Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε…ήμασταν παιδιά, πολλά παιδιά, το σχολείο μας γεμάτο οι τάξεις μεγάλες, 30 παιδιά, 35 παιδιά, ο δάσκαλος με εμάς από την μια, με το εξεταστικό βλέμμα του περίφημου επιθεωρητή από την άλλη και με μια βέργα στο χέρι. Θυμάμαι τις περίφημες διπλές βάρδιες… Είπαμε τα παιδιά πολλά τα σχολεία λίγα. Δευτέρα , Τρίτη, Τετάρτη πρωί, Πέμπτη Παρασκευή απόγευμα. Την άλλη εβδομάδα Δευτέρα, Τρίτη, Τετάρτη απόγευμα Πέμπτη Παρασκευή πρωϊ. Θυμάμαι την Τετάρτη απόγευμα που σχόλαγα κατάκοπος και έπρεπε να διαβάσω για Πέμπτη πρωί, πέρασαν κοντά 30 χρόνια και όμως ακόμη το θυμάμαι. Θυμάμαι το σχολείο μου, δροσιά το χειμώνα, ζέστη το καλοκαίρι, το βιοκλιματικό θαύμα της δεκαετίας του 70. Είπαμε πολλά τα παιδιά, λίγα το σχολεία. Δεν ήταν όμως όλα τα σχολεία έτσι, υπήρχαν και κάποια σχολεία πολύ ωραία, ζέστη το χειμώνα, το ανάποδο από το δικό μου σχολείο. Λίγα παιδιά, ένας δάσκαλος με 15 παιδιά. Είχαν και όνομα τα σχολεία αυτά θαρρώ τα έλεγαν Πρότυπα. Ρωτούσα την μητέρα μου : μπορώ να πάω και εγώ εκεί; όχι παιδί μου η απάντηση της τα σχολεία αυτά είναι για τους καλούς μαθητές.
Τα χρόνια πέρασαν, κάποια πράγματα άλλαξαν. Τα σχολεία έγιναν όλα πρωινά, τι έγινε αυξηθήκαν τα σχολεία; Λίγο αυξηθήκαν, όμως μειώθηκαν πολύ τα παιδιά, οι μαμάδες και οι μπαμπάδες δεν έκαναν πολλά παιδιά, λίγα παιδιά χωράνε σε λίγα σχολεία. Οι επιθεωρητές έφυγαν, οι ξύλινη βέργα σάπισε, ακόμα και τα πρότυπα σχολεία δεν υπάρχουν πια.
Και πέρασαν και άλλα χρόνια, τέλειωσα το σχολείο, σπούδασα σε κάποια σχολή, και για δες έγινα και εγώ δάσκαλος, και μάλιστα σε λύκειο, καθηγητές λένε τους δασκάλους εκεί. Ανέλαβα να μάθω στα παιδιά κάτι πολύ χρήσιμο την περίφημη πληροφορική, την επιστήμη της πληροφορίας. Α υπολογιστές, Facebook μου είπε μια θεία μου. Μα η επιστήμη της πληροφορίας είναι πολύ παλιά…σαν να λες αυτόν που ανακάλυψε τον τροχό σχεδιαστή της Ferrari. Τέλος πάντων….
Στην αρχή είχα κάμποσα παιδιά να τους μάθω πράγματα 25 μπορεί και 28, κουραστικό αρκετά, άρχισα να καταλαβαίνω τον ταλαίπωρο δάσκαλο μου με την βέργα…Όμως χρόνο με το χρόνο τα παιδιά λιγόστευαν. Τι έγινε; αυξήθηκαν τα σχολεία; μάλλον μειώθηκαν τα παιδιά, υπογεννητικότητα ονομάζουν το φαινόμενο αυτό οι ειδικοί. Δεν πειράζει, τώρα που χωράνε θα τα βάλω ένα σε κάθε θρανίο, 17 έφτασαν, χωράνε άνετα. Γιατί τα έβαλα μονά τους, μα τώρα μπορώ να κάθομαι δίπλα τους, ναι απίστευτο, κάθομαι στον Γιώργο στο πρώτο θρανίο, σκύβω δίπλα του, βλέπω τι γράφει, μπράβο αγόρι μου σε βλέπω συνάδελφο σε λίγο καιρό, πάω στο δεύτερο θρανίο όχι Μαρία δεν είναι αλγόριθμος αυτό που έγραψες!! και της παίρνω το στυλό να διορθώσω το αστείο λάθος της, και έτσι περνάει ο καιρός, ετοιμάζοντας αυτά τα παιδάκια για την μάχη των Πανελληνίων. Θυμάμαι μια χρονιά εκείνον τον Κυριάκο. Στο διάλειμμα μου είπε ότι δεν μπορεί λόγω οικονομικών προβλημάτων να πάει φροντιστήριο. Του είπα δεν πειράζει έλα στην ενισχυτική διδασκαλία. Έβαλα ένα στοίχημα με τον εαυτό μου με αυτό το παιδί να γράψει καλά…. και το κέρδισα.
Και μου λέει η θεία μου : Α τώρα με 17 παιδιά θα κουράζεσαι λιγότερο, και όμως όχι, το ίδιο κουράζομαι, αλλά δεν παραπονιέμαι, και ούτε θέλω να κουράζομαι λιγότερο, μου αρέσει αυτό που κάνω, αυτό επέλεξα να κάνω στην υπόλοιπη ζωή μου... Και ένα παιδί να είχα το ίδιο θα κουραζόμουν, για μένα δεν θα άλλαζε τίποτα, για το παιδί όμως κάτι άλλαξε. Άλλο να είσαι ανάμεσα από 30 παιδιά και να προσπαθείς να μάθεις και άλλο ανάμεσα από 17. (Θυμήθηκα τον δάσκαλο μου, αυτόν με την βέργα όταν ήμουν ανάμεσα από τους 30 και προσπαθούσα να μάθω από αυτόν πράγματα).
Και μια μέρα με φωνάζει ο διευθυντής μου. “Mε ενημέρωσαν οτι θα κάνουν συγχώνευση το σχολείο μας με ένα κοντινό σχολείο, γιατί λένε, έχει λίγα παιδιά” μου είπε. Μέχρι τότε το μόνο που γνώριζα ήταν η συγχώνευση πινάκων, επιστημονικός όρος της πληροφορικής, να μην σας κουράζω με αυτά. Τι σημαίνει αυτό; Ρώτησα. “Στην καλύτερη περίπτωση θα κανείς μάθημα σε 30 παιδιά στην χειρότερη δεν θα κάνεις μάθημα, κανείς δεν ξέρει τι θα κάνεις”. Μάλιστα….Γύρισα σκεπτικός στο σπίτι….ανοίγω την τηλεόραση, κάποιος έλεγε για επαναφορά των πρότυπων σχολείων….Λίγα παιδιά, οι καλοί μαθητές όπως έλεγε η μάνα μου……
Πραγματικά νομίζω ότι κάποιος ανακάλυψε την μηχανή του χρόνου και εγώ έπεσα κατά λάθος μέσα και βλέπω τον χρόνο να γυρνάει πίσω. Κοιμάμαι και ονειρεύομαι επιθεωρητές, δασκάλους με βέργα, διπλές βάρδιες, ποδιές κλπ… Κάποιος να μου πει τι συμβαίνει…..
Ένα απλός Δάσκαλος Πληροφορικής (Καθηγητές τους λένε στο Λύκειο)
Το παραπάνω άρθρο είναι από το oromisthioi.gr δια μέσου prezatv.
Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από το blog "Άλλος ένας Ιονέσκο στην εκπαίδευση".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου