της Κορίνας Πριµηκυρίου
Κατέβαινα τη Σοφοκλέους... Είχα καιρό να περάσω από εκεί. Κοιτάζω τον κόσµο, τα καταστήµατα, όλα ξένα πια, και συζητάµε µε τους φίλους για τις αλλαγές του κέντρου. Κάποιοι απ’ αυτούς, επειδή ο προορισµός µας ήταν Πειραιώς και Σοφοκλέους, έλεγαν να πιάναµε την Πειραιώς από την Οµόνοια, επειδή ένιωθαν φόβο (!) στη Σοφοκλέους. Δεν ξέρω γιατί, αλλά εγώ δεν έχω νιώσει ποτέ φόβο στην ευρύτερη περιοχή της Οµόνοιας. Ποιους να φοβηθώ; Τους µετανάστες; Τους Έλληνες τους φοβάµαι περισσότερο ή, αν όχι, φοβάµαι όλους τους ανθρώπους το ίδιο. Ήταν Τετάρτη απόγευµα της 6ης Ιανουαρίου. Εκεί γύρω στις πέντε παρά τέταρτο.
Προς το τέλος εκεί στο κέντρο σίτισης βλέπουµε µέσα σε αυτό το µπούγιο µεταναστών, κυρίως Αφρικανών, µια 12αριά µπάτσους (αστυνοµικούς). Ένας πιτσιρικάς µαύρος περίπου 18-20 χρονών κάθεται στα σκαλοπάτια µιας πόρτας και ένας άλλος πιτσιρικάς, µπάτσος αυτός, κατευθύνεται προς το µέρος του και τον διώχνει από εκείνο το σηµείο.
Ο κακοµοίρης αυτός σηκώνεται (αν µπορούσε, ας έκανε κι αλλιώς), αλλά µε το πάσο του. Δεν έδειξε να φοβάται. Του νεαρού οργάνου όµως δεν του άρεσε αυτό («ποιος είναι αυτός ο µαύρος που δεν έφυγε τρέχοντας στην εντολή του, χωρίς να δείξει ίχνος φόβου στην εικόνα του όπλου του;»). Άρχισε να τον σπρώχνει και να τον κακοποιεί. Ένας άλλος Αφρικανός, µεγαλύτερος σε ηλικία (µάλλον φίλος τού µετανάστη πιτσιρικά) επεµβαίνει ζητώντας κόσµια να αφήσουν το παιδί ήσυχο. Τι το ήθελε;
Το αποτέλεσµα ήταν δραµατικό. Ο πιτσιρικάς αστυνοµικός εκνευρίστηκε ακόµη περισσότερο, έδιωξε υπό την απειλή κλοµπ τον µεγαλύτερο Αφρικανό, ρίχνοντας και 2-3 ξώφαλτσες σε άλλους που είχαν, στο µεταξύ, µαζευτεί.
Φόρεσε χειροπέδες στον µικρότερο, τον έπιασε από τα µαλλιά και άρχισε να του χτυπάει το κεφάλι στην πόρτα µε αποτέλεσµα να τον τραυµατίσει. Δεν ξέρω πόσο σοβαρά τραυµατίστηκε το παιδάκι, ξέρω όµως ότι αίµα έτρεχε ποτάµι από το πρόσωπό του.
Ο κόσµος που παρακολουθούσε το θέαµα άρχισε να αποδοκιµάζει τα όργανα της αταξίας και της ανοµίας. Έσπευσα να ζητήσω τα στοιχεία του δράστη, αλλά µε αγνόησαν προκλητικά, εκτοξεύοντας µάλιστα απειλές του τύπου «άµα θες έλα πιο κοντά να τα πάρεις». Οι συνάδελφοι του δράστη τον κάλυπταν, τολµώντας µάλιστα, να µας πουν ότι εµείς που παρακολουθήσαµε τη φάση έπρεπε να είµαστε µαζί τους και όχι να τους µιλάµε έτσι. Ήθελαν και υποστήριξη!
Κάποιος άλλος προσπάθησε να µου πει ότι δεν καταλαβαίνω τις δύσκολες συνθήκες κάτω από τις οποίες δουλεύουν και ότι το παιδί αυτό ήταν έµπορος και πουλούσε ναρκωτικά σε παιδιά (συκοφαντούσαν δηλαδή το θύµα κι από πάνω!). Από αυτά που έζησα εκείνες τις στιγµές πάντως, δεν προκύπτει πουθενά ότι το µεταναστόπουλο ήταν έµπορος ναρκωτικών, αφού ούτε καν σωµατικός έλεγχος δεν είχε προηγηθεί.
Και σε τελευταία ανάλυση, και δίκιο να είχαν (αν και το τεκµήριο της αθωότητας µόνο στις δικαστικές αίθουσες µπορεί να καταπέσει), τους εξήγησα πως δεν έχει καµία απολύτως σηµασία αφού οι ίδιοι παραβίασαν κατάφορα τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Έζησα από κοντά την ωµή παραβατική συµπεριφορά της αστυνοµίας. Γιατί, από τη στιγµή που του είχαν περάσει χειροπέδες, και ο άνθρωπος δεν πρόβαλε καµία απολύτως αντίσταση άρχισαν να τον ξυλοκοπούν;
Αυτή είναι η αστυνοµία; Πώς µπορεί κάποιος να αισθάνεται ασφάλεια όταν τον φυλάνε τροµοκράτες;
Προφανώς δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά αυτοί που έχουν παραβατική συµπεριφορά πρέπει να τιµωρούνται παραδειγµατικά και, βέβαια, να µην απολαµβάνουν τη συγκάλυψη που παρέχουν οι συνάδελφοι και οι ανωτέροι τους.
Ελπίζω να µπορέσουµε να βρούµε τα στοιχεία αυτού του (απ)άνθρωπου αστυνοµικού ώστε να υποβληθούν µηνύσεις.
Ελπίζω ακόµα οι µετανάστες αυτής της χώρας να σηκώσουν κεφάλι, να τύχουν της προστασίας που οφείλει να τους παρέχει αυτό το άθλιο κράτος, στην πορεία προς την ένταξή τους στην ελληνική κοινωνία.
Ντρέποµαι για την ελληνική αστυνοµία και λυπάµαι αυτά τα παιδιά που µπαίνουν στο σώµα µε τόσα ψυχικά προβλήµατα (όπως µαρτυρούν οι πράξεις τους) και νοµίζουν ότι θα τα λύσουν δέρνοντας ανυπεράσπιστους ανθρώπους, τους οποίους µάλλον θεωρούν κατώτερα όντα. Αλλά σε αυτή τη σχέση, αν υπάρχουν «κατώτεροι», κατώτεροι είναι οι ίδιοι οι µπάτσοι. Γιατί όλοι µας κρινόµαστε από τα έργα µας.
Περιµένω την ηµέρα που θα βλέπω «µπάτσους» και θα µπορώ να τους λέω «αστυνοµικούς» (γιατί τώρα µε τίποτα δεν µου έρχεται) και θα αισθάνοµαι ασφάλεια δίπλα τους (γιατί τώρα φοβάµαι πολύ).
Η φωτογραφία και το άρθρο είναι από το περιοδικό Γαλέρα.
Σχόλιο: Γενικότερα αν εξετάσουμε πολλά πρόσφατα παραδείγματα, θα δούμε παραβατικές συμπεριφορές και κατάχρηση εξουσίας από αστυνομικούς, η οποία συγκαλύπτεται από τους συναδέλφους τους. Το πρόβλημα είναι διαχρονικό. Ειδικά οι νέοι σε ηλικία αστυνομικοί θα πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι ενάντια στον λαό, αλλά αποτελούν κομμάτι του και οι μετανάστες, αλλά και οι κοινωνικές ομάδες που διαμαρτύρονται για κεκτημένα ετών που καταργούνται συνεχώς, δεν είναι ούτε ανώτεροι ούτε κατώτεροι από την αστυνομία, αλλά και ούτε βρίσκονται απέναντί τους...
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου