Εδώ και πάρα πολύ καιρό σκέφτομαι το τι γίνεται με το πολιτικό μας σύστημα και την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα. Η προσωπική μου γνώμη είναι ότι η οποιαδήποτε κοινωνική αλλαγή μπορεί να συμβεί σήμερα προς το συμφέρον των πολλών ή αλλιώς προς το συμφέρον της λαϊκής μάζας θα έρθει είτε από τον αναρχικό χώρο, είτε από τον χώρο της αριστεράς. Κάθε ιδεολογικό κομμάτι βεβαίως έχει διαφορετικό στόχο, αλλά σε πρώτη φάση πιστεύω ότι είτε μιλάμε για αναρχική παρέμβαση, είτε για αριστερή παρέμβαση τα αποτελέσματα και η κατεύθυνση θα είναι η ίδια. Την γνώμη μου από αυτά που βλέπω όντας απ' έξω για τον αναρχικό χώρο στην Ελλάδα, θα την πω σε άλλη ανάρτηση. Τώρα θέλω να πω τις σκέψεις μου για την αριστερά.
Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία -κατά την γνώμη μου- για να μπορέσει η αριστερά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το 1974 ένα χρόνο μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου έγιναν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά την χούντα. Στα αποτελέσματα βλέπουμε ένα ΠΑΣΟΚ που είχε πριν λίγο καιρό ιδρυθεί, να κατεβαίνει με μία αριστερή ρητορεία και διεκδικήσεις (βλ. έξω οι βάσεις, έξω το ΝΑΤΟ κλπ) και ταυτόχρονα να κατεβαίνει μία ενωμένη αριστερά. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ξανακυβερνήσει και δεν είχαμε δει όσα γνωρίζουμε σήμερα. Γι' αυτό άλλωστε και προσέλκυσε και ψηφοφόρους που ανήκανε ιδεολογικά στο κκε. Τα ποσοστά αυτών των δύο κομμάτων ήταν 13,58 και 9,47. Δηλαδή αν τα αθροίσουμε έχουμε ένα ποσοστό κοντά στο 24% το οποίο ενστερνιζόταν μία αριστερή αντίληψη της κοινωνίας.
Αντί η αριστερά στο σύνολό της να αναλογιστεί υπεύθυνα τους συσχετισμούς στην κοινωνία και να πράξει ενωτικά, είδαμε στην συνέχεια να υπάρχουν όλο και περισσότερες διασπάσεις για ασήμαντους -κατ' εμέ- λόγους. Έπειτα ακολούθησε με μεγαλύτερη ένταση η λογική των διασπάσεων και αρκετά γρήγορα ήρθαμε στην κατάσταση να υπάρχει ένας δικομματισμός που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή και φυσικά μόνο το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ. να διεκδικούν μονίμως την εξουσία.
Μετά τα γεγονότα του '89-'91 με την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα στην Ελλάδα και την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τα επακόλουθά του, είδαμε λόγω διαφορετικών απόψεων που υπήρχαν στην αριστερά, οι ήδη αποδυναμωμένες πολιτικές οργανώσεις να διασπώνται σε ακόμα μικρότερες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το πλαφόν του 3% για την είσοδο στην βουλή, αλλά και με την κατευθυνόμενη ενημέρωση των ΜΜΕ έστειλαν την πλειοψηφία της αριστεράς στο πολιτικό περιθώριο και αποδυνάμωσαν τις διαφορετικές απόψεις και φωνές.
Τα τελευταία χρόνια, μετά από οργανωμένες και κινηματικές αντιδράσεις σε πληθώρα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, με μπροστάρηδες τους φοιτητές και τον λεγόμενο νόμο πλαίσιο, είδαμε ξαφνικά τους συσχετισμούς να αλλάζουν και μετά από χρόνια μία μεγάλη μάζα την νεολαίας να ενεργοποιείται και να στρέφεται προς την αριστερά. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πολλές αριστερές πολιτικές οργανώσεις επέλεξαν να συνενωθούν με τους δικούς τους όρους και κριτήρια (βλ. π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είτε σε πολιτικό- εκλογικό επίπεδο, είτε σε κοινωνικό και επίπεδο δράσης.
Οι συσχετισμοί σήμερα στην κοινωνία παραμένουν αρνητικοί για την αριστερά. Ήδη βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη καμπή για την κοινωνία και έχουν πλέον αρχίσει να ακούγονται απόψεις που λένε ότι πλησιάζουμε στο τέλος της μεταπολίτευσης σε κομματικό και κοινωνικό επίπεδο. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η αριστερά θα είναι συνεπής στο ραντεβού της με την ιστορία και αν θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει υπεύθυνα τα προβλήματα που προκύπτουν.
Ο μοναχικός δρόμος, ο δρόμος της αδιαλλαξίας που έχουν διαλέξει κάποιοι δεν θεωρώ ότι θα βγάλει πουθενά, αλλά ότι θα αποτελειώσουν την αριστερά. Συμφωνώ ότι η κοσμοθεωρία που μπορεί να έχουν κάποιοι να διαφέρει από την κοσμοθεωρία κάποιων άλλων, αλλά δεν είναι δυνατόν να υψώνονται τείχη επειδή ο ένας είναι μαοϊκός και ο άλλος λενινιστής ή τροτσκιστής, την ώρα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ πιο άμεσα προβλήματα και καταστάσεις και κυρίως έναν κοινό εχθρό που ονομάζεται δικομματισμός και σύγχρονος καπιταλισμός. Βλέπουμε εδώ και χρόνια κεκτημένα ετών να καταργούνται, οι εργασιακές σχέσεις να επιδεινώνονται, οι κοινωνικές παροχές να ιδιωτικοποιούνται και την αριστερά να διασπάται και τα αντίπαλα στρατόπεδα να πετάνε βολές εκατέρωθεν και εν τέλει να μην πλήττουν όπως θα έπρεπε τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες που ευθύνονται γι αυτή την κατάσταση. Θα μπορέσει άραγε να αλλάξει ρώτα η αριστερά και να σταθεί αντάξια των περιστάσεων;
Η τελευταία μεγάλη ευκαιρία -κατά την γνώμη μου- για να μπορέσει η αριστερά να πάρει την κατάσταση στα χέρια της, ήταν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Το 1974 ένα χρόνο μετά την επέτειο του Πολυτεχνείου έγιναν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές μετά την χούντα. Στα αποτελέσματα βλέπουμε ένα ΠΑΣΟΚ που είχε πριν λίγο καιρό ιδρυθεί, να κατεβαίνει με μία αριστερή ρητορεία και διεκδικήσεις (βλ. έξω οι βάσεις, έξω το ΝΑΤΟ κλπ) και ταυτόχρονα να κατεβαίνει μία ενωμένη αριστερά. Ας σκεφτούμε για μια στιγμή ότι το ΠΑΣΟΚ δεν είχε ξανακυβερνήσει και δεν είχαμε δει όσα γνωρίζουμε σήμερα. Γι' αυτό άλλωστε και προσέλκυσε και ψηφοφόρους που ανήκανε ιδεολογικά στο κκε. Τα ποσοστά αυτών των δύο κομμάτων ήταν 13,58 και 9,47. Δηλαδή αν τα αθροίσουμε έχουμε ένα ποσοστό κοντά στο 24% το οποίο ενστερνιζόταν μία αριστερή αντίληψη της κοινωνίας.
Αντί η αριστερά στο σύνολό της να αναλογιστεί υπεύθυνα τους συσχετισμούς στην κοινωνία και να πράξει ενωτικά, είδαμε στην συνέχεια να υπάρχουν όλο και περισσότερες διασπάσεις για ασήμαντους -κατ' εμέ- λόγους. Έπειτα ακολούθησε με μεγαλύτερη ένταση η λογική των διασπάσεων και αρκετά γρήγορα ήρθαμε στην κατάσταση να υπάρχει ένας δικομματισμός που κυριαρχεί στην πολιτική ζωή και φυσικά μόνο το ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ. να διεκδικούν μονίμως την εξουσία.
Μετά τα γεγονότα του '89-'91 με την οικουμενική κυβέρνηση Ζολώτα στην Ελλάδα και την κατάρρευση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού και τα επακόλουθά του, είδαμε λόγω διαφορετικών απόψεων που υπήρχαν στην αριστερά, οι ήδη αποδυναμωμένες πολιτικές οργανώσεις να διασπώνται σε ακόμα μικρότερες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το πλαφόν του 3% για την είσοδο στην βουλή, αλλά και με την κατευθυνόμενη ενημέρωση των ΜΜΕ έστειλαν την πλειοψηφία της αριστεράς στο πολιτικό περιθώριο και αποδυνάμωσαν τις διαφορετικές απόψεις και φωνές.
Τα τελευταία χρόνια, μετά από οργανωμένες και κινηματικές αντιδράσεις σε πληθώρα αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, με μπροστάρηδες τους φοιτητές και τον λεγόμενο νόμο πλαίσιο, είδαμε ξαφνικά τους συσχετισμούς να αλλάζουν και μετά από χρόνια μία μεγάλη μάζα την νεολαίας να ενεργοποιείται και να στρέφεται προς την αριστερά. Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα πολλές αριστερές πολιτικές οργανώσεις επέλεξαν να συνενωθούν με τους δικούς τους όρους και κριτήρια (βλ. π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) είτε σε πολιτικό- εκλογικό επίπεδο, είτε σε κοινωνικό και επίπεδο δράσης.
Οι συσχετισμοί σήμερα στην κοινωνία παραμένουν αρνητικοί για την αριστερά. Ήδη βρισκόμαστε σε μία πολύ κρίσιμη καμπή για την κοινωνία και έχουν πλέον αρχίσει να ακούγονται απόψεις που λένε ότι πλησιάζουμε στο τέλος της μεταπολίτευσης σε κομματικό και κοινωνικό επίπεδο. Το ερώτημα που τίθεται είναι αν η αριστερά θα είναι συνεπής στο ραντεβού της με την ιστορία και αν θα είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει υπεύθυνα τα προβλήματα που προκύπτουν.
Ο μοναχικός δρόμος, ο δρόμος της αδιαλλαξίας που έχουν διαλέξει κάποιοι δεν θεωρώ ότι θα βγάλει πουθενά, αλλά ότι θα αποτελειώσουν την αριστερά. Συμφωνώ ότι η κοσμοθεωρία που μπορεί να έχουν κάποιοι να διαφέρει από την κοσμοθεωρία κάποιων άλλων, αλλά δεν είναι δυνατόν να υψώνονται τείχη επειδή ο ένας είναι μαοϊκός και ο άλλος λενινιστής ή τροτσκιστής, την ώρα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε πολύ πιο άμεσα προβλήματα και καταστάσεις και κυρίως έναν κοινό εχθρό που ονομάζεται δικομματισμός και σύγχρονος καπιταλισμός. Βλέπουμε εδώ και χρόνια κεκτημένα ετών να καταργούνται, οι εργασιακές σχέσεις να επιδεινώνονται, οι κοινωνικές παροχές να ιδιωτικοποιούνται και την αριστερά να διασπάται και τα αντίπαλα στρατόπεδα να πετάνε βολές εκατέρωθεν και εν τέλει να μην πλήττουν όπως θα έπρεπε τους πολιτικούς και κοινωνικούς παράγοντες που ευθύνονται γι αυτή την κατάσταση. Θα μπορέσει άραγε να αλλάξει ρώτα η αριστερά και να σταθεί αντάξια των περιστάσεων;
1 σχόλια:
Πέρα απ' τον παραδοσιακό αριστερό σεχταρισμό με τα γνωστά
"μαγαζάκια", ένα είναι το μεγάλο τοίχος που υψώνεται σ' αυτήν όπως και σε όλες τις ελληνικές παρατάξεις τα τελευταία χρόνια. Οι "πατριώτες" δεν χωνεύουν με τίποτα τους "αντιεθνικιστές" όπως αυτοαποκαλούνται και τούμπαλιν φυσικά. Τούτο συνέβει από παλιά, αλλά δεν έχει σχέση με τους "ανθρώπους της Μόσχας", του Πεκίνου, ή των Τιράνων. Ξεκίνησε από τη διακυβέρνηση των εκσυγχρονιστάδων, όταν οι αγγλοαμερικάνοι έρριξαν πολλά λεφτά για να εξαγοράσουν πολύ κόσμο από τα μήντια, τη διαφήμιση και την πολιτική κυρίως, ο οποίος οποίο στη συνέχεια μέχρι σήμερα διχτυώθηκε με ρουσφέτια και θρέφεται πλουσιοπάροχα από το δημόσιο, ΜΚΟ, ΕΡΤ κ.α. Η αρρώστεια αυτή που έχει ως εμφανέστερα σύμπτωματα την αγγλοπρέπεια και τον λικβινταρισμό επί παντός, αποκαλείται "καρκίνος της επιδότησης" που κατατρώει και οδηγεί σε συνολική απαξίωση την αριστερά. Υπάρχει και άλλη μία σοβαρή, αλλά μικρότερη σε μέγεθος νεοπλασία. Είναι η φάμπρικά με τους συνήθεις ύποπτους ως "τρομοκράτες" που αποτελούν βιτρίνα για τους καταδρομείς που έκαναν όλα τα απίστευτα των τελευταίων χρόνων και τους οποίους τους "μαζεύουν" από την κυκλοφορία όποτε γουστάρουν με επικοινωνιακή σκοπιμότητα.
Γενικά - έβλεπα τώρα τον Τσίπρα με τον Αλαβάνο να κάνουν γαργάρα τα λεγόμενα του 2ου - η αριστερά στην ελλαδίτσα είναι βαρειά άρρωστη. Ισως ξυπνήσει και αποκαθαρεί με την λαίλαπα του ΔΝΤ. Ισως πάλι, όχι.
http://neotera.wordpress.com/
Δημοσίευση σχολίου