Κατ' αρχήν να ξαναβάλω συγκεντρωτικά ορισμένες από τις ανακοινώσεις κομμάτων κι οργανώσεων της αριστεράς κι όχι μόνο, σχετικά με τα γεγονότα που συνέβησαν στην Αθήνα στις 20 Οκτωβρίου.
------------------------------
Κανείς δεν μπορεί να παραβλέψει το γεγονός ότι η τελευταία 48ωρη απεργία ήταν από τις μαχητικότερες και μαζικότερες πανελλαδικά των τελευταίων ετών. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κατέβηκαν σε κάθε γωνιά της χώρας έχοντας ως πρώτο αίτημα να φύγουν αυτοί που υπονομεύουν το παρόν και το μέλλον ολόκληρου του λαού. Μπορεί τα Μ.Μ."Ε" να ασχολήθηκαν αποκλειστικά με τα επεισόδια και τον νεκρό αγωνιστή στο Σύνταγμα, όμως δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι σε όλες τις πόλεις υπήρχε τεράστια συμμετοχή του κόσμου στην απεργία. Ας μην ξεχνάμε ότι ακόμα και σε πρόσφατες απεργίες η συμμετοχή του κόσμου σε πόλεις της περιφέρειας (πέραν της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης) ήταν πολύ πιο μικρή σε σχέση με τις 19 & 20 Οκτώβρη. Μπορεί να έχει ειπωθεί ξανά και σε άλλο άρθρο, αλλά πρέπει να σταθούμε στο ότι ευτυχώς ο κόσμος σηκώνεται από τον καναπέ του κι αποφασίζει να πάρει τις τύχες του στα χέρια του.
Το πρώτο βήμα έχει σίγουρα γίνει. Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η χειραφέτηση των λαϊκών στρωμάτων από κάθε είδους αρχηγούς και ηγεσίες (συνδικαλιστικές ή πολιτικές) που θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους σε άλλα μικροπολιτικά και προσωπικά παιχνίδια. Με άλλα λόγια, δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε πότε θα ορίσουν οι (ως επί το πλείστον ξεπουλημένες) συνδικαλιστικές ηγεσίες κάποια απεργία ή κινητοποίηση για να δράσουμε, αλλά θα πρέπει ο αγώνας μας να είναι συνολικός, συνεχής, από κοινού κι από τα κάτω. Ακριβώς εκεί είναι που μέσα από καθημερινό συλλογικό αγώνα αλλάζουν οι συνειδήσεις κι αποβάλλεται η καθεστωτική κι όχι μόνο προπαγάνδα, που έχουν πάρει εργολαβία τα μεγάλα Μ.Μ."Ε".
Δυστυχώς τις μαζικότατες συγκεντρώσεις επισκίασε η δολοφονία του Δημήτρη Κοτσαρίδη (οικοδόμου και μέλους του ΠΑΜΕ) από τις δυνάμεις καταστολής. Εδώ και καιρό όλοι όσοι κατεβαίνουμε στους δρόμους φωνάζουμε ότι με την όλο και πιο εντεινόμενη καταστολή δεν θα αργήσουμε να θρηνήσουμε ξανά νεκρούς. Η καταστολή πέρα από ξύλο, συλλήψεις, φόρτωμα αδικημάτων σε διαδηλωτές, εκφράζεται και με την χρήση απαγορευμένων διεθνώς (ακόμα και σε πολέμους) χημικών. Αυτά είναι που έβαψαν και τα χέρια της κυβέρνησης με το αίμα ενός ακόμα ανθρώπου. Βεβαίως όλα αυτά τα γεγονότα θεωρούν πως βοηθούν στον στόχο της κυβέρνησης κι αυτός δεν είναι τίποτε άλλο από το να σκύψει ο λαός το κεφάλι, να μην αντιδρά, να μη διαδηλώνει απέναντι σε όλα όσα προσπαθούν να κάνουν. Όμως ο κόσμος δεν πρέπει να γυρίσει σπίτια του, δεν πρέπει να φοβηθεί. Πρέπει συντεταγμένα να συνεχίσουμε τον αγώνα, όσο δύσκολος και να είναι αυτός. Απέναντι στην εξαθλίωση που μας ετοιμάζουν θα πρέπει ενωμένοι να δώσουμε την απάντησή μας. Πλέον δεν θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι το λαϊκό κίνημα με τις επιμέρους εκφράσεις του (π.χ. εργατικό, φοιτητικό κλπ) θα είναι το ανάχωμα που θα ανακόπτει την πολιτική του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τα ανδρείκελα κυβέρνησης και κολαούζων, αλλά θα πρέπει να συντονιστούμε με τις όποιες διαφορές υπάρχουν ώστε το λαϊκό κίνημα να αντεπιτεθεί και μέσα από συνεχόμενες νίκες να φέρει με την πλάτη στον τοίχο το κεφάλαιο και τους συμμάχους του.
Ένα ακόμα γεγονός που επισκίασε τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις ήταν τα επεισόδια ανάμεσα στο ΠΑΜΕ και σε κουκουλοφόρους. Αμέσως τα μέσα έτρεξαν να αναπαράγουν το γεγονός αυτό, μιλώντας για "εμφύλιο" ανάμεσα στους διαδηλωτές, προσπαθώντας να κάνουν αυτό που πολύ καλά γνωρίζουν, το "διαίρει και βασίλευε". Όχι, εμφύλιος δεν υπάρχει (και δεν πρέπει να υπάρξει) μέσα στην εργατική τάξη. Μπορεί να υπάρχουν πολιτικές και λοιπές διαφωνίες, αλλά να έχουμε καλά στο μυαλό μας ότι ο εχθρός όλου του λαού είναι το κεφάλαιο και οι υπηρέτες του (Ε.Ε., ΔΝΤ, κυβέρνηση κλπ) που μας στέλνουν όλους στην εξαθλίωση προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους.
Για τα συγκεκριμένα γεγονότα από τη μία φταίει το ΠΑΜΕ, το οποίο στάθηκε μπροστά στη βουλή και δρώντας ως εργολάβος των λαϊκών αγώνων περιφρούρησε τη βουλή από τον υπόλοιπο αγωνιζόμενο λαό που δεν συντάσσεται μαζί του κι από την άλλη φταίνε αυτοί που θέλησαν προβοκατόρικα να χτυπηθούν με το ΠΑΜΕ, δημιουργώντας χάος και μη αναγνωρίζοντας ότι απέναντί τους δεν έχουν κάποιον με διαφορετικά συμφέροντα, αλλά ένα κομμάτι του λαού που επιλέγει να συνταχθεί και να αγωνιστεί με αυτό τον τρόπο.
Το αποτέλεσμα είναι την ίδια και την επόμενη μέρα, να μας απασχολεί ποιος ξεκίνησε τα επεισόδια, ποιος είναι πιο προβοκάτορας, ποιος εξέφρασε περισσότερο το ρόλο των δυνάμεων καταστολής κι όχι αποκλειστικά το ότι στις 20 Οκτωβρίου ο λαός είπε ένα βροντερό όχι απέναντι σε μία κυβέρνηση που έχει απολέσει κάθε κοινωνική νομιμοποίηση και περνάει τον έναν αντιλαϊκό νόμο μετά τον άλλον, γαντζωμένη πάνω σε μία επίπλαστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Δεν πρέπει λοιπόν, να πέσουμε στην παγίδα της "εμφυλιακής λογικής". Ο λαός δεν έχει τίποτα να χωρίσει μεταξύ του. Κάθε κριτική προς οποιαδήποτε κατεύθυνση είναι χρήσιμη, αλλά δεν πρέπει να χάνουμε το δάσος (κυβερνητική πολιτική) και να κοιτάμε το δέντρο (κόντρα ΠΑΜΕ- κουκουλοφόρων). Προφανώς και το ΚΚΕ- ΠΑΜΕ κάνει -κατά τη γνώμη μου- μεγάλα λάθη, αλλά δεν θα πρέπει αυτά να είναι στο επίκεντρο. Θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα γι' αυτό, λέγοντας π.χ. ότι το ΠΑΜΕ σηκώθηκε κι έφυγε εν τέλει μπροστά από τη βουλή, ότι το ΚΚΕ ήθελε να γίνει η συγκεκριμένη ψηφοφορία για να χρησιμοποιήσει την καταψήφιση του νομοσχεδίου πολιτικά κ.α., αλλά αυτή η στιγμή δεν είναι η κατάλληλη.
Για μια ακόμα φορά να πω ότι πρέπει συντεταγμένα τα λαϊκά στρώματα να συμμαχήσουν κι όχι να διαχωριστούν, ώστε αντιμετωπίσουμε τον κοινό μας εχθρό που συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη: αφεντικά, μέχρι να νικήσουμε.
"Όταν η αδικία γίνεται νόμος, τότε η αντίσταση γίνεται καθήκον"
*η φωτογραφία της ανάρτησης είναι από τις 19/10
1 σχόλια:
Λίγα σχόλια για το διήμερο 19-20 Οκτώβρη:
http://syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.com/2011/10/blog.html
Δημοσίευση σχολίου