Ας αφήσουμε το ΚΚΕ να κάνει μόνο του την επανάσταση (έγραψε στην «Ε» της Πέμπτης ένα υπέροχο, τρυφερά δηκτικό κείμενο ο συνάδελφος Πέτρος Μανταίος).
Αλλά πρέπει και η κοινωνία να αναλάβει πρωτοβουλίες για να αντισταθεί στην καταιγίδα των σκληρών μέτρων που επιβάλλει η σοσιαλιστική (sic) κυβέρνηση.
Μία απ' αυτές είναι η απεργία βεβαίως, το μεγαλύτερο όπλο των εργαζομένων, αυτή που κατασυκοφαντήθηκε (ως αλυσιτελής) τις τελευταίες δεκαετίες. Απεργία πηγαία όμως, όχι κατευθυνόμενη από τους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο στη «Βραδυνή» της 27ης Απριλίου, υπογεγραμμένο από τον διευθυντή της εφημερίδας Γιώργο Παπασωτηρίου:
«Οι συνδικαλιστές είναι άνθρωποι που έχουν χάσει την ώσμωση με τα προβλήματα της εργασίας καθώς έχουν πολλά χρόνια να δουλέψουν -μερικοί μάλιστα δεν δούλεψαν ποτέ-, είναι πλέον "χαρτογιακάδες" και έχουν ενταχθεί πλήρως στο γενικότερο σύστημα εξουσίας, απολαμβάνοντας τις προνομίες του». Συμφωνώ, προσθέτω επίσης ότι όχι απλώς έχουν χάσει την ώσμωση με την εργασία, αλλά και κάθε επαφή με την κοινωνία, με τους καημούς, τα πάθη, τους πόνους και τις μικροχαρές της. Βλέπεις τους «ηγέτες» των συνδικάτων. Ευτραφείς, ανέκφραστοι, «σιδερωμένοι». Καμιά εργατική χαρακιά στο πρόσωπό τους, καμιά εργατική λαχτάρα στο βλέμμα τους.
Τι θλίψη, οι «ηγέτες» των εργαζομένων να πειθαρχούν στις κομματικές εντολές. Τι κρίμα, ο συνδικαλισμός να καταντήσει μικροκομματικός. Δεν είναι άμοιρη η κοινωνία για τούτη την κατάντια· η ίδια εκχώρησε το δικαίωμα σε όλους αυτούς, τους παρασιτικά βιούντες, να την «εκπροσωπούν», να διεκδικούν για λογαριασμό της τα δικαιώματά της, να κομπάζουν δε, ως δήθεν πρωτεργάτες, για ό,τι έχει επιτευχθεί έως τούδε. Δουλόφρονες ηγεσίες. «Εμπαίζουν τον κόσμο με διάφορες προσχηματικές ενέργειες και τουφεκιές στον αέρα», διαβάζω στο κείμενο του συναδέλφου. «Η ΑΔΕΔΥ και η ΓΣΕΕ, που ελέγχονται από το ΠΑΣΟΚ, επιβάλλουν στους πολίτες μια "φιλοσοφία ματαιότητας", ότι τίποτε δεν γίνεται, πως όλα είναι μάταια και ότι η μόνη σωστή αντίδραση είναι "ο σώζων εαυτόν σωθήτω"».
Δυστυχώς αυτή τη «φιλοσοφία ματαιότητας» την έχει ενστερνισθεί η κοινωνία διότι την ακούει, βομβαρδιστικά κάθε μέρα εδώ και δεκαετίες, όχι μόνο από τους συνδικαλιστές αλλά και από τους λογής τελάληδες του νεωτερικού πολιτικού συστήματος, κυρίως αυτούς που «διαπρέπουν» στην τηλοψία («ο θάνατός σου η ζωή μου» και λοιπά ανατριχιαστικά).
Από όλους εκείνους που οδήγησαν τη χώρα και τον λαό της σε κλίμα πανικού και ανασφάλειας (όλες τις χώρες και όλους τους λαούς...), στην απόγνωση, στην ταπείνωση, στην ηττοπάθεια.
Η απεργία εν τούτοις εξακολουθεί να παραμένει το ισχυρό, αμυντικό, άμα τε και επιθετικό όπλο του εργαζόμενου. Σύμφωνα με τον Χάουαρντ Ζιν, «όταν οι εργαζόμενοι κάνουν απεργία, οι μεγάλες εταιρείες δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους, η οποία ξαφνικά εξαφανίζεται» («Από την Ιστορία στην πράξη», «Αιώρα») και συνέχεια:
«Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε τη δύναμη του λαού, που μοιάζει να μην έχει δύναμη, αλλά όταν οι άνθρωποι οργανωθούν, όταν πάψουν να υπακούουν, ξαφνικά αποκτούν δύναμη και τότε αρχίζουν να συμβαίνουν πράγματα. Τότε βλέπεις κυβερνήσεις να γκρεμίζονται, τυραννικά καθεστώτα να εξαφανίζονται».
Η συμμετοχή στην απεργία είναι δείγμα κοινωνικής ευθιξίας κι ευαισθησίας, είναι η πολιτική απάντηση της κοινωνίας στην αυθαιρεσία και τον αμοραλισμό των αγορών και του κράτους, αλλά κι εναντίον του πολιτικού προσωπικού (στην ουσία είναι υπηρετικό προσωπικό). Δεν είναι μόνο η σωτηρία της χώρας (sic) οδυνηρή, είναι και οι απεργίες οδυνηρές. Μέσα από την οδύνη των ωδινών ξεσπά η ζωή κ.λπ.
Το άρθρο είναι του Γιώργου Σταματόπουλου και δημοσιεύεται στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία. Η φωτογραφία είναι από εδώ.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου