Ένοιωσα οργή όταν πληροφορήθηκα την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Ένας 15χρονος να πέφτει νεκρός στο κέντρο της Αθήνας,νωρίς το σαββατόβραδο, από τις σφαίρες ενός αστυνομικού.
Θυμήθηκα αμέσως την υπόθεση Καλτεζά (ειρωνεία της τύχης:το ’85 είχα την ηλικία του θύματος,το 2008 την ηλικία του θύτη…) και άρχισα να φαντάζομαι τις συνήθεις δικαιολογίες: «ο αστυνόμος βρισκόταν σε άμυνα», «Σε αυτή την υπόθεση υπάρχουν δύο θύματα» κτλ κτλ.Δεν μπορούσα βέβαια, εκείνη την στιγμή, να φανταστώ πως θα φτάναμε στο άλλο άκρο…
Σχεδόν αμέσως μετά το γεγονός, βίαια επεισόδια ξέσπασαν σε όλη την χώρα.Μου φαινόταν απόλυτα λογικό.Δεν ήταν φυσικά η πρώτη φορά στην ιστορία αυτής της χώρας (βασικά,στην ιστορία κάθε χώρας) που ένας πολίτης έχανε τη ζωή του χωρίς λόγο,δολοφονημένος από ένα «όργανο της τάξης».
Κάθε χρόνο δεκάδες άτομα πυροβολούνται –συχνά εξ επαφής ή πισώπλατα- από αστυνομικούς,λιμενικούς αλλά και απλούς πολίτες οι οποίοι «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους» σύμφωνα με την γνωστή –σαχλότατη- έκφραση.Στην πλειοψηφία τους, αλλοδαποί αλλά και Έλληνες τσιγγάνοι ή ρωσοπόντιοι (όταν μας βολεύει τους αποκαλούμε «ομογενείς»,όταν μας ενοχλούν είναι «ρωσοπόντιοι»).Άτομα που εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο ενώ έτρεχαν να ξεφύγουν,ενώ τους περνούσαν χειροπέδες.Επειδή δεν σταμάτησαν σε ένα μπλόκο.Επειδή είχαν έρθει διακοπές στην Ελλάδα -όλοι θυμόμαστε (;) την περίπτωση του Σέρβου φοιτητή που δολοφονήθηκε για πλάκα από έναν αστυνομικό ο οποίος αθωώθηκε μέσα σε έξαλλους πανηγυρισμούς.Δυστυχώς,σύντομα κατάλαβα πως όλα αυτά τα περιστατικά δεν απασχόλησαν και δεν απασχολούν τον μέσο Έλληνα.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την Δευτέρα 8 Δεκεμβρίου 2008.Παρ’ότι η προηγούμενη ημέρα ήταν σχετικά ήρεμη εκείνο το βράδυ μύριζε μπαρούτι.Το Κολωνάκι (όπου μένω) ήταν έρημο και στον αέρα αιωρούταν μια αόρατη απειλή.Είχα βγει έξω με μια φίλη μου,όλα τα μπαρ όμως ήταν κλειστά.Βρήκαμε τελικά ένα στην Χάρητος.Η τηλεόραση έπαιζε σκηνές από τα επεισόδια,από το χριστουγεννιάτικο δέντρο που καιγόταν στο Σύνταγμα.Ξαφνικά,ένας τύπος μπήκε αλαφιασμένος στο μαγαζί «Μήτσο (Σ.Σ.δεν θυμάμαι αν όντως λεγόταν Μήτσος) κλείσ’το γρήγορα!Έρχονται!»
Ποιοι «έρχονται»; Οι Ναζί; Οι Εξωγήινοι; Οι ΜΙΒ;
Για να αποφύγουμε αυτούς που «έρχονταν», πήγα την φίλη μου σπίτι της, κάνοντας μια τεράστια παράκαμψη.Επέστρεψα μέσω της οδού Σκουφά.Σχεδόν όλα τα μπαρ και τα καφέ σπασμένα.Αυτοί που «έρχονταν» είχαν περάσει και από το σπίτι μου και είχαν προσπαθήσει να σπάσουν την είσοδο.Από εκείνη την στιγμή και μετά ο χαμός του Γρηγορόπουλου, είχε περάσει σε δεύτερο πλάνο για μένα.Κι όχι μόνο για μένα.
Κι αυτό είναι το πιο τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία…
Την επόμενη μέρα δεν υπήρχε κανείς στον δρόμο.Κανονική απαγόρευση κυκλοφορίας.Στην Ελλάδα του 21ου αιώνα.Όχι από τους Γερμανούς,ούτε από την Χούντα.Ούτε καν από την επάρατη δεξιά του 50 και του 60.Κάποιοι άνθρωποι που αυτοχαρακτηρίζονταν «επαναστάτες» μου απαγόρευαν να βγω από το σπίτι μου.Ο τραγέλαφος συνεχίστηκε για αρκετό καιρό.
Κατ’αρχήν μια γελοιωδέστατη νεολαγνεία και πανηλίθιες απόψεις, από ανθρώπους που –προφανώς- δεν είχαν ποτέ υπάρξει νέοι οι ίδιοι, του τύπου «Στο μυαλό ενός νέου δεν υπάρχει ακόμη το κακό».Κάποιοι μάλιστα έφτασαν στο σημείο να μιλήσουν για μια Παγκόσμια Επανάσταση την οποία ξεκίνησε η Πεφωτισμένη Ελληνική Νεολαία.
Εγώ,αδυνατώ να το καταλάβω…Δηλαδή δεν υπάρχουν κακοί νέοι;Ανώμαλοι νέοι;Μαλάκες νέοι;Πιστεύω ακράδαντα πως τα βασικά προβλήματα των Ελλήνων εφήβων είναι α/πως θα πηδήξουν για πρώτη (δέκατη,εκατοστή,χιλιοστή) φορά και β/πως θα πάρουν το Τσάμπιονς Λιγκ στο Pro Evolution.Και να σας πω κάτι;Ετσί πρέπει να είναι!Πάνω κάτω,έτσι ήμουν εγώ στην εφηβεία,έτσι ήμασταν όλοι μας στην εφηβεία.Γιατί έτσι είναι η εφηβεία.Ο Θεός να μας φυλάει από εφήβους που το μοναδικό τους πρόβλημα είναι το αν θα πάρουν σύνταξη στα 65 τους,από εφήβους που μιλάνε σας 80ρηδες πρώην αντιστασιακοί.Και στην τελική,όποιος κοιτάξει με προσοχή τα επεισόδια,θα δει πως σε αυτά πρωτοστατούν 30ρηδες και βάλε...
Η είσοδος στο παιχνίδι του τηλεσούπερ σταρ Αλέξη Κούγια ενέτεινε ακόμα περισσότερο την φαιδροποίηση της κατάστασης.Πέρα από την δημιουργία στο Facebook αμέτρητων γκρουπ τύπου «Alexi Kougia,ton pairneis kai gerneis» έθεσε το εξής ερώτημα: «Ποιος ήτο ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος προ της δολοφονίας του»;Ένα ερώτημα χαρακτηριστικό της νεοελληνικής ανοησίας.Για τους μεν ο Γρηγορόπουλος ήταν ένας άγιος.Ένα αγγελούδι που μετά τον εσπερινό βρέθηκε τυχαία στην Πλατεία Εξαρχείων.
Για τους δε,ένας δαίμονας.Ένας αδίστακτος χούλιγκαν ο οποίος αφού προκάλεσε (ένα ακόμη) μακελειό σε έναν αγώνα πόλο (!) πήγε στα Εξάρχεια διψώντας για αίμα αθώων αστυνομικών.Ως συνήθως,ο νεοέλληνας δεν μπορεί να καταλάβει πως σημασία σε ένα έγκλημα έχει η ίδια η πράξη και όχι ποιος ήταν το θύμα και ποιος ο θύτης.Δεν μπορεί να καταλάβει πως μια δολοφονία εν ψυχρώ και χωρίς αφορμή αποτελεί στυγερό έγκλημα, ασχέτως αν το θύμα ήταν η Μητέρα Τερέζα ή ο Κώστας Πάσσαρης.
Τις συνέπειες όλων των παραπάνω τις βιώνουμε ακόμα και σήμερα:Τρελό ξύλο και άπειρα κατεστραμμένα μαγαζιά και αυτοκίνητα.Αναβίωση της τρομοκρατίας με νεκρούς,τραυματίες και γκαζάκια μέχρι και στο γραφείο του Γιάννη Βούρου.
Επανεμφάνιση ακροδεξιών τρομοκρατικών στοιχείων (Επίθεση με χειροβομβίδα στο Σπίτι Των Μεταναστών,στα Εξάρχεια),κάτι που είχαμε να δούμε από τα τέλη της δεκαετίας του ’70.Παντελής διάβρωση και αλλοίωση του αντιεξουσιαστικού χώρου.Τραμπούκικες επιθέσεις σε οποιονδήποτε διαφωνεί με τις απόψεις των «Επαναστατημένων νέων» (Πανούσης,Τριανταφύλλου).Συνεχόμενοι βανδαλισμοί,διακοπές θεατρικών παραστάσεων και η απείρου κάλους κατάληψη της Λυρικής-η μεγαλύτερη στιγμή στην ανθρώπινη ιστορία από την εποχή της πτώσης της Βαστίλης.
Γιγάντωση της κατάπτυστης Χρυσής Αυγής η οποία αφού έπαιξε σε πολλές περιπτώσεις τον ρόλο του σερίφη περιποιήθηκε με (ακόμη μεγαλύτερη άνεση) όποιον μετανάστη έβρισκε μπροστά της.
Κι εδώ τίθεται το ερώτημα:Γιατί ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ήταν ο «Αλέξης» ενώ το μικρό όνομα του (Μιχάλη) Καλτεζά χρειάζεται να μπεις στο Google για να το ανακαλύψεις;Είναι τόσο προοδευτική σήμερα η ελληνική κοινωνία;Όχι φίλοι μου.Η Ελληνική κοινωνία είναι πιο συντηρητική από ποτέ.Η δολοφονία του Γρηγορόπουλου ταρακούνησε περισσότερο τον αστό Έλληνα γιατί τον έκανε να νοιώσει μια απειλή.Απειλή για τον εαυτό του,για την οικογένειά του.
Ο αστός Έλληνας δεν έδινε δεκάρα για τους Αλβανούς και τους Ρουμάνους που δολοφονούσε η αστυνομία-μάλλον επικροτούσε.Εδώ όμως σκέφτηκε «Ρε,εδώ σκοτώνουν τα παιδιά μας!».Μεγάλο ρόλο έπαιξαν τόσο τα Μίντια, τα οποία παρουσίασαν πολύ πιο αντικειμενικά τις συνθήκες θανάτου του Γρηγορόπουλου σε σχέση με αυτές του Καλτεζά,αλλά και η γενικότερη ακυβερνησία που επικρατούσε στην Ελλάδα από τις πυρκαγιές του 2007 και μετά η οποία είχε δημιουργήσει μια (απόλυτη δικαιολογημένη) οργή στον ελληνικό λαό.Ίσως να έπαιξε ρόλο και η ανάγκη της λεγόμενης "Γενιάς της μεταπολίτευσης" να ζήσει ένα δικό της Πολυτεχνείο.Η άποψή μου πάντως είναι πως οι άνθρωποι που διαδήλωναν φωνάζοντας «Μπάτσοι ,Γουρούνια,Δολοφόνοι» είναι οι ίδιοι που πανηγύριζαν την κατάκτηση του Euro το 2004 και τις Eurovision το 2005.Και είναι οι ίδιοι που του χρόνου θα φωνάζουν «Η Μακεδονία είναι ελληνική».Γιατί όλα στην Ελλάδα είναι θέμα μόδας.
Δεν γνωρίζω τι θα γίνει στις 6 Δεκεμβρίου 2009.Σίγουρα θα πέσει λιγάκι ξυλίκι,λίγες μολότοφ,κάνα δακρυγόνο,κάνα πιστολίδι...Μπορώ όμως να φανταστώ τι θα συμβεί στις 6 Δεκεμβρίου 2018*.Εκείνη τη μέρα,σε δυο-τρία σπίτια,οι συγγενείς και οι φίλοι του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου (οι πραγματικοί,όχι οι εικονικοί που έστελναν γράμματα γεμάτα κοινότοπες μελοδραματικές αηδίες σε διάφορες εφημερίδες) θα μαζευτούν και θα θρηνήσουν τον δικό τους άνθρωπο που έφυγε από την ζωή τόσο άδικα.
Και σε πολλά άλλα σπίτια ,ενδεχομένως, των ΒουΠου (δεν ξέρω ποια περιοχή θα είναι trendy το 2018) κάποιοι γιάπηδες,παρέα με τις χαζογυναίκες τους και τα βλαμμένα κουτσούβελά τους που θα κοιμούνται σε διπλανά δωμάτια θα πίνουν τα Chivas τους και θα αναπολούν: «Ρε μαλάκα,πάνε κιόλας δέκα χρόνια;Θυμάσαι τι ωραία που είχαμε περάσει τότε που σπάγαμε τις βιτρίνες και ρίχναμε τις μολότοφ;Πως το λέγανε,να δεις,εκείνο το παιδί που είχανε σκοτώσει οι μπάτσοι…»
*Με την προϋπόθεση πως δεν θα γίνει η συντέλεια του Κόσμου το 2012.
Το άρθρο και η φωτογραφία είναι του Θανάση Χειμωνά από το media soup.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου