Της Δήμητρας Παπαδοπούλου
Όποτε περνάω από το βαρύ κέντρο, εκεί που είναι τίγκα στους μετανάστες και νομίζεις ότι είσαι στο Κάιρο, και κοιτάω τους μετανάστες στα μάτια, μου έρχεται να βάλω τα κλάματα γιατί πίσω στο βλέμμα τους – ακόμα και πίσω από το πιο αγριεμένο και τσαμπουκαλεμένο βλέμμα - μπορώ να νιώσω τον φόβο τους, την ταλαιπωρία τους, τον πόνο και την ανασφάλειά τους.
Είναι δύσκολο να είσαι μετανάστης, πολύ λίγοι το ξέρουν και γι’ αυτό είναι πολλές φορές σκληροί μαζί τους. Υπήρξα κι εγώ μετανάστης , ήρθαμε με τους γονείς μου από την Αλεξάνδρεια και παρόλο που είμαστε Έλληνες, ξέρω πώς είναι να νιώθεις ξένος.
Σκέψου να μη μιλάς ελληνικά, να έχεις άλλη θρησκεία και άλλο χρώμα, με πόση ξενιτιά γεμίζει η ψυχή σου. Τους πονάω και τους αγαπάω τους μετανάστες παρόλο που είμαι φουλ ελληνίδα γιατί ως παιδί στο σχολείο μου, στην Αίγυπτο, έκλαιγα όταν άκουγα τον εθνικό ύμνο. Με συγκινούσε και με συγκινεί η ιδέα της πατρίδας μου που είναι ξεχωριστή - γιατί είναι - και λυπάμαι για όλη αυτή την αμερικανιά στη ζωή μας, αυτό το τόσο ουάου που μας αλλάζει τον ψυχισμό και μας κάνει φλώρους, και παρότι λοιπόν είμαι τόσο Ελληνίδα και γουστάρω Ελλάδα με χίλια - γιατί είναι από τους πιο ενεργειακούς τόπους στον πλανήτη, γιατί κάποτε σε κάποια ευλογημένη συγκυρία τα αστέρια φώτισαν τους ανθρώπους και τους έκαναν να μιλάνε σαν θεοί, βλ. Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α. – παρότι λοιπόν είμαι πωρωμένη Ελληνίδα δεν μπορώ να δω χωρίς συγκίνηση αυτά τα σκαμμένα πρόσωπα των μεταναστών και επιστρατεύω όση ευγένεια έχω μέσα μου, ακόμα και να τους ανοίξω την πόρτα να περάσουν πρώτοι γιατί πάνω από όλα είναι άνθρωποι.
Κι εδώ τελειώνουν και αρχίζουν όλα.
Εδώ αρχίζει μια ποιότητα που βρίσκεται πέρα από πατρίδες, πάνω από Έλληνα, Σουηδό, Βούλγαρο, Πακιστανό. Εδώ αρχίζει αυτό το νήμα που μας ενώνει όλους με όλα, που χωρίς καμία θρησκοληψία ή τάση για θεολογικές φιλοσοφίες - πέρα από τα ανθρώπινα, όταν περάσουμε τα σύνορα του ανθρώπινου - αξίζει να δούμε τους μετανάστες σαν ψυχές που αγγίζουν το θείο. Και όταν λέμε θείο, δεν εννοούμε το θείο όπως το κατανοούν οι λαοί και χωρίζονται σε χριστιανούς, ορθόδοξους, ισλαμιστές κα πολεμάνε μεταξύ τους ούτε το θείο του Ελληνάρα που νομίζει ότι έχει μπάρμπα στην Κορώνη αλλά το θείο που έχουμε όλοι μέσα μας και μας κάνει τον καθένα κάτι ξεχωριστό και όλους μαζί ένα.
Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι ηθοποιός και σεναριογράφος.
Από το site "Πρωταγωνιστές".
1 σχόλια:
ωραία τα λες εσύ.. άντε πες τα και σε κάτι παιδάκια που νομίζουν οτι άμα φύγουν οι μετανάστες θα σωθούμε, λες και οι κυβερνώντες που είν ημεδαποί μας έχουν σώσει μέχρι τώρα..
Δημοσίευση σχολίου