Όσον αφορά στις 19 Οκτωβρίου -πρώτη μέρα της 48ωρης Πανελλαδικής Γενικής Απεργίας- θα ήθελα να σταθώ σε πράγματα που αφορούν την πόλη της Πάτρας, απ' όπου έχω και μια προσωπική εικόνα.
Πρώτον, στην απεργία συμμετείχε σχεδόν το σύνολο της πόλης. Πρώτη φορά έβλεπα σχεδόν το σύνολο των καταστημάτων (είτε ανήκουν σε αλυσίδες είτε όχι) να είναι κλειστά. Παλιότερα στις απεργίες συμμετείχε ένα μικρό ποσοστό και κατά κύριο λόγο η "οικονομική ζωή" της πόλης συνεχιζόταν κανονικά.
Δεύτερον, πρώτη φορά έβλεπα στην Πάτρα τόσο κόσμο στον δρόμο κι αν σκεφτούμε ότι συνολικά είχαμε τρεις πορείες με τρομερή μαζικότητα για τα δεδομένα της πόλης (ΠΑΜΕ στην πλ. Γεωργίου, Σωματεία Εργαζομένων- Φοιτητικοί Σύλλογοι- ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ στο Εργατικό Κέντρο και Αντιεξουσιαστές στο παράρτημα), εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε ότι πλέον ο κόσμος έχει αρχίσει και συνειδητοποιεί πως με την απάθεια και την αποστασιοποίηση από τα γεγονότα μόνο να χάσει έχει. Εύκολα μπορεί κανείς να νιώσει την αγανάκτηση και την οργή που υπάρχει πλέον σε όλο το φάσμα της κοινωνίας για τα όσα συμβαίνουν, όπως εύκολα μπορεί κανείς να δει και την αγωνία που υπάρχει στον κόσμο για το τι μέλει γενέσθαι. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μπροστά μας έχουμε έναν αγώνα δύσκολο, καθημερινό και συνεχή. Ο αγώνας δεν πρέπει να στρέφεται μόνο γύρω από τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Αυτές οι μέρες είναι μία ευκαιρία ευρύτερου διαλόγου και συντονισμού των εργαζόμενων λαϊκών στρωμάτων. Δεν μπορούμε όμως να περιμένουμε τις ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες πότε θα προκηρύξουν την επόμενη απεργία. Από κοινού κι από τα κάτω πρέπει να οργανωνόμαστε, να δρούμε και να συντονιζόμαστε κι αν καταφέρουμε να μαζικοποιήσουμε τέτοιες διαδικασίες πολύ γρηγορότερα θα αρχίσουμε να βλέπουμε νίκες απέναντι σε μια πολιτική αντιλαϊκή κι αντεργατική, όπως αυτή εκφράζεται από τα κοινοβουλευτικά ανδρείκελα του κεφαλαίου.
Το μόνο μαύρο σημείο ήταν το γεγονός πως ενώ η πορεία που ξεκίνησε από το Εργατικό Κέντρο είχε ως σκοπό της το ξεκίνημα της κατάληψης του κεντρικού κτιρίου της περιφέρειας Δυτικής Ελλάδας στην Ν.Ε.Ο. Πατρών-Αθηνών, όταν έφτασε εκεί έγιναν κάποιες ομιλίες, κλειδώθηκε προσωρινά το κτίριο και ξαφνικά μετά από κάποια ώρα η πλειοψηφία των σωματείων σηκώθηκε και ξανάφυγε για το κέντρο της Πάτρας, χωρίς να μείνει κόσμος για να συνεχίσει την κατάληψη.
Δεν ξέρω ποιοι λόγοι οδήγησαν τα σωματεία να αποχωρήσουν, απλά ένιωσα πως για ακόμα μία φορά κάποιοι είχαν την λογική να βγούμε στο δρόμο, να κάνουμε κάτι συμβολικό και να αποχωρήσουμε. Κάπου εδώ είναι που θα πρέπει ο καθένας μας να σκεφτεί αν θα πρέπει να περιμένουμε από τις οποιεσδήποτε ηγεσίες να μας κατευθύνουν σαν πρόβατα ή αν θα πρέπει να τους απομονώσουμε και να χαράξουμε την δική μας ρότα, κάνοντας κινήσεις ουσίας κι όχι συμβολισμού. Κάπου εδώ θα πρέπει όλοι οι εργαζόμενοι να αναλογιστούν και τις ευθύνες των συνδικαλιστικών ηγεσιών (σε όλα τα επίπεδα) για την κατάσταση που βρισκόμαστε σήμερα και το πως έχουν δράσει καταλυτικά ώστε όλα τα προηγούμενα χρόνια οι πλατιές μάζες να παρακολουθούν τις εξελίξεις αμέτοχες από τα σπίτια τους.
Τέλος αξίζει να παραθέσω κάποιο υλικό που βρήκα στο διαδίκτυο σχετικά με τις κινητοποιήσεις στις 19 Οκτώβρη, για να έχουμε όλοι μία συνολικότερη εικόνα. Δυστυχώς δεν είχα μαζί μου φωτογραφική μηχανή ώστε να έχω προσωπικό υλικό...
5)Πάτρα: Κατάληψη στην Περιφέρεια - Μαζικότατη η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ (όλες οι εικόνες του άρθρου είναι έξω από την περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου