ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΣΤΑ ΔΙΟΔΙΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΥΝ ΟΙ ΟΔΗΓΟΙ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ!



Με πρωτοβουλία ολιγάριθμης ομάδας αναπήρων ακτιβιστών, εδώ και λίγες μέρες εξελίσσεται μέσω διαδικτύου οργανωμένη εκστρατεία που έχει σαν στόχο την άρνηση πληρωμής διοδίων από τους οδηγούς με αναπηρία.
Οι εμπνευστές της πρωτοβουλίας διεκδικούν τη μέγιστη δυνατή συστράτευση ανθρώπων με αναπηρία στην άρνηση πληρωμής διοδίων, επικαλούμενοι καταρχάς περσινό προεδρικό διάταγμα (επί υπουργείας Γ. Σουφλιά) που επέτασσε τη δωρεάν διέλευση των αναπηρικών αυτοκινήτων και το οποίο παραβιάζεται, όπως ισχυρίζονται, από τις εταιρείες εκμετάλλευσης των αυτοκινητοδρόμων. Καταγγέλλουν, επίσης, ως επιθετική και με έντονες πινελιές ρατσισμού, τη στάση των υπαλλήλων των εταιρειών έναντι των “ανυπάκουων” οδηγών με αναπηρία, με προεξάχοντες τους υπαλλήλους της ΝΕΑ ΟΔΟΣ Α.Ε. και ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΑΙΓΑΙΟΥ. Σύμφωνα με την καταγγελία τους (που τεκμηριώνεται από το βίντεο που έχουν δημοσιοποιήσει), οι ανάπηροι αρνητές πληρωμής διοδίων προκαλούνται με φράσεις όπως “άνοιξε μόνος σου την μπάρα αν μπορείς” ή “στην Αττική Οδό δωρεάν περνάς;”, που ευθέως προσβάλλουν τα κίνητρά τους και απροσχημάτιστα ειρωνεύονται την αδυναμία τους να μετακινήσουν μόνοι τους τις μπάρες. “Ωσάν η επιλογή άρνησης πληρωμής να είναι προϊόν σωματικής ρώμης και όχι πνευματικής κρίσης”επιστρέφει την ειρωνεία ο Α.Ρ. εκ των μετεχόντων στην πρωτοβουλία.

Η άρνηση πληρωμής διοδίων των οδηγών με αναπηρία, σε κάμποσες περιπτώσεις είναι διαδικασία ολίγον δυσκολότερη σε σχέση με τους μη αναπήρους ομοϊδεάτες τους. Για παράδειγμα, πολλοί απ’ αυτούς δεν χρησιμοποιούν τους εθνικούς αυτοκινητόδρομους για ταξίδια αναψυχής ή έστω διεκπεραίωσης θεμάτων καθημερινότητας, αλλά για υποθέσεις ζωής (π.χ. μεταγγιζόμενοι και πολυμεταγγιζόμενοι από την επαρχία που μετακινούνται σε νοσοκομεία των μεγάλων πόλεων). Οι συγκεκριμένοι άνθρωποι προσπερνούν το “παιχνίδι καθυστέρησης” των υπαλλήλων των διοδίων, πληρώνουν το αντίτιμο παρότι δεν το αποδέχονται, διότι γι’ αυτούς ο χρόνος είναι υπερπολύτιμος. Δυσκολίες αντιμετωπίζουν επίσης οι αρνητές οδηγοί με απώλεια ακοής χρήστες της ελληνικής νοηματικής γλώσσας, διότι οι υπάλληλοι είτε δεν καταλαβαίνουν είτε παριστάνουν πως δεν καταλαβαίνουν την απαίτησή τους δωρεάν διέλευσης. Η πρωτοβουλία των αναπήρων ακτιβιστών τις επόμενες μέρες θα τους εφοδιάσει με κείμενο – δήλωση άρνησης πληρωμής το οποίο έχει αναλάβει μετέχουσα δικηγορίνα με απώλεια όρασης, ώστε όλες οι παραπάνω δυσκολίες να ξεπεραστούν και τα “άλλοθι καθυστέρησης” από πλευράς υπαλλήλων να ακυρωθούν.
“Η άρνηση πληρωμής δεν είναι ένα κακομαθημένο πείσμα, επειδή είμαστε ανάπηροι και έτσι ... γουστάρουμε. Είναι δικαίωμα που απορρέει από την κατοχυρωμένη – υποτίθεται - προστατευτική λογική του ισχύοντος νομοθετικού πλαισίου” μας λένε οι της πρωτοβουλίας, μη διστάζοντας να συμπληρώσουν ότι “η πολιτική χυδαίας προσβολής της αναπηρίας που υποχρεώνονται να εφαρμόσουν οι υπάλληλοι των εταιρειών για μιά ... χούφτα ευρώ, αποτελεί το ασφαλέστερο για μας κριτήριο ότι έχουμε όλο το δίκιο με το μέρος μας”. Οπως αποδεικνύεται, έχουν με τέτοιο τρόπο “δρομολογηθεί” οι εποχές, που στο όνομα των “κυνηγών της χούφτας” ακόμα και οι πλέον ορθόδοξες/δικαιωματικές στάσεις ζωής επιχειρείται να ενοχοποιηθούν. Οι αντιστάσεις υπάρχουν, μένει να αποδειχτεί πόσες και πόσο ανθεκτικές είναι.

Η απάντηση από το υπουργείο
Το υπουργείο Υποδομών, με ανακοίνωση του υπενθυμίζει πως δεν υπάρχει θεσμοθετημένη απαλλαγή της πληρωμής διοδίων για τα αναπηρικά αυτοκίνητα, γιατί δεν προβλέπεται από τις Συμβάσεις Παραχώρησης που υπέγραψε η προηγούμενη κυβέρνηση.
Προσθέτει όμως πως οι εταιρίες έργων παραχώρησης ανταποκρίθηκαν στο αίτημα της Κυβέρνησης για ελεύθερη διέλευση των ατόμων με αναπηρία, από όλους κατά κανόνα, τους σταθμούς διοδίων.
Σχετικά με τα πρόσφατα, περιστατικά στην Εθνική Οδό Αθηνών-Λαμίας, τονίζει ότι έγιναν από παρανόηση της παραπάνω δέσμευσης. Όπως αναφέρει παρόμοια φαινόμενα δεν θα επαναληφθούν.
Τέλος το υπουργείο, ξεκαθαρίζει πως θα προωθήσει νομοθετική ρύθμιση για την οριστική επίλυση του προβλήματος.


Το παραπάνω άρθρο είναι από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία".
Αυτό που καταλαβαίνω είναι ότι στην Ελλάδα, έχουμε μια κυβέρνηση που απλώς "παρακαλεί" και το μεγάλο κεφάλαιο αποφασίζει αν θα ικανοποιήσει και για πόσο καιρό τα παρακάλια των "κυβερνώντων"... και δεν τα λέω με αφορμή μόνο το συγκεκριμένο θέμα.

Η ΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΞΙΩΝ...


Η «κρίση των αξιών» ήταν κάποτε θέμα sos για το αστάθμητο μάθημα της Έκθεσης. Αποστηθίζαμε παραγράφους ολόκληρες από τα εκθεσιολόγια κι από τις σημειώσεις των φροντιστών, για να είμαστε προετοιμασμένοι. Κι όταν μας ζητούσαν οι εκπρόσωποι της θεσμικής και της εξωθεσμικής εκπαίδευσης να τους «επικοινωνήσουμε» γραπτώς ό,τι είχαμε προηγουμένως «καταπιεί» αμάσητο -εν είδει τεστ-, οι φράσεις πέφτανε στο χαρτί σαν τάβλες οικοδομής. Ξερές και μονοκόμματες. Καθότι δε διαθέταμε το βίωμα… Τι «κρίση των αξιών» και κουραφέξαλα; Είχαμε μαθήματα, είχαμε ποδήλατα, βλέπαμε τα λιγοστά αγαπημένα μας σήριαλ κι ερωτευόμασταν στα κρυφά. Τα ρουσφέτια που ζητούσαν δώθε- κείθε οι γονείς κι οι θειοί μας, μας άφηναν αδιάφορους…

Όταν πέρασαν όμως δυο δεκαετίες, τα εκθεσιολόγια αποφάσισαν να μας εκδικηθούν για την κούφια τυπολατρία με την οποία τα περιβάλλαμε… Όλα, μα όλα…, τα θέματα sos της δεκαετίας του ’90 βρικολάκιασαν κι επέστρεψαν να στοιχειώσουν τις ζωές μας με τέτοια συνέπεια ώστε να υποψιάζεται κανείς δύο τινά: είτε ότι εκείνοι που επέλεγαν τα θέματα της έκθεσης ήταν διορατικοί… είτε ότι γνώριζαν από πρώτο χέρι τις επικείμενες εξελίξεις, επειδή αυτοί οι ίδιοι επρόκειτο να τις δημιουργήσουν…Περιβάλλον και οικολογία, ανθρώπινες σχέσεις, διακρατικές σχέσεις κλπ κλπ κλπ

Ειδικά αυτή η «κρίση των αξιών» είναι επαναληπτικός εφιάλτης. Έρχεται στη γειτονιά μας προσεχώς…ως εκθεσιακό déjà vu…

Πλησιάζει επικίνδυνα ο Σεπτέμβρης. Η χώρα επικαιροποιείται περίεργα. Η δραματική απώλεια των κεκτημένων θα δοκιμάσει συνειδήσεις.

Θα δοκιμαστούν οι συνειδήσεις των εργοδοτών που έχουν νομιμοποιηθεί πλέον με όλους τους τρόπους και δύνανται χαλαρότατα να καταχραστούν την εξουσία του τίτλου τους. «Θέλω περισσότερα. Δίνω λιγότερα. Σ’ όποιον αρέσει…»

Θα δοκιμαστούν οι συνειδήσεις των εργαζομένων που καλούνται -σε συνθήκες καλπάζουσας ανεργίας- να ζήσουν το απόλυτο: «ο θάνατός σου, η ζωή μου…».

Θα δοκιμαστούν οι συνειδήσεις των μέχρι χθες καλοζωισμένων που βρίσκονται πρώτη φορά αντιμέτωποι με τις ηθικές προκλήσεις της ανέχειας.

Θα δοκιμαστούν οι συνειδήσεις εκείνων που διαθέτουν τα αγαθά, οι οποίοι τώρα μπορούν αργά και απολαυστικά να επιδοθούν σε χρυσοφόρες μαυραγορίτικες τακτικές (ήδη αποδεικνύεται ότι οι σουπερμαρκετάδες έχουν αυξήσει τις τιμές πολύ πάνω από το προβλεπόμενο ποσοστό, τάχα επειδή δε βγαίνουν ρε μάνα μου…)

Θα δοκιμαστούν οι συνειδήσεις …

Γιατί η κρίση που διανύουμε δεν είναι μόνο οικονομική. Έχει όλα τα χαρακτηριστικά της κρίσης των αξιών…


Το παραπάνω άρθρο είναι της Τζένης Κ. από την εφημερίδα "Το Ποντίκι".

ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΑΙΤΕΙΑ: ΕΝΑ ΜΕΙΖΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ! ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ;



Την Παρασκευή το απόγευμα, έγινα μάρτυρας ενός πολύ ανησυχητικού φαινομένου που τον τελευταίο χρόνο έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις στην Πάτρα. Μιλώ για την επαιτεία.

Στα φανάρια της διαστάυρωσης της Αμερικής με τη Ν.Ε.Ο. Πατρών-Αθηνών, ένα παιδάκι τσιγγάνικης καταγωγής ζητιάνευε από στα παράθυρα αυτοκινήτων και μετά από κάθε φορά που άλλαζε σε πράσινο το φανάρι, έφευγε, το έχανα από τα μάτια μου, ενώ μετά από 2 λεπτά επανεμφανιζόταν για να συνεχίσει να ζητιανεύει σε σταματημένα αυτοκίνητα.

Μου κίνησε την περιέργεια και την επόμενη φορά προσπάθησα να το ακολουθήσω: Μετά από κάθε φορά που μάζευε χρήματα, πήγαινε σε έναν κύριο που στεκόταν μερικά μέτρα πιο μακρυά, στο πάρκινγκ του Βασιλόπουλου, και του έδινε τα χρήματα. Αυτός ήταν λευκός, άρα δεν είναι συγγενής του, πρέπει να είναι ο "εκμεταλλευτής" του! Το μάλωνε μάλιστα επειδή κάποια αυτοκίνητα του ξέφευγαν!

Μιλάω για ένα παιδάκι που δεν είναι πάνω από 6 χρονών και περπατούσε ξυπόλυτο και χωρίς μπλούζα μέσα στον καύσωνα! Ο κύριος ήταν στη σκιά και απλά περίμενε τα έσοδα! Είναι λευκός όπως σας έγραψα, γύρω στο 1,70 και πολύ λεπτός, όχι πάνω από 60-70 κιλά.

Ελπίζω να το δημοσιεύσετε ώστε να το διαβάσει και κάποιος από την αστυνομία και να επέμβει, καθώς σε άλλη περίπτωση που ενημέρωσα αστυνομικό σε περίπολο μου είπε "ό,τι και να κάνουμε, πάλι θα ξαναέρθουν"!

ΒΚ


Η παραπάνω καταγγελία προέρχεται από το thebest.gr.

Σχόλιο: Το θέμα αυτό είναι πολύ ευαίσθητο. Σε όλες τις γωνιές της Ελλάδας υπάρχουν επαίτες και μάλιστα τα τελευταία χρόνια έχουν αυξηθεί σημαντικά. Δεν προσπαθώ να εξετάσω τους λόγους -που φαινομενικά ή όχι- οδηγούν κάποιους ανθρώπους στην επαιτεία, αλλά το θεωρώ απαράδεκτο να επιτρέπει μία -όπως κάποιοι διατυμπανίζουν- ευνομούμενη κοινωνία την παιδική εκμετάλλευση. Γιατί σε αντίθεση με τους ενήλικους επαίτες, κανένα παιδί όσο εξαθλιωμένα και να ζει δεν οδηγείται από μόνο του, ούτε στην εργασία, αλλά ούτε και στην ζητιανιά.
Πού είναι λοιπόν οι αρμόδιοι φορείς για να προστατέψουν αυτά τα παιδιά; Προφανώς και δεν μιλάω για την αστυνομία, ούτε και να πιάσουν και να κακομεταχειριστούν αυτά τα παιδιά. Μιλάω για τις υπηρεσίες πρόνοιας και για συλλογικότητες που παλεύουν ενάντια στην κακομεταχείριση των παιδιών. Μιλάω για την υποτιθέμενη κοινωνική συνείδηση που έχει ο καθένας μας.
Δεν ξέρω το οικογενειακό υπόβαθρο που μπορεί να υπάρχει σε κάθε περίπτωση, αλλά δεν θα πρέπει να αφήσουμε αυτά τα παιδιά να καταδικαστούν για όλη τους την ζωή. Γιατί από την στιγμή που δεν θα πάνε σχολείο, δεν θα έχουν περάσει φυσιολογικά παιδικά χρόνια και δεν θα έχουν ένα περιβάλλον για να τα μεγαλώσει σωστά, θα είναι για όλη τους την ζωή καταδικασμένα στο περιθώριο. Δεν νομίζω να το θέλει κανείς μας αυτό.
Έτσι αναδημοσιεύω την συγκεκριμένη καταγγελία, προκειμένου όλοι να σκεφτούμε την κατάσταση και να ενώσουμε την φωνή μας με όσους ζητούν και παλεύουν να κινητοποιηθεί αυτό που θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει, δηλαδή η κοινωνική αλληλεγγύη και πρόνοια.

Διαβάστε σχετικά:
--> ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΠΑΙΤΕΙΑ...
-->Oι επαίτες της Αθήνας
-->Παιδική επαιτεία και κοινωνική αδιαφορία, μήπως είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος;
-->Βουλγαρία: Κινητές μονάδες καταπολεμούν την παιδική επαιτεία στην Σόφια

Η ΚΟΡΟΪΔΙΑ ΤΩΝ "ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ" ΥΠΟΨΗΦΙΩΝ ΣΤΙΣ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ!



Εχει ξεπεράσει κάθε προηγούμενο η υποκρισία και η κοροϊδία με την οποία αντιμετωπίζουν εμάς τους ψηφοφόρους οι πολιτικοί και τα κόμματα το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις υποψηφιότητες για τους δήμους και τις περιφέρειες.
Ξαφνικά θυμήθηκαν οι υποψήφιοι ότι δεν ανήκουν σε κανένα κόμμα αλλά είναι υπερκομματικοί και ανεξάρτητοι, ενώ τα ίδια τα κόμματα ψάχνουν, λέει, να βρουν σε πολλές περιπτώσεις υπερκομματικές προσωπικότητες για να στηρίξουν, όχι απαραίτητα από τον χώρο της πολιτικής.

Λες και ντρέπονται οι μεν πολιτικοί για την κομματική τους προτίμηση, τα δε κόμματα λες και δεν έχουν το θάρρος να στηρίξουν τον εαυτό τους και τα στελέχη τους. Επί της ουσίας, έστω και δι' αυτής της υποκριτικής στάσης, ενοχοποιούν χωρίς να το αντιλαμβάνονται οι μεν υποψήφιοι την κομματική τους ταυτότητα, τα δε κόμματα την ίδια τους την ύπαρξη. Επιπλέον, αναγνωρίζοντας επί της ουσίας ότι οι πολίτες νιώθουν απέχθεια απέναντί τους, ψάχνουν να βρουν τρόπους να τους ξεγελάσουν και να υφαρπάξουν την ψήφο τους δι' άλλης οδού.

Εξάλλου ο πολιτικός κόσμος είναι ικανός για όλα όταν πρόκειται να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του. Τόσο τα πρόσωπα όσο και οι κομματικοί οργανισμοί είναι από τα πιο προσαρμοστικά όντα του ζωικού βασιλείου. Βαφτίζουν το ψάρι κρέας και λένε το άσπρο μαύρο χωρίς κανένα πρόβλημα, όταν βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Απειρα τα παραδείγματα. Πρώτο και κορυφαίο αυτό με τον Κ. Γκιουλέκα. Είναι, ο αθεόφοβος, βουλευτής της Ν.Δ., υπήρξε και υφυπουργός. Ομως όταν ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του για τον Δήμο της Θεσσαλονίκης είπε ότι είναι υπερκομματικός και ανεξάρτητος. Γιατί καλέ μου άνθρωπε μας κοροϊδεύεις ανερυθρίαστα; Από την άλλη το ΠΑΣΟΚ ψάχνει, λέει, στη Θεσσαλονίκη να στηρίξει ανεξάρτητο υποψήφιο, ίσως τον Γ. Μπουτάρη, γιατί ξέρει ότι δικός του θα μαυριστεί. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανακάλυψε τον Διονύση Τσακνή για τον Δήμο της Αθήνας που του βγήκε ΚΚΕ και καλά να πάθει. Δεν έχει ένα δικό του στέλεχος να τον χρίσει υποψήφιο και πρέπει να ψάχνεται αλλού; Η νεοσύστατη Δημοκρατική Αριστερά προτείνει υπερκομματικό μη πολιτικό πρόσωπο για την Περιφέρεια Αττικής και ζητάει από το ΠΑΣΟΚ και τους Οικολόγους να συμφωνήσουν. Και το ΠΑΣΟΚ το συζητάει... Να μη συνεχίσουμε, τα παραδείγματα είναι πολλά.

Ομως αφού τα κόμματα δείχνουν, στα λόγια έστω, να αναγνωρίζουν ότι στις αυτοδιοικητικές εκλογές καλό θα είναι να θέτουν υποψηφιότητα ανεξάρτητες προσωπικότητες, γιατί σώνει και καλά θέλουν να δίνουν χρίσματα ή να εκφράζονται υπέρ του ενός ή του άλλου; Να αφήσουν τους πολίτες να εκφράζουν την προτίμησή τους χωρίς τα ίδια να τους καθοδηγήσουν. Να μείνουν στην άκρη επιτέλους και όχι να κοροϊδεύουν τον κόσμο. Και οι πολιτικοί που θέλουν να διεκδικήσουν την ψήφο για κάποιον δήμο ή κάποια περιφέρεια, να καταθέσουν την κομματική τους ταυτότητα και να δηλώσουν ότι όσο θα διαρκεί η θητεία τους δεν θα έχουν καμιά κομματική ενασχόληση. Αν πάλι δεν θέλουν τίποτα από αυτά, να δηλώσουν κόμματα και υποψήφιοι ευθέως ότι οι εκλογές είναι πολιτικές-κομματικές και η αναμέτρηση θα γίνει με κομματικά κριτήρια. Κι αυτή την καθαρή στάση για την ώρα μόνο το ΚΚΕ βλέπουμε ότι την εφαρμόζει. Ολα τ' άλλα είναι υποκριτικά φαινόμενα, που δεν τιμούν τον πολιτικό κόσμο και υποτιμούν τη νοημοσύνη των πολιτών.


Το παραπάνω άρθρο είναι του Πάνου Σώκου και δημοσιεύεται στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Η εικόνα της ανάρτησης είναι από το blog press-gr.

Σχόλιο: Πραγματικά αυτό που συμβαίνει φέτος με αφορμή τις αυτοδιοικητικές εκλογές είναι πέρα από κάθε προηγούμενο. Τα κόμματα έχουν πάρει χαμπάρι την δυσαρέσκεια και αγανάκτηση του κόσμου και δεν θέλουν να εισπράξουν το "μαύρισμα" σε αυτές τις εκλογές. Ελπίζω οι ψηφοφόροι να έχουν πάρει χαμπάρι τι γίνεται και να μην πέσουν στην παγίδα. Όμως ας πούμε ότι καταφέρνουν τα κόμματα και πετυχαίνουν τον στόχο τους σε αυτές τις εκλογές. Όταν έρθει η ώρα των βουλευτικών εκλογών, τι θα σκαρφιστούν; Το έχω πραγματική απορία!

ΣΤΟΠ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΗ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ!


Θα είναι ιδιαίτερα βαρύς ο χειμώνας για τους εργαζόμενους, τους άνεργους, τους νέους και τους συνταξιούχους. Ο φετινός Αύγουστος έχει μια μελαγχολία συνάμα και οργή. Το βλέπεις στην περιορισμένη κίνηση, το ακούς στις συζητήσεις των ανθρώπων, το βλέπεις στο βλέμμα των εργαζομένων που δεν ξέρουν, επιστρέφοντας από την άδειά τους, αν θα συνεχίσουν να έχουν δουλειά και μέχρι πότε, το νιώθεις στην αγωνία των εργαζομένων στο Δημόσιο που δεν γνωρίζουν αν σε λίγους μήνες θα υποστούν μια ακόμα επιδρομή στον μισθό τους.

Και η ειδησεογραφία αμείλικτη, έστω και μέσα στην τηλεοπτική υπερβολή της, δεν σε αφήνει να ησυχάσεις ούτε στις λίγες δικές σου αυγουστιάτικες μέρες. Ο μύθος ότι ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις για ακόμη μία φορά καταρρίπτεται. Είδηση δεν είναι ότι η ανεργία χτυπάει πλέον περισσότερους από 600.000 Ελληνες, ότι τον Ιούνιο απολύθηκαν 29.000 εργαζόμενοι, ότι η πιθανότητα να ξαναβρούν γρήγορα δουλειά είναι μηδαμινή; Και η ανεργία δεν χτυπάει πλέον μόνο τους νέους. Ανθρωποι με 25 και 30 χρόνια δουλειάς στην πιο παραγωγική ηλικία των 45-50 ετών και ταυτόχρονα στην περίοδο της ζωής τους που οι ανάγκες τους είναι αυξημένες, οδηγούνται στην ανεργία ή ζουν με την απειλή της ανεργίας. Κι έχεις και την κυβέρνηση να μιλάει για περικοπές με κοινωνική δικαιοσύνη και για μια κρίση που θα αποτελέσει την ευκαιρία για καλύτερο μέλλον. Αστεία πράγματα.

Πού είναι η δικαιοσύνη όταν στερείται ο πολίτης το δικαίωμα στην εργασία και στην αξιοπρεπή διαβίωση; Η κυβέρνηση το μόνο που κάνει είναι να επιχαίρει γιατί λέει ότι το έλλειμμα φέτος θα πέσει κάτω από τον στόχο που είχε βάλει. Σιγά το επίτευγμα! Ας όψονται οι εύκολες λύσεις των μεγάλων μειώσεων στους μισθούς και στις συντάξεις.

Ομως εκεί που πρέπει να δοκιμαστεί η αποτελεσματικότητά της, στην αύξηση των εσόδων και στην ανάπτυξη, για την ώρα αποτυγχάνει. Στα δύσκολα δυσκολεύεται, στα εύκολα επιχαίρει. Και όσο οι εργαζόμενοι ακούνε ότι υπάρχει υστέρηση εσόδων 5 δισ. και είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μην εγκριθεί η τρίτη δόση του δανείου της τρόικας, τόσο καταλαβαίνουν ότι η κυβερνητική προπαγάνδα προετοιμάζει μια ακόμα, χειμερινή αυτή τη φορά (σ.σ. ο βαρύς χειμώνας που λέγαμε), επιδρομή σε μισθούς και συντάξεις.

Και όσοι πιστέψαμε ότι η έξοδος από την κρίση θα έρθει μέσα από την αναδιανομή του εισοδήματος και την ανάπτυξη, ας φασκελώσουμε εαυτόν και με τα δύο χέρια. Οχι φάσκελο στους «μαυρογιαλούρους» όπως στην ελληνική ταινία. Αυτοί τον στόχο τους ήθελαν να πετύχουν. Φάσκελο στον εαυτό μας που τους πιστέψαμε!

Αναδιανομή του πλούτου! Ωραίο παραμύθι! Το ακούσαμε σε συμπόσια που έγιναν ακόμη και τούτο το καλοκαίρι της λιτότητας, το είχαμε ακούσει σε διεθνή φόρα προοδευτικών δυνάμεων, που έψαχναν -λέει- να βρουν την προοδευτική έξοδο από την κρίση (συμμετείχε και ο σημερινός πρωθυπουργός), το διαβάσαμε σε μελέτες σοσιαλιστικών επιτροπών στη Ν. Υόρκη, που είχε συγκροτήσει και πάλι ο δικός μας με την ιδιότητα του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Και όταν ήρθε η ώρα αυτές οι ωραίες σοσιαλιστικές ιδέες να εφαρμοστούν στην κυβερνητική πράξη, αποδείχτηκαν όνειρα απατηλά.

Ξανά οι παλιές συνταγές εφαρμόστηκαν, στην πιο σκληρή μορφή τους. Και όχι μόνον εδώ, αλλά και σε όλη την Ευρώπη. Ο σοσιαλισμός που πιστεύουν οι νομπελίστες οικονομολόγοι και οι θεωρητικολογούντες πολιτικοί έχει νεοφιλελεύθερη εφαρμογή.

Γιατί όταν οι Παπανδρέου και Θαπατέρο εφαρμόζουν την πολιτική της Μέρκελ, του Σαρκοζί και των μεγάλων ξένων οικονομικών οίκων, τότε κάποιοι δεν μας λένε την αλήθεια. Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουν; Είπαμε, τούτος ο Αύγουστος είναι της μελαγχολίας, της απογοήτευσης, του πεσιμισμού, αλλά και της οργής. Οι σκέψεις ανάκατες και οργισμένες έρχονται στο μυαλό. Και δυστυχώς κανείς δεν βρίσκεται να πει «ακόμα τούτη η άνοιξη ραγιάδες - ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι...».

Ανευ σημασίας

Πολλά ειπώθηκαν και γράφηκαν για το ενδεχόμενο ανασχηματισμού, και η ίδια η κυβέρνηση τροφοδότησε όλα αυτά τα σενάρια. Είτε γίνει είτε όχι, είτε είναι σαρωτικός είτε καλύψει κάποια κενά, δεν έχει καμιά σημασία. Ενας κυβερνητικός ανασχηματισμός έχει νόημα, και μπορεί να γίνει αντικείμενο ενδιαφέροντος για τους πολίτες, μόνο όταν συνδυαστεί με αλλαγή πολιτικής και κυβερνητικών προτεραιοτήτων, και κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να γίνει. Η πολιτική του Μνημονίου δεν πρόκειται να αλλάξει κι επομένως είναι δευτερεύον θέμα ποιοι υπουργοί την υλοποιούν. Την ίδια την κυβέρνηση ένας ανασχηματισμός δεν πρόκειται να τη βγάλει από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται. Μόνο επικοινωνιακές θα είναι οι εντυπώσεις για δυο-τρεις μέρες και μετά πάλι στα ίδια θα βρεθεί. Πολύ κακό για το τίποτα.


Το παραπάνω άρθρο είναι από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία". Η εικόνα της ανάρτησης προέρχεται από το blog youthtopia.

Σχόλιο: Προσωπικά και γω ακούω τριγύρω μου συζητήσεις για το τι θα γίνει από τον Σεπτέμβρη, ότι θα περάσουμε δύσκολο χειμώνα κλπ. Κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλάβουμε πως η οποιαδήποτε μοιρολατρία δεν οδηγεί πουθενά. Εάν κάτσουμε και απλά βλέπουμε τις εξελίξεις να περνούν, τότε θα ακολουθήσουν χειρότερα μέτρα και χειρότερες μέρες για όλους μας. ίσως ο φετινός χειμώνας είναι ο πιο κρίσιμος για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας.
Πέραν των οποιωνδήποτε διαφορών στις αντιλήψεις και τις ιδεολογικές διαφορές, πιστεύω πως θα πρέπει όλοι μαζί να ανοίξουμε γέφυρες επικοινωνίας, να ανταλλάξουμε απόψεις και μαζί να προσπαθήσουμε να ακυρώσουμε τα μέτρα που θα μας επιβληθούν, ώστε να εξυπηρετηθούν το κεφάλαιο και οι προσταγές του ΔΝΤ και της τρόικας. Επιτέλους ας ξεφύγουμε από τον εγκλωβισμό ανάμεσα στην επιλογή του κακού και του χειρότερου.
Νομίζω πως το να αγωνιστούμε για να πετύχουμε ένα καλύτερο αύριο και να αναπτύξουμε κοινωνική-ταξική συνείδηση, είναι απείρως πιο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο...

ΑΠΟΦΥΓΑΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΤΗΝ ΧΡΕΩΚΟΠΙΑ;


Ο Θανάσης Βέγγος στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αρχές 1980, ενσαρκώνει τέλεια τον ταλαίπωρο αλλά τίμιο Έλληνα μεροκαματιάρη, τον μικρό επαγγελματία, τον δημόσιο υπάλληλο. Αυτόν που κάνει 3 και 4 δουλειές για να τα βγάλει πέρα, τον καφετζή που του έχει βγει η μέση, τον κατά συνθήκη μασέρ, τον δημόσιο υπάλληλο των κυριολεκτικά 3.60 δρχ, τον σύζυγο που η γυναίκα του μολύνει τα πνευμόνια της στα κλωστήρια για να μπορούν να νοικιάζουν μαζί ένα σπίτι.

Αν πίστευα ότι υπάρχει ελπίδα να μην επιστρέψουμε στην δεκαετία του 1970 θα έκανα το κορόιδο και δεν θα έγραφα τίποτα.

Όμως το μεγάλο κανόνι είναι πλέον αναπόφευκτο, η παράταση χρόνου ζωής που μας έχει δοθεί, μας δόθηκε για να προλάβουν οι πλούσιοι επενδυτές, οι τραπεζίτες του εξωτερικού και κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις και πολυεθνικές, να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα τους ή τέλος πάντων ότι μπορούν από τις χασούρες τους και τις επενδύσεις τους στη χώρα μας. Την ίδια ώρα ο ελληνικός λαός κοιμάται τον ύπνο του δικαίου κάτω από νανουρίσματα του τύπου: "αποφύγαμε την χρεοκοπία", "τα δύσκολα πέρασαν", "η Ελλάδα έπιασε τον πρώτο της στόχο", και άλλα σχετικά που με περίσσιο θράσος αναπαράγουν χωρίς ντροπή τα ΜΜΕ. Όλα αυτά είναι μόνο για να κερδίσουν χρόνο οι επιβάτες της πρώτης θέσης, να φορέσουν τα σωσίβια και να μπουν στις βάρκες την ώρα που η πλέμπα βυθίζεται μαζί με το καράβι που όλοι οι άλλοι εγκαταλείπουν.


Η κατάσταση εξελίσσεται πολύ χειρότερα από ότι και εγώ ακόμη πίστευα όταν με έλεγαν υπερβολικά απαισιόδοξο.

Με την ανεργία να στοχεύει στο 20%+, τα σπρέντς ήδη στις 900 μονάδες, την ανάπτυξη να γκρεμίζεται σαν χάρτινος πύργος, τα μαγαζιά και τους επαγγελματίες να κλείνουν μαζικά, τις ακάλυπτες επιταγές σε δυσθεώρητα ύψη, τους έμμεσους φόρους του φτωχού να αυξάνονται χωρίς έλεος, τις μειώσεις μισθών να διαδέχονται χωρίς ντροπή η μια την άλλη, με την οικοδομική δραστηριότητα στο μηδέν, τις πωλήσεις στο -75% και τους καταναλωτές φοβισμένους να τρέμουν σαν ψάρια, τι μπορεί να πιστεύει κάποιος ότι θα είναι η συνέχεια;; Χρειάζεστε κάποια Goldman Sachs να εκτιμήσει τις προοπτικές σας;;

Το ΔΝΤ ασχολείται με θέματα του τύπου πόσο πρέπει να είναι το κόστος του ηλεκτρικού ρεύματος για να μπορέσουν να κάνουν επενδύσεις οι φίλοι τους. Και γι' αυτό ετοιμάζει η ΔΕΗ νέες αυξήσεις τις τάξεως του 50%, ώστε να μπορέσουν να αποσβέσουν πιο σύντομα κάποιοι τις επενδύσεις που θα κάνουν στην ηλεκτρική ενέργεια.
Με τα spreads στις 900 περίπου μονάδες φαίνεται ότι είναι ξεκάθαρο πόσο επιτυχές ήταν το έργο της κυβέρνησης και πόσο έπιασαν τόπο οι θυσίες. Τόσο τόπο που πρέπει να γίνουν ακόμη περισσότερες και πιο μεγάλες. Μέχρι να αναστενάξει και ο τελευταίος.

Σε λίγα χρόνια, ο πραγματικός μισθός σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, λόγω των αθροιστικών μειώσεων και των φόρων, θα είναι, με έτος βάσης το 2007, κατά 50%+ μικρότερος. Και αυτό στην καλύτερη περίπτωση, αφού στην χειρότερη απλά θα έχουμε γίνει μια νέα βαλκανική εκδοχή της Βορείου Κορέας.

Εγώ δεν κριτικάρω κανένα σε αυτό το ποστ, ούτε λέω ποιοι είναι και ποιοι δεν είναι υπεύθυνοι. Προσπαθώ μόνο να προεκτείνω την ευθεία γραμμή που βλέπω στο μέλλον. Επίσης θα μου πει κάποιος εγώ τι προτείνω, ας υποθέσουμε ότι σε αυτό το ποστ δεν προτείνω τίποτα, απλά βλέπω την πραγματικότητα μπροστά μου και την περιγράφω. Απλά λέω αυτό που βλέπω.

Το αν πηγαίνεις προς τα πάνω ή προς τα κάτω σαν κοινωνία-οικονομία δεν φαίνεται πάντοτε εύκολα. Και τα νούμερα είναι κυρίως για τους ανόητους, ιδίως για τους κατ' επάγγελμα οικονομολόγους. Μπορεί να έχεις αποκτήσει καινούργιο σπίτι αλλά να το χρωστάς, να έχεις δουλειά αλλά να σε απολύσουν, να αυξάνεται το εισόδημά σου και το ΑΕΠ αλλά μόνο επειδή το κράτος μοιράζει ανύπαρκτα χρήματα φτιάχνοντας χάρτινους πύργους και πιστωτικές πυραμίδες. Μπορεί το παιδί σου να σπούδασε αλλά η κοινωνική του θέση να είναι πιο κάτω από αυτή που είχες εσύ ή οι γονείς σου πριν 40 χρόνια, μπορεί κανείς να μην πεινάει αλλά ο αριθμός των ψυχικών ασθενειών να πιάνουν νέα ρεκόρ. Μπορεί ο τρίτος κόσμος να μειώνει την φτώχεια του αλλά ποιος ξέρει πώς θα πληρώσει την καταστροφή των φυσικών πόρων στο πολύ άμεσο μέλλον.

Μπορεί ο κομμουνισμός να κατέρρευσε αλλά και το δίδυμο αδερφάκι του ο καπιταλισμός να εξάντλησε επίσης τα καύσιμά του και να πνέει τα λοίσθια.

Αυτά όλα δεν σημαίνουν ότι δεν θα επιβιώσουμε, ή ότι θα πεθάνουμε. Ακόμη και στην κατοχή την ώρα που ο λιμός θέριζε την Αθήνα, ακόμη και τότε, οι μαυραγορίτες θησαύριζαν και οι γερμανοτσολιάδες υπεράσπιζαν την έννομη τάξη των τότε κατακτητών. Ακόμη και όταν ο λαός πεινούσε, οι πρώην ανατολικές έφευγαν για να γίνουν πουτάνες ή πλύστρες (στην καλύτερη περίπτωση) στη δύση. Ακόμη και όταν ο κόσμος γύριζε πάνω κάτω ο άνθρωπος έβρισκε διεξόδους για να ζήσει. Δεν είναι λοιπόν αυτό το θέμα.

Ο μόνος λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι για να ξέρουμε τι μας συμβαίνει και που πάμε, χωρίς την παραπληροφόρηση της εξουσίας. Το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει άλλος δρόμος αυτό δεν είναι επιχείρημα για να μην περιγράφουμε ρεαλιστικά το τι συμβαίνει και το που πάμε.

......Σε αυτές λοιπόν τις ταινίες του Θανάση Βέγγου, πίσω από τις βεβιασμένες κωμικές σκηνές, αναδύεται μια βαθύτατη θλίψη λόγω του οικονομικού προβλήματος της χαμένης οικονομικά δεκαετίας του 1970 μετά από την αναπτυξιακή έκρηξη του 1950-1960.

Η κωμωδία του '50-'60 μέχρι το 1978 έχει μετατραπεί σε δράμα.

Ο ενθουσιασμός ή η γκρίνια του υπαλληλάκου του '60 έχουν χαθεί πια, αντί για ενέργεια, προοπτική ή ελπίδα βλέπουμε στασιμότητα και κρυμμένη παντού απογοήτευση, απεργοσπάστες και απεργίες πείνας, διεφθαρμένα κομματικά φέουδα και μεταθέσεις στο Σουφλί. Αυτά είναι τα αποτελέσματα των δύο πετρελαϊκών κρίσεων και των διεθνών διακυμάνσεων του 70. Οικονομικές κρίσεις και αναταραχές πολύ, πολύ υποδεέστερες από αυτές που συμβαίνουν σήμερα διεθνώς, και μπροστά σε αυτές που έρχονται την δεκαετία 2010-2020 με μεγάλη σφοδρότητα.


Το παραπάνω κείμενο είναι από το blog του greek-rider με τίτλο "Το μεγάλο κανόνι". Εξίσου ενδιαφέρον έχουν και τα σχόλια που έχουν γίνει στην συγκεκριμένη ανάρτηση.

Νομίζω κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει ότι τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο και πως είναι δυνατόν να αποφύγαμε την χρεωκοπία και παρόλα αυτά να χρειάζονται επιπρόσθετα μέτρα, δήθεν για να ανακάμψει η οικονομία.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΥΠΟΚΛΙΝΕΤΑΙ ΣΕ ΚΑΝΑΛΑΡΧΕΣ, ΕΚΔΟΤΕΣ...



Η προκλητική στήριξη των καναλιών στην κυβέρνηση αρχίζει πλέον να εξηγείται με οικονομικούς όρους. Μόλις την περασμένη εβδομάδα επιχειρήθηκε να περάσει κρυφά η τροπολογία που παγώνει την απόδοση του ειδικού φόρου 20% επί της τηλεοπτικής διαφήμισης. Και όπως λένε οι πληροφορίες μεθοδεύεται η μείωση του από το 2011 στο 10%. Ο παρασκηνιακός πόλεμος των εκδοτών και καναλαρχών έπιασε τόπο. Δεν θα πληρώσουν επιπλέον στο Δημόσιο, δεν θα πληρώσουν δηλαδή τίποτε, όπως ακριβώς κάνουν τα 15 τελευταία χρόνια.
Δεν τους φθάνει όμως. Οι ιδιοκτήτες τηλεόρασης έχουν μεγάλα σχέδια και θέλουν να τα περάσουν ως νόμο του κράτους. Πριν μερικές μέρες στο Ποντίκι δημοσιεύθηκε το Μνημόνιο των απαιτήσεων τους. Η δημοσιοποίηση, όπως λένε οι πληροφορίες, προκάλεσε την οργή τους αφού τα σχέδια της ατζέντας στις συνομιλίες τους με τους υπουργούς της κυβέρνησης δεν πρέπει, επ’ ουδενί, να γνωστοποιούνται.
Η πρώτη αντίδραση εκφράστηκε από τους τεχνικούς τηλεόρασης, τον πρώτο οργανωμένο κλάδο που μπήκε στο στόχαστρο με στόχο εξαφάνισης.
Τα τηλεοπτικά κανάλια, λοιπόν, όχι μόνο θέλουν να παραμείνουν σε «πολιτκή ομηρία» στο καθεστώς διαπλοκής με το κράτος, αλλά στην ουσία ζητάνε τη θεσμοθέτησή της με επιπλέον χαριστικές ρυθμίσεις.
Με πρόσχημα την ψηφιακή τηλεόραση, απαιτούν να μην πληρώνουν ώς το 2015 για την κατοχή συχνοτήτων, να διακοπεί κάθε είδους οικονομική τους επιβάρυνση, όπως η υποχρέωση να δίνουν το 1,5% για παραγωγές ελληνικού κινηματογράφου (το οποίο και δεν πλήρωσαν ποτέ με την προκλητική ανοχή του Ε. Βενιζέλου και όλων των μετέπειτα υπουργών Πολιτισμού), το 0,3% για τους φορείς των τυφλών. Με πρόσχημα την οικονομική κρίση απαιτούν να αλλάξει εδώ και τώρα η νομοθεσία, όπως ακριβώς είχαν κάνει και με τον Θοδωρή Ρουσόπουλο όταν είχαν ζητήσει και την πήραν, τη δυνατότητα υπερσυγκέντρωσης στα ΜΜΕ.
Τώρα θέλουν να ανοίξει ο δρόμος των συγχωνεύσεων. Με όρους που θα εξασφαλίζουν τη δική τους ευελιξία στη μεταφορά κεφαλαίων, εσόδων, χρημάτων και τεχνικών μέσων. Για αυτό και -σύμφωνα με το Ποντίκι- στέλνουν τις αλλαγές τους με ένα πλήρες και συγκεκριμένο άρθρου νόμου με το οποίο αλλάζουν το εργασιακό καθεστώς των εργαζομένων. Οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως «μέσο» που μπορεί να μεταφέρεται από εταιρεία σε εταιρία, από κανάλι σε ραδιόφωνο, από ειδικότητα σε ειδικότητα κ.λ.π. εντός των εταιριών και των ομίλων τους, χωρίς καμία προστασία από συμβάσεις ή άλλους νόμους. Επιπλέον, απαιτούν τη μείωση του αγγελιόσημου κατά 55%, όχι την κατάργηση του γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε πως επιτέλους θα πρέπει να δώσουν κι αυτοί κάτι για την ασφάλεια των εργαζομένων τους.
Και όπως όλα δείχνουν δεν περιμένουν την απάντηση της κυβέρνησης επί των απαιτήσεων τους. Θεωρούν δεδομένο την υλοποίηση τους. Με την ισχύ από μια ακόμη «νίκη» τους, το πάγωμα του ειδικού φόρου, εντείνουν την επίθεση τους στα εργασιακά δικαώματα. Χωρίς κανείς να τους σταματά.
Οι απολύσεις συνεχίζονται, μόλις πρόσφατα ανακοινώθηκαν έξι από το συγκρότημα του Νέου Φαλήρου, εκεί που πρόσφατα δόθηκε «υπόσχεση» πως δεν θα γίνουν άλλες απολύσεις. Στα κανάλια απομακρύνονται οι συνεργάτες για να πάρουν τη θέση τους οι «μόνιμοι» με άλλο, όμως, ρεπορτάζ ή ειδικότητα.
Στις εφημερίδες, επίσης, κυοφορούνται τα σχέδια των εσωτερικών συγχωνεύσεων που θα φέρουν δεκάδες απολύσεις τις επόμενες μέρες. Και ο Σεπτέμβριος δεν μπήκε ακόμη.


Το παραπάνω άρθρο είναι της Ματίνας Παπαχριστούδη στην εφημερίδα Δρόμος. Το σκίτσο προέρχεται από εδώ.

ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΕΛΙΚΑ ΕΞΩΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ;


...Και περνάμε τώρα στο ζουμί με βάση ένα ερώτημα που τέθηκε από σύντροφο καλιτέχνη με εξωκοινοβουλευτικές ανησυχίες στην Πάρο. Υπάρχει εξωκοινοβουλευτική αριστερά σήμερα στην Ελλάδα;

Το Πρίσμα απάντησε τότε και απαντάει και τώρα ΟΧΙ! (από άποψη και όχι από συνήθεια) και θα αναλύσει τώρα το σκεπτικό του που είναι σωστό και ταξικό.

Πρώτον να αναλύσουμε τον όρο εξωκοινοβουλευτική. Το αριστερά το αφήνω ασχολίαστο γιατί δεν θα αναρτηθεί ποτέ αυτή η ανάρτηση. Το εξωκοινοβουλευτική κατά το πρίσμα ουδέποτε είχε σχέση με το ποσοστό του 3% για να το πω σχηματικά. Το εξωκοινοβουλευτική είχε να κάνει με το γεγονός πως σε αντίθεση με την κοινοβουλευτική αριστερά που συνάμα ήταν και η ρεφορμιστική αριστερά (τυχαίο; δε νομίζω!) - μας τα χάλασε μια-δυο φορές ο ΣΥΝ αλλά ήρθε ο ΣΥΡΙΖΑ και μας έσωσε - ήταν το κομμάτι εκείνο της αριστεράς που υπέτασσε την κοινοβουλευτική πάλη στην εξωκοινοβουλευτική.

Ήταν αυτή που έδινε το βάρος στους αγώνες και όχι στους θεσμούς. Ήταν αυτή που το 1977 δεν υπέγραφε δηλώσεις μετάνοιας προκειμένου να κατέβει στις εκλογές αδιαφορώντας στην τελική αν θα την αφήσουν να κατέβει ή όχι σε αντίθεση με τον εκλογικό κρετινισμό που επικρατεί σήμερα και που κάποιοι δεν έχουν πρόβλημα να κατατεθεί δήλωση στον Άρειο Πάγο (βλέπε καταγγελία ΟΚΔΕ-Εργατική Πάλη) ή κάποιοι να το καταπίνουν και να τα σπάνε γιατί δεν πήραν όσες θέσεις ήθελαν στα ψηφοδέλτια λες και θα έβγαιναν.
Ήταν αυτή η αριστερά που ήταν ανεξάρτητη από το κράτος και τους θεσμούς του, που δεν έπαιρνε κρατικές επιχορηγήσεις αλλά αντίθετα όποτε της δικαιούνταν της αρνείτω τονίζοντας πως η πολιτική ανεξαρτησία μιας επαναστατικής οργάνωσης περνάει από την οικονομική της ανεξαρτησία. Και μάλιστα όταν οι ίδιες δυνάμεις την έλεγαν στο ΚΚΕ για την τζίφρα του Φλωράκη ή για τους ρεφόρμες που τα παίρνουν από το κράτος μέσω επιχορηγήσεων και διαφημίσεων.

'Ηταν αυτή που πάλευε να καταργηθούν οι νόμοι και όχι να μείνουν στα χαρτιά ή αφού περάσουν να πάμε για άλλα αφού δεν γίνεται τίποτα...ήταν εν τέλει μια άλλη αριστερά που υπολείμματά της υπάρχουν σήμερα, που είχε ένα σωρό κουσούρια που την οδήγησαν εκεί που την οδήγησαν αλλά ήταν μια εξωκοινοβουλευτική αριστερά και στα λόγια και στις πράξεις.

Ήταν μια εξωκοινοβουλευτική αριστερά από άποψη και όχι από ανάγκη.

Το τελευταίο αποτελεί παράφραση από τη συνέντευξη του Πέτρου Παπακωνσταντίνου στο γκράνμα ενόψει ευρωεκλογών. Συγκεκριμένα ο πι πι είπε: "Είμαστε εξωκοινοβουλευτική αριστερά από ανάγκη και όχι από πεποίθηση. [γελάκι] Ελπίζω να μην είμαστε στο μέλλον." (κάπου στο 3 λεπτό και κάτι όλα αυτά)

Όχι δεν υπάρχει εξωκοινοβουλευτική αριστερά από άποψη εννοώντας ένα σύνολο οργανώσεων, μια κρίσιμη μάζα που οριοθετεί εαυτό πέρα κι έξω από το σύστημα και στα λόγια και στις πράξεις. Ναι υπάρχουν κάποιες οργανώσεις (τιμάω (και) την πολιτική μου στέγη μην πέσει και με πλακώσει) αλλά σε αντίθεση με την πλειοψηφία των οργανώσεων που πριν 40 χρόνια θεωρούνταν και ήταν παρά τα κουσούρια τους εξωκοινοβουλευτικές σήμερα αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό της ελληνικής αριστεράς (ή "αριστεράς").


Από το blog "κόκκινο πρίσμα" δια μέσου του "αντίσταση στις γειτονιές". Η παραπάνω φωτογραφία είναι από το blog "τίποτα το σημαντικό".

Πιστεύω ότι στο παραπάνω κείμενο τίθεται μία ενδιαφέρουσα άποψη που σε προκαλεί να σκεφτείς το θέμα (και να συμφωνήσεις ή να διαφωνήσεις εν τέλει με τον συγγραφέα του κειμένου) και γι' αυτό την παραθέτω δίχως δικά μου σχόλια.

ΤΑ 30 ΚΟΛΛΕΓΙΑ ΠΟΥ ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΘΗΚΑΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ...


Τριάντα από τις ιδιωτικές επιχειρήσεις που αυτοαποκαλούνται και διαφημίζονται ως κολέγια ή Iδρύματα Aνώτατης Eκπαίδευσης αδειοδοτήθηκαν ως Κέντρα Μεταλυκειακής Εκπαίδευσης (ΚΕΜΕ) απ’ το υπουργείο Παιδείας. Στις διαδικτυακές σελίδες πολλών από αυτές τις επιχειρήσεις βλέπουμε την παραπλανητική επισήμανση «Πανεπιστημιακές Σπουδές στην Ελλάδα», όταν ως κριτήρια για τη αδειοδότησή τους ήταν η επάρκεια των κτιριακών τους υποδομών, η καταβολή των προβλεπόμενων εγγυητικών επιστολών, ύψους 500.000 ευρώ ανά παράρτημα, και η ύπαρξη σε ισχύ εμπορικών συμφωνιών δικαιόχρησης (franchising) με εκπαιδευτικά ιδρύματα του εξωτερικού. Είναι εντυπωσιακό ότι το Ελληνικό Δημόσιο και το Εθνικό Κέντρο Πιστοποίησης (ΕΚΕΠΙΣ) δεν έχουν καμιά αρμοδιότητα για την επιστημονική αξιολόγηση των προγραμμάτων σπουδών που παρέχουν τα 30 ΚΕΜΕ. Δεν έχουν, επίσης, κανένα δικαίωμα ελέγχου των ακαδημαϊκών προσόντων του διδακτικού προσωπικού τους. Μόνοι, δε, εγγυητές όλων αυτών είναι τα ιδρύματα (συνήθως δεύτερης και τρίτης κατηγορίας) του εξωτερικού, με τα οποία συνεργάζονται.
Μετά την προ λίγων μηνών ενσωμάτωση της κοινοτικής οδηγίας 36/05 στο Ελληνικό Δίκαιο που προωθεί την εξίσωση του δημόσιου πανεπιστήμιου με τα κολέγια, έρχεται η κυβέρνηση να εγκαινιάσει το νέο καθεστώς.
Με τις 30 αδειοδοτήσεις της προσπαθεί να διαμορφώσει ένα τοπίο όπου η αναθεώρηση του άρθρου 16 θα είναι μια τυπική διαδικασία, αφού στην πράξη θα λειτουργούν ιδιωτικά ιδρύματα με δίδακτρα, φοιτητικά δάνεια, πιστωτικές μονάδες, κύκλους σπουδών και χωρίς άσυλο.
Και αυτά, σε μια περίοδο έντονης αμφισβήτησης του δημόσιου πανεπιστήμιου αλλά και του δημόσιου σχολείου από μέρους της που στοχεύει στην απαξίωσή τους και στη συνολικότερη εμπορευματοποίηση της εκπαίδευσης. Ακολουθεί, άλλωστε, πιστά την γραμμή του Μνημονίου αλλά και του ΟΟΣΑ (βλέπε Δρόμος 27/3/2010) τον οποίο επικαλέστηκε, πολλές φορές, η κυρία Διαμαντοπούλου και το Σαββατοκύριακο 26-27/6, στην 64η Σύνοδο Πρυτάνεων, όταν έδωσε μια πρόγευση των αλλαγών που σχεδιάζει για τα πανεπιστήμια.
Όπως έγραψε ο Χρ. Κάτσικας, από την εποχή της Λευκής Βίβλου για τη Διδασκαλία και τη Μάθηση (Κομισιόν, 1995) και βήμα-βήμα με την υπογραφή της περίφημης «Διακήρυξης της Μπολόνια» (1999), τη συμφωνία της Λισσαβώνας Για μια ανταγωνιστική οικονομία (2000), τη Σύνοδο της Πράγας (2001), το Ανακοινωθέν της Συνόδου Υπουργών Παιδείας της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Βερολίνο (Σεπτέμβριος 2003), τη Σύνοδο στο Μπέργκεν (2005) κ.λπ., η πανεπιστημιακή εκπαίδευση στην Ελλάδα και την Ευρώπη πλήττονται από ραγδαίες πολιτικές παρεμβάσεις.
Όλες αυτές οι παρεμβάσεις έχουν ως κοινό στόχο την αντιμετώπιση της παιδείας ως εμπόρευμα, που πρέπει να υπόκειται στους κανόνες της αγοράς. Οι φοιτητές αντιμετωπίζονται ως πελάτες που αγοράζουν αυτό το εμπόρευμα και οι φορείς που το παράγουν, ως επιχειρήσεις. Οι παρεμβάσεις αυτές στην εκπαίδευση αποτελούν τμήμα της στρατηγικής της καπιταλιστικής Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη συνολική αναδιάρθρωση της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης στο πλαίσιο του ανταγωνισμού της με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα ΗΠΑ και Ιαπωνία.
Ο ανταγωνισμός αυτός αν δεν αναχαιτισθεί άμεσα, θα οδηγήσει σε περιορισμό το μορφωτικό ορίζοντα, κυρίως, των νέων ανθρώπων, των μεσαίων και των λαϊκών στρωμάτων που, κατά βάση, στηρίζουν την ικανοποίηση των εκπαιδευτικών τους προσδοκιών στη δημόσια εκπαίδευση. Γι’ αυτό η Αριστερά οφείλει όχι μόνο να αποκαλύπτει, έγκαιρα, τις μεθοδεύσεις των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, αλλά και να δώσει προοπτική ανατροπή τους.


Το παραπάνω άρθρο είναι του Χρήστου Πιλάλη και προέρχεται από την εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς".

Σχόλιο: Όλοι μας είδαμε τα προηγούμενα χρόνια τις αντιδράσεις των φοιτητών, αλλά και γενικότερα της ακαδημαϊκής κοινότητας στις αλλαγές που επιχειρήθηκαν στην παιδεία. Όταν οι αντιδράσεις αυτές αμβλύνθηκαν για διάφορους λόγους, τότε άρχισαν να εφαρμόζονται μία μία οι αλλαγές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση (για παράδειγμα οι λεγόμενες λίστες συγγραμμάτων, η ισοτίμηση πανεπιστημίων-κολεγίων κλπ). Οι αντιδράσεις στον μεγαλύτερο βαθμό τους προέρχονταν από το συμπέρασμα ότι το δημόσιο πανεπιστήμιο υποβαθμίζεται και η μαθησιακή διαδικασία από αγαθό γίνεται εμπόρευμα.
Προσωπικά θέλω να δω από τον Σεπτέμβρη που θα ξανανοίξουν οι σχολές εάν θα υπάρξει μία οργανωμένη τοποθέτηση των φοιτητών ή αν θα υπερτερήσουν οι κομματικές γραμμές των "μεγάλων" παρατάξεων που το μόνο τους ζήτημα είναι το πως θα μαζέψουν μέλη και ψήφους για τους εαυτούς τους. Επίσης ας μην ξεχνάμε ότι παρότι μέσα στα πανεπιστήμια η αριστερά έχει "δυναμική παρουσία", εν τούτοις είναι διασπασμένη με μηδενικές γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στα κομμάτια της, κάτι που διώχνει αρκετό κόσμο και τουλάχιστον στα δικά μου μάτια τις κάνει λιγότερο φερέγγυες σε αυτά που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν.

ΕΞΑΡΧΕΙΑ ΚΑΙ ΠΡΕΖΑ...



Η τελευταία αφορμή για όσα έγιναν πριν από λίγους μήνες στην πλατεία Εξαρχείων δόθηκε ένα βράδυ, όταν χρήστες και διακινητές ναρκωτικών ουσιών στην πλατεία, «πρεζάκια» και «βαποράκια» δηλαδή, κυνήγησαν μια κοπέλα να της πάρουν την τσάντα. Την επομένη, στις 13 Μαΐου, ο Αχιλλέας Σεβαστόπουλος, ιδιοκτήτης τριών εστιατορίων που βρίσκονται λίγο πιο πέρα, έφερε στην πλατεία μια μικροφωνική εγκατά- σταση και, όπως σχεδίαζε μέρες αλλά ούτε ο ίδιος πίστευε πως θα κάνει, άρχισε να μιλάει στους χρήστες και τους διακινητές.
«Είμαστε μαζί σας», τους είπε. «Δεν πολεμάμε τους αρρώστους. Πολεμάμε την αρρώστια. Τέρμα το εμπόριο. Διακινητές και διακινήτριες της πρέζας, σας παρακαλούμε. Αφήστε τη γειτονιά μας. Είκοσι πέντε χρόνια σάς φιλοξενούσαμε. Φιλοξενήστε μας κι εσείς στην πλατεία μας». Εβαλε ένα τραγούδι του Ξυλούρη, από το μοναδικό σιντί που είχε μαζί του, και συνέχισε στον ίδιο τόνο.

Ετρεξαν κοντά του δυο τρεις καταστηματάρχες της πλατείας. Με τον Πέτρο Κουτσούμπα, ιδιοκτήτη μπαρ, διαμόρφωσαν τα τελικά κείμενα. Μίλησαν για τον ΟΚΑΝΑ, ότι λύση δεν είναι να φύγει, αλλά να λειτουργήσει σωστά. Μίλησαν για τα οφέλη της αποποινικοποίησης της χρήσης. Είπαν ότι αποκηρύσσουν τη βία, όχι τόσο για να καθη- συχάσουν τους χρήστες και τους διακινητές, όσο για να συγκρατήσουν κάποιους θερμοκέφαλους κατοίκους, που ήταν έτοιμοι να πάρουν τα καδρόνια. Από ένα μπαλκόνι κάποιος φώναξε «όχι άλλο Ξυλούρη» κι έφεραν σιντί με Ασιμο και άλλα, πιο ροκ κομμάτια (ίσως και Σιδηρόπουλο, σε ένα κάπως ειρωνικό γύρισμα της ιστορίας). Κι έμειναν εκεί αποφασισμένοι, μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει, από το πρωί στις 9 μέχρι τα μεσάνυχτα, να μιλούν στους χρήστες και να δείχνουν τους διακινητές με το δάχτυλο, απευθύνοντάς τους προσωπικές εκκλήσεις να φύγουν από την πλατεία.

Ύστερα από δεκαπέντε μέρες ήταν φανερό ότι θα νικούσαν. Οι περισσότεροι χρήστες και διακινητές είχαν αποχωρήσει. Κάποιοι με το καλό, άλλοι με το άγριο. Εναν διακινητή τον στρίμωξαν πέντε έξι, του πήραν τα χάπια που είχε στο μηχανάκι και του τα διέλυσαν σε νερό. Σ' έναν άλλο χρειάστηκε να του απευθύνουν το λόγο προσωπικά τέσσερις φορές πριν τους αδειάσει τη γωνιά.

Και στην πλατεία άρχισε να μαζεύεται κόσμος από τη γειτονιά. Πρώτα δυο ζευγάρια, από τρία παιδιά το καθένα, που κάθονταν να παίξουν στις κούνιες και την μπασκέτα, δώρο της Επιτροπής Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων και του Αυτοδιαχειριζόμενου Πάρκου Ναυαρίνου με αφορμή τα πρώτα γενέθλια του πάρκου τον Μάρτιο. Οι υπεύθυνοι της μικροφωνικής έφεραν κι άλλα παιχνίδια, δύο ποδοσφαιράκια, αργότερα δύο τραπέζια πινγκ πονγκ, κι ακόμη έπλυναν με χλωρίνη και απορρυπαντικά την πλατεία, ασβέστωσαν τα δέντρα και φύτεψαν καινούργια. Ο δήμος μυρίστηκε ότι κάτι κινείται και βοήθησε κι αυτός, βάζοντας κούνιες και φυτεύοντας πεύκα. Κάθε πρωί, το πότισμα, με ευθύνη των ανθρώπων της μικροφωνικής, διαρκεί τρεις ώρες.

Κι έτσι η πλατεία έγινε πάλι κέντρο δραστηριότητας, την οποία φροντίζουν να συντηρούν οι άνθρωποι και οι συλλογικότητες της περιοχής, με συνεχή παρουσία και περιφρούρηση. Τα τραπεζοκαθίσματα των καφέ γεμίζουν. Στα παγκάκια και τα πεζούλια κάθονται Ελληνες, Αλβανοί, Ρουμάνοι, Μπαγκλαντεσιανοί, Σύριοι και άλλοι, κάθε ηλικίας. Ανθρωποι που απέφευγαν να διασχίσουν την πλατεία και άλλοι που έπαιζαν σ' αυτήν μικροί, τώρα την ανακαλύπτουν και πάλι. Μια οθόνη προβολής δείχνει τα βράδια Χατζηχρήστο και Βέγγο. Μετά τις συναυλίες και τις εκδηλώσεις που διοργάνωσαν συλλογικότητες της περιοχής (η Κένι Αρκανά του La Rage · ακόμη περισσότερο, οι Χάσμα, Σπυριδούλα και άλλοι σε συναυλία ενάντια στην κρατική καταστολή· ο Κωστής Μαραβέγιας· πάρτι από τον Αστέρα Εξαρχείων), κάποιοι έλεγαν συγκινημένοι ότι τόσο κόσμο στην πλατεία είχαν να δουν από τα τέλη του 1970.

Πρόκειται για το «θαύμα της πλατείας Εξαρχείων ή πώς να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τη δύναμή μας», όπως έγραψε η στήλη πόλης της «Lifo», που, κατά τα άλλα, σε αντίθεση με τις αρχές της κίνησης στα Εξάρχεια, επισημαίνει για το εμπορικό τρίγωνο πως «σχεδόν τίποτα δεν μπορεί να γίνει», αν δεν φύγει ο ΟΚΑΝΑ και ουσιαστικά χαιρετίζει την αστυνόμευσή του («από κάπου πρέπει ν' αρχίσεις»).
Υπάρχουν όμως και κάποιοι που επιμένουν να κάνουν ενοχλητικές ερωτήσεις. «Σα να λέμε, σκουπίσαμε το δωμάτιο και σπρώξαμε κάτω από το χαλί ό,τι βρήκαμε», λέει μια κάτοικος της περιοχής που δεν θέλει να δημοσιευτεί το όνομά της για να μην έχει προβλήματα στη γειτονιά. «Διότι η πρέζα δεν έφυγε. Εδώ είναι. Δύο στενά παρακάτω. Και το εμπόριο και οι χρήστες. Τι αλλάζει; Οτι δεν είναι πια μέσα στα πόδια μας το νταλαβέρι;»

Είναι αλήθεια. Το εμπόριο και η χρήση ουσιών που γίνονταν στην πλατεία δεν σταμάτησαν (τα κοινωνικά φαινόμενα δεν εμφανίζονται ούτε σταματούν με θαύματα), απλώς μετατοπίστηκαν λίγο πιο κάτω, στον πεζόδρομο της Τοσίτσα, ανάμεσα στο Μουσείο και το Πολυτεχνείο, και στο κομμάτι της Πατησίων μέχρι τη Στουρνάρη, επιβαρύνοντας πολύ μια ήδη επιβαρημένη περιοχή.


Η συνέχεια του άρθρου στην εφημερίδα "Ελευθεροτυπία".

Στο παρακάτω βίντεο προσέξτε το κομμάτι μετά το 5:00 και το γεγονός που περιγράφεται και αφορά την πλατεία Εξαρχείων, όπου κάποιοι κυνήγησαν έναν έμπορο ναρκωτικών και τα ΜΑΤ κυνήγησαν αυτούς τους ανθρώπους αντί για τον έμπορο! Υπ' όψην ότι μιλάμε για το 1988!



Επίσης να τονίσουμε και κάτι άλλο. Σήμερα αν περάσει κανείς από την πίσω πλευρά του Πολυτεχνείου (οδός Τοσίτσα) θα δει αυτό που περιγράφεται παραπάνω, δηλαδή να υπάρχει ένα "σούπερ μάρκετ" ναρκωτικών. Στην γωνία της Τοσίτσα υπάρχει διμοιρία των ΜΑΤ που φυλάει το Υπουργείο Πολιτισμού και μπροστά τους καθημερινά γίνεται όλα αυτό το σκηνικό. Μάλιστα αυτή είναι και η διμοιρία που είχε δεχθεί επίθεση τον Γενάρη του 2009 από τρομοκράτες.
Καταλαβαίνω πως οι αστυνομικοί λειτουργούν ανάλογα με τις εντολές που έχουν. Γιατί όμως η πολιτεία δεν δίνει εντολή για την οριστική πάταξη του φαινομένου που διογκώνεται στο κέντρο της Αθήνας;

Μερικά ακόμα ενδιαφέροντα links:
--> Καταγγελία για διακίνηση ναρκωτικών δίπλα στα ΜΑΤ στα Εξάρχεια

-->H ΛΕΞΗ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ: Εξάρχεια. (ζητώ συγνώμη που δεν παραθέτω αυτό το άρθρο από την εφημερίδα "Τα Νέα", αλλά το αρχείο της εφημερίδας, όπως και η έντυπη έκδοση είναι προσβάσιμες μόνο επί πληρωμή πλέον!)

--> Εξάρχεια: Η ιστορία ενός ψευδοκράτους.

"Η ΧΩΡΙΑΤΟΠΟΥΛΑ ΑΠΟ ΤΟ ΓΚΟΥΑΝΤΑΝΑΜΟ"!


Του ΠΕΡΙΚΛΗ ΚΟΡΟΒΕΣΗ

Για όσους ξαφνιάζονται με αυτό τον τίτλο του σημερινού μας σημειώματος υπάρχει μια εξήγηση: είναι η μετάφραση του πασίγνωστου τραγουδιού «Guantanamera», που καθιερώθηκε παγκοσμίως από τον Πιτ Σίνγκερ τη δεκαετία του '60.
Αυτό το τραγούδι σε στίχους του μεγάλου Κουβανού επαναστάτη Χοσέ Μαρτί, που επενδύθηκαν σε μια αδέσποτη λαϊκή μελωδία, δεν έχει τίποτα το επαναστατικό και πουθενά δεν μιλάει ούτε για όπλα ούτε για επανάσταση. Απλά είναι ο έρωτας ενός νεαρού για την αντίστοιχη «Βλάχα βλαχοπούλα» από το Γκουαντάναμο. Την πληροφορία αυτή την έμαθα τυχαία. Με εντυπωσίασε το γεγονός πως το απάνθρωπο κάτεργο στην παράνομη αμερικανική βάση Γκουαντάναμο εγκαταστάθηκε στον χώρο της ποίησης.

Και μια και το έφερε το τραγούδι, να μιλήσουμε λίγο για την Κούβα, μια και βρίσκεται ξανά στην επικαιρότητα μετά την απελευθέρωση των αντιφρονούντων, πράξη αξιέπαινη και θαρραλέα, δεδομένου ότι κάποιοι από τους αντιφρονούντες έπαιρναν χρήματα από τη CIA. Μετά τις 723 προσπάθειες δολοφονίας εναντίον του Κάστρο, μια στρατιωτική επέμβαση στον Κόλπο των Χοίρων και δεκάδες θανατηφόρες τρομοκρατικές πράξεις, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να δραστηριοποιούνται για την ανατροπή της κουβανέζικης επανάστασης. Η CIA δεν δραστηριοποιείται με την παλιά της μορφή. Εχει δημιουργήσει έναν καινούργιο οργανισμό (NED) και, σε αντίθεση με τη CIA, που είχε ειδικευτεί στα πραξικοπήματα και τις δολοφονίες, αυτός ο οργανισμός δρα πολιτικά με σκοπό να καθιερώσει το αμερικανικό μοντέλο διακυβέρνησης δημιουργώντας κυβερνήσεις-μαριονέτες. Είναι ιδιαίτερα δραστήριος στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ, στην Ανατολική Ευρώπη, τα Βαλκάνια και τις χώρες της Λατινικής Αμερικής.

Τα χρήματα που διαθέτουν είναι περισσότερα από αυτά της εξωτερικής βοήθειας των ΗΠΑ. Αγοράζουν εφημερίδες, ραδιόφωνα, τηλεοπτικούς σταθμούς που ήδη υπάρχουν, χρηματοδοτούν κόμματα ή ενισχύουν την αντιπολίτευση στις χώρες που το καθεστώς δεν τους αρέσει. Αυτό έκαναν και στην Κούβα και ενίσχυσαν διεθνώς κάθε αντικαστρική καμπάνια. Τελικά τι είναι η Κούβα; Μια επιτυχημένη επανάσταση; Μια δικτατορία σοβιετικού τύπου; Είναι ο Κάστρο ένας δικτάτορας που ανήκει στην κλασική οικογένεια δικτατόρων της Λατινικής Αμερικής; Σε αυτά τα ερωτήματα αναλαμβάνει να μας απαντήσει ένας κινηματογραφιστής, ο περίφημος Ολιβερ Στόουν στην ταινία του για τον Κάστρο. Τριάντα και πλέον ώρες κινηματογραφικού υλικού απέδωσαν δύο ταινίες. Και ο Φιντέλ έρχεται σπίτι και μοιάζει να απαντάει και στις δικές σου ερωτήσεις. Ο Στόουν έκανε όλες τις δυνατές ερωτήσεις και συχνά έπαιζε τον δικηγόρο του διαβόλου. Ο Κάστρο με άνεση και παρρησία έδωσε πειστικές απαντήσεις σε όλα, γνωρίζοντας απίστευτες λεπτομέρειες για τη χώρα του αλλά έδειξε και πλήρη ενημέρωση για τα τεκταινόμενα στον κόσμο. Πέντε χρόνια μετά, ο Ιγκνάσιο Ραμονέ είχε πάρει μια «συνέντευξη» από τον Φιντέλ που κράτησε εκατό ώρες. Οχι συνεχόμενες βέβαια. Αποτέλεσμα, ένα ογκώδες βιβλίο που είναι μια ανάλυση βάθους της Ιστορίας και της Επανάστασης στην Κούβα αλλά και μια «ακτινογραφία» της προσωπικότητάς του. Το βιβλίο κυκλοφορεί και στα ελληνικά από τις εκδόσεις Πατάκη. Και τα δύο αυτά ντοκουμέντα συμπίπτουν στα συμπεράσματά τους. Ο Κάστρο είναι ένας φιλόσοφος, ένας πνευματικός πατέρας που επιβάλλεται με το κύρος του, την πείρα του και την πολιτική του δεξιοτεχνία. Δεν είναι πρόεδρος της Δημοκρατίας, δεν είναι πρωθυπουργός και η διοικητική του δύναμη δεν είναι μεγαλύτερη από αυτή των άλλων αξιωματούχων του κράτους. Το επίσημο αξίωμά του είναι πρόεδρος του υπουργικού συμβουλίου. Και η προσωπολατρία είναι ανύπαρκτη. Δεν υπάρχει επίσημο πορτρέτο, άγαλμα, δρόμος ή πάρκο που να φέρει το όνομά του, όπως και δεν υπάρχει για κανέναν άλλο ζώντα πρωτεργάτη της κουβανέζικης επανάστασης.

Στις δεκαετίες του '60 και του '70 η Κούβα, στο πλαίσιο των διεθνών υποχρεώσεών της, παρά τη φτώχεια της, βοήθησε αντάρτικα κινήματα τόσο στην Κεντρική και Λατινική Αμερική όσο και στην Αφρική. Στην ουσία ήταν η σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ και τα ανδρείκελά τους σε διαφορετικές σκακιέρες. Και στην Αγκόλα είχε και μία νίκη. Τα στρατεύματα της ρατσιστικής Νοτιοαφρικανικής Ενωσης αποσύρθηκαν, πράγμα που επιτάχυνε την πτώση του ρατσιστικού καθεστώτος. Αλλά το πιο σημαντικό κατόρθωμα της κουβανέζικης επανάστασης είναι πως επέζησε μέσα στην πολιορκία και το εμπάργκο των ΗΠΑ. Καταπολέμησε τον αναλφαβητισμό, δημιούργησε δωρεάν υψηλή παιδεία για όλους και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εφ' όρου ζωής. Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι κεκτημένη. Ο Τσε έλεγε πως η επανάσταση είναι αγάπη για τον άνθρωπο. Και η Κούβα το απέδειξε. Και οι ελευθερίες; Αυτό είναι ένα θέμα που θα το θίξουμε μια άλλη φορά.


Το άρθρο είναι από την εφημερίδα "Ελευθεροτυπία".