της Γιούλας Ράπτη
Σύντροφοι και συντρόφισσες, πρωταγωνιστές και κομπάρσοι, υπήκοοι του ευρω-διεθνο-Μηχανισμού, σας χαιρετώ αγωνιστικά.Ελπίζω, κατ αρχήν, να μην έχει ήδη καταργηθεί η Πρωτομαγιά- και ως αργία και ως απεργία και ως ημερομηνία! Αν και τα νέα μέτρα ανακοινώνονται την Κυριακή, είναι πια γνωστό ότι επιλέξαμε «βαρβαρότητα», ότι «βουλιάζουμε» και ότι «λεφτά (δεν) υπάρχουν».
Αλλά σήμερα, είναι Πρωτομαγιά, «διπλή γιορτή, διπλά χαρά», που λένε. Χαρά να φάν κι οι κότες. Εκτός από άνθινα στεφάνια, φέτος φοριούνται και τα ακάνθινα, εκτός από την γονιμότητα της γης, έχουμε και τη …γονιμοποίηση της οικονομικής μας κατάστασης, με «ξενιστές» την Ε.Ε και το ΔΝΤ, εκτός από το να πιάσουμε το μαγιόξυλο έχουμε να φάμε πολύ «ξύλο» από δω και μπρος.
Με τον φόβο να κατηγορηθώ ότι υπονομεύω την εθνική προσπάθεια ανάκαμψης θα θυμίσω το σύνθημα της μεγάλης απεργίας του 1886 στις ΗΠΑ: «8 ώρες δουλειά, 8 ώρες ανάπαυση και μόρφωση, 8 ώρες ύπνος». Ζητώ συγνώμη από το Μέγαρο Μαξίμου αν το παραξηλώνω και δεν δείχνω κατανόηση στο ξήλωμα όλων των εργατικών κατακτήσεων. Μέρα που ΄ναι, ας κάνουν κι αυτοί τα στραβά μάτια…
Με τον φόβο επίσης να δεχτώ επίθεση ότι (και) εγώ φταίω για το φαλιμέντο της χώρας, θυμίζω το σύνθημα του Τάγματος των Ιπποτών της Εργασίας (πάλι ΗΠΑ, 1886) : «Ζημιά σε έναν, ζημιά σε όλους». Αυτό για τις φατρίες στις οποίες χωριστήκαμε ήδη, ζητώντας η μια τον οικονομικό θάνατο που αξίζει στην άλλη. Μην βιάζεστε, όλοι θα πληρώσουμε –φταίμε, δεν φταίμε!
Με τον φόβο να με πουν παλαιο-ρομαντική, σιγοτραγουδάω το «Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» από τον Επιτάφιο, για κείνη την ταραγμένη Πρωτομαγιά του 1936, που η Ελλάδα μέτραγε 50% ανέργους, διέθετε ένα υποτιμημένο νόμισμα και οι καπνεργάτες είχαν σηκώσει Bandiera Rossa.
Με τον φόβο να κατηγορηθώ ότι Σαββατιάτικα και πρωτομαγιάτικα, δεν προωθώ την dolce vita (χοροί, τραγούδια και γιορτές) λέω να συγκινηθώ ελεύθερα, ακούγοντας την 1η Μαίου και πηγαίνοντας μέχρι τη Βαστίλη για να χαθώ στις ορδές των φοιτητών.
Πολύς φόβος έπεσε!
ΠΗΓΗ protagon
Υ.Γ. Τα δυο αυτά άρθρα τράβηξαν την προσοχή μου διαβάζοντας τις νέες αναρτήσεις του site και με έβαλαν σε σκέψεις!! Μέχρι σήμερα και για τα 19 χρόνια της ζωής μου που πέρασαν, ήταν ημέρα μνήμης, σήμερα έγινε ημέρα αγώνα, η πρωτομαγιά και κάθε μέρα απο εδώ και πέρα! Για να μην περάσει αυτό που θέλουν! Για να μην πτωχεύσει ο λαός! Για να μην μας επιβάλλουν κάτι απο τα πάνω και το δεχόμαστε χωρις άρνηση! Για να μην αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς!!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου