνό καθεστώς . Όμως, όπως συμβαίνει πάντοτε σε αυτές τις περιστάσεις, η επιλεκτική άγνοια στοιχειωδών πτυχών της νεοελληνικής ιστορίας καταρρίπτει με πάταγο κάθε απόπειρα διαστρέβλωσής της αν και φαίνεται πως με βάση τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες, κάποια επετειακά άρθρα της Καθημερινής, μια επίσης επετειακή εκπομπή του Αλέξη Παπαχελά και το σχολικό βιβλίο της Γ' Λυκείου, η συστηματική απάλειψη σκοτεινών πλευρών της μεταξικής ιστορίας κερδίζει έδαφος προς όφελος της καλλιέργειας ενός σύγχρονου «βελούδινου» εθνικισμού χωρίς τις ακρότητες του παρελθόντος.

 σπάνια φωτογραφία από τα γεγονότα το Μάη 1936 στη Θεσσαλονίκη


Για να κατανοήσουμε το εύρος της ιστορικής διαστρέβλωσης πρέπει πρώτα να κάνουμε μια αναδρομή σε ένα γεγονός που τα σχολικά κυρίως βιβλία, αλλά και πολλά «ιστορικά», δηλαδή γραμμένα από ιστορικούς αμφιβόλου πολιτικής αξιοπιστίας, αποφεύγουν να αναφερθούν σε αυτό. Πρόκειται για την αιματηρή απεργία των καπνεργατών το Μάη του 1936, που προέκρινε την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 4ης Αυγούστου παρασύροντας την Ελλάδα στον άξονα του ευρωπαϊκού φασισμού. Ο προάγγελος της μεταξικής δικτατορίας ήταν ο διορισμός του Ιωάννη Μεταξά από το βασιλιά Γεώργιο Β' ως υπουργό Στρατιωτικών στις 9 Μαρτίου 1936 και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Δεμερτζή. Στις 13 Απριλίου πεθαίνει ο Δεμερτζής και διορίζεται στη θέση του από το βασιλιά ο Μεταξάς. Μπροστά στο κίνδυνο του φασισμού, οι εργαζόμενοι κατεβαίνουν σε μαζικές απεργίες, Στο Σουφλί απεργούν 10.000 μεταξοπαραγωγοί, ξεσπούν αγροτικά συλλαλητήρια στη Μακεδονία και οι καπνοπαραγωγοί της Καβάλας κάνουν 24ωρη προειδοποιητική απεργία με αιτήματα τη βελτίωση του βιοτικού επιπέδου, καλύτερα μεροκάματα, καλύτερη ασφάλιση, περισσότερες πολιτικές ελευθερίες και φυσικά, φραγμό στον επερχόμενο φασισμό. Στις 29 Απριλίου αρχίζει η μεγαλύτερη απεργία διαρκείας στη Θεσσαλονίκη από τους καπνεργάτες και που επεκτείνεται στις Σέρρες, το Λαγκαδά, το Βόλο, τη Δράμα, την Ξάνθη και στην Καρδίτσα. Την Πρωτομαγιά, σύσσωμος ο εργατικός κόσμος της Θεσσαλονίκης, παρά την απαγόρευση του γενικού αστυνομικού διευθυντή Ντάκου, συγκεντρώνεται και την γιορτάζει με πορείες και διαμαρτυρίες. Οι μέρες που ακολουθούν είναι τραγικές. Η αστυνομική βία που ξεσπά και με τη βοήθεια του στρατού ξεπερνάει κάθε όριο σε σημείο που κατεβαίνουν για συμπαράσταση στους καπνεργάτες και πολλοί κλάδοι εργαζόμενων. Η γενικευμένη εξέγερση παραλύει κάθε επαγγελματική δραστηριότητα με αποτέλεσμα η αστυνομία αλλά και ο στρατός να ταμπουρωθούν στα τμήματα και στα στρατόπεδα. Κομβικό σημείο της εξέργεσης είναι και η λιποτάκτηση σημαντικού δημοκρατικού μέρους του στρατού προς τους απεργούς, κάτι που κάνει τον Μεταξά να λάβει περισσότερα δραστικά μέτρα. Στέλνει το στόλο και μια μεραρχία στρατού από τη Λάρισα και το εργατικό κίνημα καταστέλλεται βίαια στις 9 Μαΐου αφήνοντας πίσω 12 νεκρούς και εκατοντάδες τραυματίες. Η 24ωρη πανελλαδική απεργία της ΓΣΕΕ την 13η Μαΐου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τα γεγονότα της Θεσσαλονίκης, οδήγησε στις συλλήψεις τόσο των απεργών της Θεσσαλονίκης όσο και της ΓΣΕΕ με συνέπεια να φυλακιστούν και να εκτοπιστούν εκατοντάδες κορυφαία στελέχη του εργατικού κινήματος. Ο δρόμος προς την 4η Αυγούστου είναι πλέον ανοιχτός. [Παράρτημα 1].


η συγκλονιστική φωτογραφία με τον δολοφονημένο απεργό Τάσο Τούση και τη μάνα του


Σε αυτό το ιστορικό πλαίσιο θα κατανοήσουμε καλύτερα την καλλιέργεια των μεταξικών μύθων για το ΙΚΑ και το 8ωρο. Τα γεγονότα του Μάη στη Θεσσαλονίκη και η εγκαθίδρυση της μεταξικής δικτατορίας έφεραν πολύ μεγάλη δυσαρέσκεια στον ελληνικό λαό, όπως ήταν αναμενόμενο αφού ήταν μοιρασμένος ανάμεσα τους βενιζελικούς και τους μοναρχικούς. Πώς ένας φασίστας μπορούσε να παρεμβληθεί σφήνα στην πολιτική πόλωση χωρίς να διαφανεί ότι τελικά υποκινήθηκε από το συμφέρον του; Τη λύση έδωσε ο βασιλιάς Γεώργιος Β' που πραξικοπηματικά διάλυσε τη Βουλή καταργώντας τον κοινοβουλευτισμό και παραχωρώντας την αμέριστη εμπιστοσύνη του στον Μεταξά. Επειδή όμως η λαϊκή δυσαρέσκεια είχε ως φυσική συνέπεια να διογκώνεται, ο δικτάτορας πλέον έδρασε με φιλολαϊκά μέτρα που αφορούσαν την κοινωνική ασφάλιση και την ποιότητα της εργασίας. Εδώ λοιπόν εισέρχεται ο μύθος που θέλει τον Μεταξά να επινοεί το 8ωρο και να ιδρύει το ΙΚΑ μόνο που η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική γιατί αυτά τα μέτρα προϋπήρχαν ήδη με νομοσχέδια και προεδρικά διατάγματα από τις κυβερνήσεις του Βενιζέλου και του Τσαλδάρη!




Ας δούμε κατ' αρχήν τι συνέβει με το 8ωρο. Το 1931 ιδρύεται η Εργατική Εστία, το 1932 ψηφίζεται το 8ωρο, το 1934 ψηφίζεται ο νόμος περί κοινωνικών ασφαλίσεων (ΙΚΑ), ενώ από το 1935 εφαρμόζονται οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Πριν την αποφράδα ημέρα της 4ης Αυγούστου 1936. Έτσι έχουμε για κυβερνήσεις [Παράρτημα 2]:

1931: κυβέρνηση Ελευθέριου Βενιζέλου
1932: ως άνω
1934: κυβέρνηση Παναγή Τσαλδάρη
1935: ως άνω

Για να τα ξεκαθαρίζουμε τώρα, το 8ωρο δεν καθιερώθηκε επί Μεταξά αλλά με το Προεδρικό Διάταγμα της 27ης Ιουνίου 1932, δηλαδή επί κυβέρνησης Ελευθέριου Βενιζέλου. Έχουμε το σχετικό ΠΔ στα χέρια μας - με τίτλο: Περί κωδικοποιήσεως και συμπληρώσεως των περί 8ώρου εργασίας διατάξεων:

το προοίμιο του Προεδρικού Διατάγματος


να χαρακτηριστικό απόσπασμα, το άρθρο 7, που καταρρίπτει τους ισχυρισμούς των φιλομεταξικών και των "ανορθωτών" της εθνικά ορθής ιστοριογραφίας


Κατά τα άλλα, ο αγαπημένος μύθος των εθνικιστών λέει ότι ο Μεταξάς καθιέρωσε το 8ωρο. Το πλήρες ΠΔ είναι διαθέσιμο σε google doc. Η ιστορία δεν σβήνεται.

Η ίδρυση του ΙΚΑ, μας λένε, έγινε από τον Ιωάννη Μεταξά. Η Χαλιμά λέει πιο πιστευτά παραμύθια, ο Νόμος 6298/1934 διαψεύδει κι αυτό το εθνικιστικό σενάριο που παρεσείφρησε και στο βιβλίο της Γ' Λυκείου. Έχουμε το νόμο αυτόν στα χέρια μας – με τίτλο: Περί Κοινωνικών Ασφαλίσεων:

η επικεφαλίδα...

Προσέξτε τη λεπτομέρεια: "Παρά τω ιδρύματι των Κοινωνικών Ασφαλίσεων". Μιλάει λοιπόν ξεκάθαρα για Ίδρυμα εν έτει 1934, δύο χρόνια πριν την επιβολή της δικτατορίας!

Προσέξτε εδώ τις χρονολογίες, η "ίδρυση" του ΙΚΑ λοιπόν δεν είναι τίποτε άλλο από μια τροποποίηση του νόμου το 1937 για να βάλει χέρι ο Μεταξάς στα αποθεματικά προετοιμάζοντας την αμυντική γραμμή στα σύνορα με τη Βουλγαρία. Όμως, ο πόλεμος ξεκίνησε από την ελληνοαλβανική μεθόριο... Χαρακτηριστικά είναι τα στοιχεία του ΓΕΣ, ξοδεύτηκαν δύο δισεκατομμύρια δραχμές για τη δημιουργία της "γραμμής Μεταξά" στην Ανατολική Μακεδονία και μόλις δύο εκατομμύρια (!) δαπανήθηκαν στα σύνορα με την Αλβανία. Διορατικός ο στρατάρχης αν μη τι άλλο.

Ο πλήρης Νόμος 6298 είναι κι αυτός διαθέσιμος σε google doc. Η ιστορία δεν σβήνεται κι ας σκούζουν όσο θέλουν οι λάτρεις του Μεταξά, το βιβλίο της Γ' Λυκείου, η Wikipedia, η Livepedia, μερικά «παπαγαλάκια» της μεγαλοδημοσιογραφίας και δυστυχώς, οι αφελείς που καταπίνουν αμάσητο το φασιστικό παραμύθι.

Αν πάτε στην ιστοσελίδα του ΙΚΑ θα δείτε ότι ο πρώτος πρόεδρος ήταν ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος. Ποιά περίοδο; 1934 – 1935! Την περίοδο 1936 – 1941 πρόεδρος χρημάτισε, ο διορισμένος από τον δικτάτορα Μεταξά, ο Σπύρος Κορώνης. Στην προσπάθεια να χαλιναγωγηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα και να ελέγχεται μέσω της «φιλεργατικής» δικτατορικής κυβέρνησης, πρόεδρος της ΓΣΕΕ διορίζεται ο Αριστείδης Δημητράτος που ήταν ταυτόχρονα και υπουργός Εργασίας. Η ειρωνεία είναι ότι ο Δημητράτος προερχόταν από τους ηγετικούς κόλπους του ΚΚΕ για να καταλήξει στην άκρα δεξιά. Κάτι που το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα με ένα άλλο κόμμα που προσπαθεί να αντλήσει πρόσωπα από τη δεξαμενή των σκληροπυρηνικών της ακροαριστεράς, το ΛΑ.Ο.Σ. Έχει πολύ ενδιαφέρον τώρα να παρατηρήσουμε πως οικειοποιήθηκε ο Νόμος 6298 από τον Μεταξά. Με μια τροποποίηση:

δ) Α.Ν. 694 της 4/12 Μαίου 1937 περί αυθεντικής ερμηνείας, συμπληρώσεως και τροποποιήσεως διατάξεων τινών της ασφαλιστικής νομοθεσίας.

«Αυθεντική ερμηνεία», τα λέει όλα ο χαρακτηρισμός αυτός. Στην πορεία βέβαια καταργήθηκαν οι περισσότερες διατάξεις του νόμου για να εκσυγχρονιστεί και να εκδημοκρατιστεί, έτσι δεν γνωρίζουμε σε τι ακριβώς συνίστατο η «αυθεντική ερμηνεία» μα η Ιστορία μπορεί κι εκδικείται τους παραχαράκτες της αρκεί να παρουσιαστούν ορθά κοφτά τα πιο ανελέητα τεκμήρια της: τους Νόμους.

Γίνεται προφανές γιατί ο βελούδινος εθνικισμός των κηνσόρων της εθνικά ορθής ιστοριογραφίας έχει το άγχος να απαλλάξει τον Μεταξά από το βάρος των εγκλημάτων του, και τα έχουν μισοκαταφέρει μέχρι στιγμής. Ο δικτάτορας οικειοποιήθηκε το 8ωρο και το ΙΚΑ, σαν αυτούς τους αστείους πολιτικούς και δημάρχους που εγκαινιάζουν έργα που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί τους, για να κατευνάσει την κοινή γνώμη που είχε νωπή τη μνήμη για τα αιματηρά γεγονότα της Θεσσαλονίκης. Αλλά, όπως είδαμε, ο σύγχρονος βελούδινος εθνικισμός, που δεν στηρίζεται πλέον στη βία και το παρακράτος αλλά στη διείσδυση στα κρίσιμα πεδία της έντυπης και διαδικτυακής ενημέρωσης, της ιστοριογραφίας και της παιδείας, βρίσκει προφάσεις και ευκαιρίες για να καθοδηγήσει την ελληνική κοινωνία σε ένα πολιτισμικό αυτισμό όπου κάθε εθνικά ορθή ανοητολογία σερβίρεται ως ναρκωτική ουσία που αποκοιμίζει τη σκέψη και την ηθική.

Γιατί, μην το ξεχνάμε, ο εχθρός του ελληνορθόδοξου αιματολάγνου εθνικισμού είναι ο σκεπτικισμός και η γνώση.

Και για τα όσα γράψαμε μέχρι τώρα, οι ψαγμένοι σωστά υποψιάζεστε, σε όλες τις αναφερόμενες πηγές στην επικεφαλίδα του ποστ δεν υπάρχει καμία απολύτως αναφορά στα γεγονότα της Θεσσαλονίκης το Μάη του 1936. Εκτός από μια πολύ απαλή, σχεδόν ξυστά περνάει, νύξη της Wikipedia στο λήμμα για τον υπέροχο Ιωάννη Μεταξά: Το 1936, κατόπιν διαφόρων συγκυριών, διορίστηκε Πρωθυπουργός της Ελλάδας.

Μνήμη κοντή κι αλλήθωρη.ΥΓ. Με αυτό το ποστ, ξεκινάει ένα αφιέρωμα στους μεταξικούς μύθους καθώς είναι κοντά η δυσώδης επέτειος. Το υλικό που μαζεύεται έχει φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη και είναι κρίμα να πάει χαμένο. Αναμείνατε στις οθόνες σας.
_______________________

*Ευχαριστούμε θερμά τον elawyer για την πολύτιμη συνεισφορά του με το ΠΔ του 1932 και και το ν.6298.
_______________________

Παράρτημα 1

σπάνια φωτογραφία, η κηδεία του Τάσου Τούση


Οι νεκροί από την τελευταία μέρα των γεγονότων της Θεσσαλονίκης αξίζουν τη μνεία:
Τάσος Τούσης, 25 χρόνων, οδηγός από το Ασβεστοχώρι. Αναστασία Καρανικόλα, 23 χρόνων, καπνεργάτρια. Ίντο Σρενόρ, νικελωτής. Δημήτρης Αγλαμίδης, 26 χρόνων, σωφέρ. Γιάννης Πανόπουλος, 23 χρόνων, καπνεργάτης. Σαλβατόρ Ματαράσσο, 25 χρόνων, καπνεργάτης. Δημήτρης Λαϊλάνης, καπνεργάτης. Σταύρος Διαμαντόπουλος, 23 χρόνων. Μανώλης Ζαχαρίου, 26 χρόνων. (πηγή: Δημήτρης Α. Κατσορίδας, Βασικοί σταθμοί του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα 1870-2001) Επίσης, μνημονεύονται ως θύματα και οι Β. Σταύρου, Ιωάννης Πιτάρης, Ευθύμης Μάνος. (πηγή: το Ποντίκι)

Παράρτημα 2

Προσέξτε πόσο ωραία τα μπερδεύει η "αξιόπιστη" Wikipedia:

Στο λήμμα Παναγής Τσαλδάρης διαβάζουμε:
Το Μάρτιο του 1933 ο Τσαλδάρης σχημάτισε νέα κυβέρνηση με τον Κονδύλη υπό τη δική του προεδρία. Το 1935 ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα υπό των αντιστρατήγων Παπάγο και Ρέππα.

ενώ στο λήμμα Αλέξανδρος Οθωναίος:
Ηγήθηκε της στρατιωτικής κυβέρνησης η οποία σχηματίστηκε μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του Μαρτίου του 1933 και απομακρύνθηκε το 1935, μετά την επικράτηση της αντιβενιζελικής παράταξης και τη Βασιλική Παλινόρθωση.

Στο λήμμα Κωνσταντίνος Δεμερτζής διαβάζουμε:
Το 1935 μετά τη παλινόρθωση της Βασιλείας στην Ελλάδα ο Κωνσταντίνος Δεμερτζής ως ευρισκόμενος πλέον υπεράνω των πολιτικών κομμάτων της εποχής (σ.σ. η "αντιβενιζελική παράταξη" που αναφέρεται πιο πάνω για τον Οθωναίο) κλήθηκε από τον Βασιλέα Γεώργιο Β' όπως αναλάβει Πρωθυπουργός και σχηματίσει "άχρουν κυβέρνηση" διαδεχόμενος τον Γεώργιο Κονδύλη. Έτσι στις 30 Νοεμβρίου του 1935 ορκίσθηκε Πρόεδρος της Κυβέρνησης.

που ο Γεώργιος Κονδύλης:
Τον Οκτώβριο οργάνωσε το Κίνημα της 10ης Οκτωβρίου (σ.σ. 1935) το οποίο επανέφερε τη Μοναρχία και έγινε Πρωθυπουργός... παραιτήθηκε στις 30 Νοεμβρίου 1935.

όταν στο λήμμα Τσαλδάρης, υπενθυμίζουμε, αναγράφεται συμπληρωματικά:
Το 1935 ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα υπό των αντιστρατήγων Παπάγο και Ρέππα.

Μάθατε ιστορία; Μπάχαλο! Αλλά αν θέλετε να μάθετε για τις εκλογικές αναμετρήσεις της Β' Ελληνικής Δημοκρατίας, αυτή η ιστοσελίδα κι αυτή με τον κατάλογο των πρωθυπουργών λύνει πολλές από τις απορίες και αποδίδουν τα του Καίσαρος τω Καίσαρι τα δήθεν "φιλολαϊκά φιλεργατικά μέτρα" του Μεταξά.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι ότι τα λένε όλα λάθος αλλά μισά και ατσούμπαλα χωρίς να διαφωτίζουν πως, που και ποιος έκανε τι και πότε. Αλλά και μόνο η χονδροειδής αντίφαση μεταξύ Τσαλδάρη και Οθωναίου δείχνει την χαμηλή αξιοπιστία της εν λόγω ιστοσελίδας καθώς δεν διευκρινίζεται επαρκώς και ο ρόλος του Νικόλαου Πλαστήρα το 1933. Αλλά είπαμε, είναι πιο εύκολο να υιοθετήσουμε ως ιστορικό γεγονός ότι ο Μεταξάς ήταν ο αρχιτέκτονας του 8ώρου και του ΙΚΑ παρά να παρακολουθήσουμε αυτό το απίστευτο μπουρδούκλωμα αλληλοσυγκρουόμενων "ιστορικών" δημοσιεύσεων.

Παράρτημα 3

Η ανακοίνωση της πραξικοπηματικής κυβέρνησης:

«Eπικειμένης γενικής στασιαστικής κινήσεως των κομμουνιστών της οποίας σοβαρά εκδήλωσις μετά ταραχών είχε οργανωθεί και προκηρυχθεί διά σήμερον, Κυβέρνησις τη εγκρίσει της A.M. του Βασιλέως, όπως προλάβη την αιματοχυσίαν και επιβάλη το κράτος του Νόμου, εκήρυξε χθες την εσπέραν τον Στρατιωτικόν Νόμον και διέλυσε την βουλήν . Εκλογαί ανεβλήθησαν επ' αόριστον. Επικρατεί απόλυτος ησυχία. Κυβέρνησις τελείως Κυρία της καταστάσεως. Κοινή γνώμη επικροτεί γενικώς μέτρα κυβερνήσεως».

Παράρτημα 4:

ενδεικτικές ιστοσελίδες
*Αποσπάσματα από τον Επιτάφιο του Γιάννη Ρίτσου που γράφτηκε για τον Τάσο Τούση και τη χαροκαμένη μάνα του.
*Το Ποντίκι: Η τελευταία αναλαμπή πριν απ το βαθύ σκοτάδι.
*blog Ιστορία, αφιερωμένο στα λάθη του βιβλίου ιστορίας της Γ' Λυκείου. Το σχετικό ποστ.
*blog Λαβύρινθος: τα γεγονότα του Μάη 1936 μέσα από το ημερολόγιο του Γιάννη Ταμτάκου.
*blog Ab irato: "Ιστορική συνέχεια"
*ΙΚΑ-ΕΤΑΜ: ο κατάλογος με τους προέδρους του Ιδρύματος
*Η πονηρή "αγιογραφία" ενός δικτάτορα από τους Φακέλους του Αλ. Παπαχελά σε συνέχειες 1, 2, 3, 4, 5 (σημ. το μέρος 5ο έχει διαγραφεί).
*Χρονολόγιο κυβερνήσεων από το Ινστιτούτο Πολιτιστικής και Εκπαιδευτικής Τεχνολογίας (το site της Βουλής δεν έχει ανάλογο κατάλογο!)
*Γενική Γραμματεία Κοινωνικών Ασφαλίσεων, μια ιστορική σύνοψη για την κοινωνική ασφάλιση στην Ελλάδα.

Βασική βιβλιογραφία
*Δημήτρης Α. Κατσορίδας, Βασικοί σταθμοί του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος στην Ελλάδα 1870-2001
*Γιάννης Λιάσκος, Η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος των δημοσίων υπαλλήλων
*Αντώνης Λιάκος, Η «κοινωνική πολιτική» της 4ης Αυγούστου, άρθρο στο ΒΗΜΑ
*Σπύρος Λιναρδάτος, Η εξωτερική πολιτική της 4ης Αυγούστου

Πηγές φωτογραφιών
Αναφέρονται με τη σειρά δημοσίευσης εκτός των παραθέσεων από τα ΠΔ και το ν.6298:
1η μέσω google
2η Δ. Κατσορίδας, ως άνω
3η μέσω google
4η το Ποντίκι
5η Δ. Κατσορίδας, ως άνω


.



_____________________________

Για την "φιλανθρωπία" αυτών που μας κλέβουν τις ζωές

Του Ν. Κολοβού 


Η φιλανθρωπία, η χυδαία εξύψωση κάποιων σε κάτι ανώτερο που μέσα σ' άλλα "αγαπάνε" και τους ανθρώπους, είναι το μόνιμο "ιστορικό" κόλπο της κυρίαρχης τάξης, του Κεφαλαίου να ελέγχει τους φτωχούς, τους πεινασμένους, την πλέμπα της ταξικής κοινωνίας. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο καπιταλιστικής επίθεσης που η ανεργία και οι εξουθενωτικές εργασιακές σχέσεις δημιουργούν ζητήματα ακόμη και για την επιβίωση των κατώτερων και προλεταριακών στρωμάτων φιλανθρωπία και η ελεημοσύνη έρχονται να "ρυθμίσουν" τους τρόπους με τους οποίους οι καταπιεσμένοι θα διεκδικήσουν την κάλυψη των αναγκών τους, την ίδιο τους τη ζωή.

Τα σύγχρονα οικονομικά και  πολιτικά αφεντικά βρίσκονται σε θέση μάχης. Για να διαχειριστούν τις εκρηκτικές συνθήκες μιας κοινωνικής εξαθλίωσης πρωτόγνωρης. Που αφού την προκάλεσαν προκείμενου να  διατηρήσουν τα δικά τους συμφέροντα, τώρα οφείλουν να την διαχειριστούν, τα προλάβουν  τα άγρια ξεσπάσματα της. Αυτό που πρέπει να εμπεδωθεί περισσότερο από κάθε άλλη  φορά είναι ότι το καπιταλιστικό σύστημα αποτελεί το μοναδικό  τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας.
Ακόμα και σήμερα, ιδιαίτερα σήμερα, που η βαρβαρότητα του δεν μπορεί να κρυφτεί πίσω από καμιά δημοκρατική  επίφαση, καμιά καταναλωτική ψευδαίσθηση. Είναι ο φόβος της ανατροπής του υπάρχοντος συστήματος και η εγκαθίδρυση μιας καινούργιας  ελεύθερης ζωής που υπαγορεύει παράλληλα με την άγρια καταστολή και την κρατική τρομοκρατία, το «ανθρώπινο» πρόσωπο του καπιταλισμού. Οι ίδιοι που κάθε πρωί μας στήνουν στον τοίχο της φτώχειας και της ανέχειας, μας παραχωρούν τα μεσημέρια τη "φροντίδα" των συσσιτίων τους, των κοινωνικών τους παντοπωλείων. Είναι οι ληστές του μόχθου μας που στήνουν όλων των ειδών τα "κοινωνικά" σόου- και ενεργοποιούν δήθεν την κοινωνική "αλληλεγγύη", η "ευαίσθητη" μπουρζουαζία με τα "ευαίσθητα" τσιράκια της.

 Όμως η μνήμη είναι ταξική.
Δεν γίνεται αυτός που σε σκοτώνει να επιθυμεί ταυτόχρονα να σου σώσει τη ζωή, θέλουν να μας στριμώξουν, να μας απομονώσουν, να μας εξευτελίσουν, να μας ταπεινώσουν. Οι μεγαλοεπιχειρηματίες, οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι καναλάρχες, η εκκλησία- με την καθόλου επουράνια - περιουσία της, οι ιδιοκτήτες των σούπερ μάρκετ που εγκαλούν τους "συνανθρώπους" να ανεβάσουν τα κέρδη τους ψωνίζοντας έξτρα προϊόντα για τους καημένους τους φτωχούς που πεινάνε και κρυώνουν. Συναυλίες "αλληλεγγύης", "φιλανθρωπικά" καλάθια και συσσίτια, φιλόπτωχα ταμεία, εθελοντές "αγάπης", τηλεοπτικές καμπάνιες υπέρ "αδυνάτων-άνεργων- ανάπηρων"... Από ποιους και γιατί; Όμως η μνήμη είναι ταξική. Τα πλούτη τους είναι το αίμα μας.
Η επαναοικειοποίηση του κλεμμένου πλούτου και οι αυτοοργανωμένες προλεταριακές δομές αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης είναι η μοναδική απάντηση στο χυδαίο εκβιασμό που τα "φιλάνθρωπα" αφεντικά προσπαθούν να μας επιβάλλουν στήνοντας σε ουρές την αγωνία για την ίδια μας την επιβίωση. Η επιβολή του αισθήματος του φόβου, της αδυναμίας και της εξάρτησης του καταπιεσμένου μπρός  στο δυνάστη του, είναι το μοναδικό στήριγμα ενός συστήματος που  από καιρό έχει πάψει να υπόσχεται  όχι μόνο την ευδαιμονία, αλλά και την ελπίδα. ΓΊ' αυτό η απαγόρευση  των «μη οργανωμένων» των ελεγχόμενων δηλαδή από το κράτος, την εκκλησία ή το δήμο συσσίτια, γι' αυτό η άμεση εκκένωση του παλιού καφενείου στο  πνευματικού κέντρου στην Ακαδημίας όταν αυτό κατοικήθηκε  από αστέγους, γι' αυτό η καθιέρωση αστυνομικών δυνάμεων σε λαϊκές αγορές μετά από επανειλημμένες απαλλοτριώσεις από κοντινά σούπερ μάρκετ και τη διανομή των προϊόντων σε αυτές.
 Η έξοδος από τη φτώχεια, την πείνα, την ανέχεια δε βρίσκεται στα χέρια κανενός Αλαφούζου, καμιάς αρχιεπισκοπής, κανενός Σκλαβενίτη, Βασιλόπουλου, Καμίνη... Ας απλώσουμε τα δικά μας χέρια όχι για να ζητιανέψουμε τα ψίχουλα που αυτοί οι κρετίνοι μας πετάνε για να μας ταπεινώσουν και να μας ελέγξουν, αλλά για να τους επιτεθούμε, να πάρουμε πίσω όσα βίαια μας έχουνε κλέψει και να τα διαχειριστούμε από κοινού, ισότιμα, αλληλέγγυα, ελεύθερα- γκρεμίζοντας τον σάπιο κόσμο τους.
Το παραπάνω άρθρο είναι από το ΧΙΙΙ τεύχος του περιοδικού  «Βίδα»
Αναδημοσίευση από το "Βαθύ Κόκκινο".

Αμυγδαλέζα: Σχέδια του δήμου Αχαρνών για την δημιουργία "Πανεπιστημιούπολης", στο χώρο που στήνουν τo στρατόπεδo συγκέντρωσης μεταναστών.

Με τη δημιουργία Πανεπιστημιούπολης, και μάλιστα ξένων πανεπιστημίων στην Αμυγδαλέζα, απαντά ο Δήμος Αχαρνών στην προεκλογική απόφαση του πρώην υπουργού Προστασίας του Πολίτη Μ. Χρυσοχοΐδη να εγκαταστήσει στη συγκεκριμένη περιοχή τοπρώτο «στρατόπεδο» λαθρομεταναστών στη χώρα.
Για την ακρίβεια, πρόκειται για ένα φιλόδοξο σχέδιο που έχει αρχίσει να εκπονεί από τον περασμένο Σεπτέμβριο ο Δήμος Αχαρνών προκειμένου να τονώσει τόσο την οικονομική όσο και την πολιτιστική ζωή στην περιφέρειά του: περιλαμβάνει τη δημιουργία Πανεπιστημιούπολης, βόρεια και ως προέκταση των Αστυνομικών Σχολών στην Αμυγδαλέζα, με την αρωγή δύο ξένων κυβερνήσεων: της Ιορδανίας και της Κύπρου. Η κυβέρνηση της Ιορδανίας, μάλιστα, έχει κάνει την πρόταση για ίδρυση πανεπιστημίου-έδρας Σπουδών Βορειανατολικής Μεσογείου, και για το λόγο αυτό έχει ήδη δεσμεύσει στον προϋπολογισμό  της για το τρέχον έτος 12 εκατ. ευρώ. Από το Πανεπιστήμιο Κύπρου έχει ζητηθεί η δημιουργία παραρτήματός του στο δήμο.
Ο δε δήμος Αχαρνών, μετά την απόφαση Χρυσοχοΐδη, όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά συνεχίζει με ακόμη μεγαλύτερη ένταση τις επαφές του για την πραγματοποίηση του σχεδίου. Στο πλαίσιο αυτό, έχει ήδη στείλει σχετικό έγγραφο για συνάντηση επί των διαδικαστικών και την υλοποίηση του προγράμματός του στην Πρεσβεία της Ιορδανίας στη χώρα μας, και αναμένονται να υπάρξουν συναντήσεις για το θέμα.
Το πανεπιστήμιο της Ιορδανίας
Στα θετικά του σχεδίου με την Ιορδανία, μέσω της οποίας θα υπάρξει, για παράδειγμα, Έδρα Ελληνοαραβικών Σπουδών (δεν έχει αποφασιστεί ακόμη), είναι πως υπάρχει μεγάλη μερίδα χριστιανών ορθοδόξων στη χώρα, ότι το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων υπάγεται στη χώρα αυτή, αλλά και πως στην Ιορδανία υπηρετεί ως επίσκοπος στη βόρεια χώρα ο αχαρνεύς επίσκοπος Ησύχιος, ο οποίος και θα μετέχει στην κοινή επιτροπή που θα δημιουργηθεί για το πανεπιστήμιο.
Το πανεπιστήμιο της Κύπρου
Με το Πανεπιστήμιο Κύπρου έχει έρθει σε επαφή με τον καθηγητή της, κ. Μπετενιώτη, ο ίδιος ο δήμαρχος Αχαρνών Σωτήρης Ντούρος, ζητώντας του να σκεφθεί το πανεπιστημιακό ίδρυμα τη δημιουργία παραρτήματός του στο δήμο, εκεί όπου σκοπεύει να δημιουργήσει την Πανεπιστημιούπολη.
Η Πανεπιστημιούπολη Αχαρνών
Σύμφωνα με τον προγραμματισμό του δήμου και των όσων λέει ο γενικός γραμματέας του δήμου στην aftodioikisi.gr, βασικός σχεδιασμός του Δήμου Αχαρνών είναι να δημιουργηθεί μια Πανεπιστημιούπολη στην Αμυγδαλέζα, με ενσωματωμένα αυτά τα δύο πανεπιστήμια, και τις όποιες έδρες δημιουργηθούν (πέραν μιας πολυτεχνικής Σχολής, οικονομικής Σχολής κτλ.). Το, δε, διοικητικό συμβούλιο θα είναι μεικτό: θα μετέχουν εκπρόσωποι του δήμου καθώς και εκπρόσωποι των χωρών από τα πανεπιστήμια που θα δημιουργηθούν.
Μάλιστα, εκεί όπου επιτρέπεται, σε δασικό κτήμα, σχεδιάζεται ως «αντισταθμιστικά» η δημιουργία πάρκου περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, το οποίο θα μπορούν να επισκέπτονται τα σχολεία της Αττικής, αλλά και όλης της Ελλάδας. Εκεί θα μπορεί να αναπτυχθεί και η χλωρίδα και η πανίδα της Πάρνηθας, που είναι άγνωστη στους περισσότερους. Πέραν των πανεπιστημίων και του κέντρου περιβαλλοντικής εκπαίδευσης, προβλέπεται η δημιουργία κοινόχρηστων χώρων για τον πολιτισμό, όπως θέατρο, κινηματογράφος κτλ.
Αξίζει, δε, να υπογραμμιστεί ότι στο σημείο όπου σχεδιάζεται να κατασκευαστεί η Πανεπιστημιούπολη, στο κτήμα Αμυγδαλέζα, η πρόσβαση των φοιτητών θα είναι άμεση και γρήγορη, καθώς η απόστασή του από τη λεωφόρο Κύμης είναι μόλις 500 μέτρα.

Κρημνιωτάκης: Ευκαιρία για ανάπτυξη και πολιτισμό
«Είναι μια πολύ καλή ευκαιρία για ανάπτυξη του τόπου μας, αλλά και της ευρύτερης περιοχής», τονίζει μιλώντας στην aftodioikisi.gr ο γενικός γραμματέας του Δήμου Αχαρνών Γιάννης Κρημνιωτάκης, ο οποίος και έχει το «γενικό πρόσταγμα» για τις όλες επαφές.
«Είναι μια καλή ευκαιρία», επαναλαμβάνει, «με το δεδομένο πως γίνονται αιματηρές αναταραχές στη Μέση Ανατολή, και οι φοιτητές της Ιορδανίας ετοιμάζονται να πάνε προς Αγγλία. Γιατί να μην έχουμε εμείς μια έδρα, ώστε να τους υποδεχθούμε. Γιατί να μην ακολουθήσουμε το παράδειγμα της Ιταλίας, η οποία έχτισε ένα ολόκληρο πανεπιστήμιο έξω από τη Ρώμη για τους φοιτητές της βόρειας Αφρικής;»
Σύμφωνα με το γενικό γραμματέα, η Πανεπιστημιούπολη θα μπορεί να έχει μέχρι και 4.000 φοιτητές, πράγμα που αμέσως αμέσως σημαίνει κίνηση στην οικονομική ζωή της πόλης και φυσικά νέες θέσεις εργασίας.

Πηγή: aftodioikisi.gr

Σχόλιο: Σε μία πρώτη ανάγνωση ίσως κάποιος θεωρήσει ως θετική ενέργεια τη συγκεκριμένη προσπάθεια του δήμου. Πόσο μάλλον αν τελικά αυτή ακυρώσει τη δημιουργία του συγκεκριμένου στρατοπέδου συγκέντρωσης μεταναστών κι ας είναι με τοπικιστικά κριτήρια.
Μία πρώτη παρατήρηση αφορά στις αντιδράσεις των κατοίκων το προηγούμενο διάστημα -όχι μόνο της συγκεκριμένης περιοχής- ,όπου κατά κύριο λόγο δεν ήταν ενάντια στη χωροθέτηση τέτοιων χώρων γενικά, αλλά στη δημιουργία και λειτουργία τέτοιων χώρων δίπλα στα σπίτια τους. Βλέπετε οι τόσο "ευαισθητοποιημένοι πολίτες" δεν ήθελαν τέτοιοι χώροι να "υποβαθμίσουν" τις περιοχές τους. 
Σ' αυτή την κατεύθυνση, όλο το προηγούμενο διάστημα κι οι αρχές του δήμου Αχαρνών έψαχναν τρόπο να ακυρώσουν την απόφαση του Χρυσοχοΐδη για την Αμυγδαλέζα. Οπότε παρουσιάζουν ως πολύ θετική την δημιουργία ενός campus στην περιοχή, με κύριο προτέρημα το οικονομικό όφελος για την οικονομική ζωή της περιοχής. 
Από τη στιγμή που θα είναι σε συνεργασία με δύο κυβερνήσεις, θα εξασφαλίσουν χρηματοδότηση για το χτίσιμο και τη λειτουργία της "πανεπιστημιούπολης" κι εκτός αυτού θα έχουν σίγουρη πελατεία (φοιτητές) από την Κύπρο και την Ιορδανία, που σίγουρα θα αφήνουν και ρευστό στην τοπική οικονομία.
Όμως η συγκεκριμένη κίνηση θα πρέπει να μας προβληματίσει για πολλούς άλλους λόγους. Εδώ και χρόνια γίνεται μια προσπάθεια από ΝΔ- ΠΑΣΟΚ  σε συμπόρευση με το ελληνικό κεφάλαιο, να θεσμοθετήσουν αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση με κύριο γνώμονα την ιδιωτικοποίηση- εμπορευματοποίηση της παιδείας και με αιχμή την θεσμοθέτηση των ιδιωτικών "πανεπιστημίων". Όσες απόπειρες και να έχουν γίνει την τελευταία δεκαετία έχουν αποτύχει. Η νεολαία και οι εκπαιδευτικοί έδωσαν και δίνουν αγώνες, ώστε η παιδεία να μην γίνει πεδίο κερδοφορίας των επιχειρηματιών και να μην είναι προνόμιο όσων έχουν οικονομική επιφάνεια.
Η συγκεκριμένη προσπάθεια αν πραγματοποιηθεί, θα είναι "δούρειος ίππος", ώστε να λειτουργήσουν στη χώρα μας κι άλλα "πανεπιστήμια" πέρα από τα δημόσια. Αν υπάρξει αυτό το προηγούμενο, τότε θα δοθεί η δυνατότητα να εφαρμοστούν μια σειρά αλλαγών, που αντιπαλεύει κι εμποδίζει το φοιτητικό- εκπαιδευτικό κίνημα στη χώρα μας, για πάνω από δέκα χρόνια. Με άλλα λόγια, όσο και να προσπαθούν να παρουσιάσουν ως θετική μια τέτοια ενέργεια, περισσότερο θα βλάψει σε βάθος χρόνου το δημόσιο κοινωνικό συμφέρον, παρά θα ωφελήσει και δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε μια τέτοια προσπάθεια να λάβει σάρκα κι οστά.