Της Ντίνας Τζουβάλα
Το ψέμαΌσοι και όσες έχουν και την ελάχιστη επαφή με το Διαδίκτυο, σίγουρα τις προηγούμενες μέρες έπεσαν πάνω στην «είδηση»: Αφγανοί βίασαν στην Πάτρα ζευγάρι (άντρα και γυναίκα) Ελλήνων. Φυσικά τα μπλογκ και τα σάιτ της (δεδηλωμένης και μη) ακροδεξιάς οργίασαν. Εξίσου φυσικά, όταν η είδηση διαψεύστηκε, κανείς δεν βρήκε το θάρρος να απολογηθεί για το ανακριβές όσων αναπαράγονταν, όσο προφανώς και για τα ρατσιστικά σχόλια που συνόδευαν την «είδηση».
Όπως λοιπόν στη δημοκρατία, έτσι και στη λογική της ακροδεξιάς, αδιέξοδα δεν υπάρχουν. Αν περιδιαβεί κάποιος τα σχετικά μπλογκ, θα δει δύο ειδών «άμυνες» απέναντι στην πανηγυρική διάψευση των όσων διαδίδονταν.
Η πρώτη είναι ότι η Αστυνομία «συγκάλυψε το περιστατικό» και ότι «δεν υπήρχε περίπτωση να αφήσουν κάτι τέτοιο να μαθευτεί». Θα παρακάμψω τη φαιδρότητα της «φιλομεταναστευτικής» Ελληνικής Αστυνομίας, η οποία συστηματικά ξυλοκοπεί και εξευτελίζει μετανάστες, καλύπτει τα φασιστικά πογκρόμ και αρνείται να καταγράψει τις καταγγελίες για ρατσιστικές επιθέσεις. Το πραγματικά ενδιαφέρον, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι ο καθένας (βασικά όχι ο καθένας: η ακροδεξιά) μπορεί να ισχυρίζεται ό,τι θέλει και η έλλειψη αποδείξεων για τα λεγόμενά του απλά να επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας συνομωσίας που τεχνηέντως αποκρύπτει την Αλήθεια. Στη λογική αυτή, ο αριθμός των μεταναστών στην Ελλάδα –νομίμων και παρανόμων – είναι αυτός που θα αποφασίσει κάθε φορά ο Καρατζαφέρης ή ο Άδωνης, έτσι, χωρίς καμία περαιτέρω τεκμηρίωση. Στην ίδια λογική, οι «ξένοι» από τη μία «μας κλέβουν τις δουλειές» και από την άλλη είναι «όλοι εγκληματίες». Οι τελευταίοι δύο ισχυρισμοί δεν είναι απλά ψευδείς. Είναι και προσβλητικοί.: όχι για τους μετανάστες, αλλά για τους έλληνες και τις ελληνίδες, καθώς από τα παραπάνω συνεοάγεται ότι οι νυν άνεργοι και άνεργες δούλευαν μέχρι πρότινος στο οργανωμένο έγκλημα, απ’ όπου και τους εκτόπισαν οι ξένοι εγκληματίες. Πολύ παράξενα πράγματα.
Η δεύτερη «άμυνα» είναι ακόμα πιο αστεία από την πρώτη. Σε όλες - μα όλες - τις σχετικές συζητήσεις, παρουσιάζεται κάποια ή κάποιος που ισχυρίζεται ότι ένας φίλος μιας ξαδέλφης του (ή ένας ξάδελφος μιας φίλης του) που δουλεύει σε νοσοκομείο της Πάτρας επιβεβαιώνει το περιστατικό, για το οποίο μάλιστα διηγείται γλαφυρά αποτροπιαστικές λεπτομέρειες. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη που το έχω παρατηρήσει, αλλά στην Ελλάδα υπάρχει σε κάθε παρέα κάποια ή κάποιος που ξέρει (από φίλο ξαδέλφης ή ξάδελφο φίλης του) ότι: 1) ο τάδε αστέρας είναι ομοφυλόφιλος, 2) στις 25 Μαρτίου η χώρα θα πτωχεύσει και 3) ο δείνα πολιτικός έχει καρκίνο. Πρόκειται για έναν ενδιαφέροντα τρόπο να διηγείται κανείς οτιδήποτε του κατέβει στο κεφάλι, το πιο ενδιαφέρον όμως είναι η ίδια η σχέση με τον υποτιθέμενο πληροφοριοδότη: πάντα τόσο κοντινή, ώστε να επιβάλλει την εμπιστοσύνη στα «λεγόμενα» του φίλου/ξαδέλφου, ταυτόχρονα όμως και τόσο μακρινή, ώστε σε περίπτωση διάψευσης, για τον τελευταίο να μην προκύπτει ποτέ καμία ευθύνη.
Το ταμπούΤο συγκεκριμένο ψέμα όμως έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως τέτοιο. Αυτοί που το σκαρφίστηκαν και το διέδωσαν δεν είπαν π.χ. ότι βιάστηκαν δύο γυναίκες, αλλά ότι βιάστηκε ένα ετερόφυλο ζευγάρι. Η συγκεκριμένη επιλογή δεν μοιάζει τυχαία. Δεν έχει μάλιστα τόσο να κάνει με τον υπαινιγμό της ταπείνωσης να βιάζεται η γυναίκα/κόρη ενώπιον του άνδρα/πατέρα της –ταπείνωση που σε εμπόλεμες καταστάσεις έχει χρησιμοποιηθεί συστηματικά ως βασανιστήριο. Νομίζω ότι έχει περισσότερο να κάνει με την υπέρτατη ταπείνωση του να βιάζεται ένας άνδρας, και μάλιστα ενώπιον της συντρόφου του. Η πρόθεση - συνειδητή ή μη - πίσω από το ψέμα είναι, λοιπόν, να εκμαιεύσει την αντίδραση «εντάξει να βιάζουν γυναίκες. Αλλά και άνδρες; Που θα φτάσει αυτή η κατάσταση;». Η επιτυχία εδώ συνίσταται στην ενεργοποίηση, ως αντανακλαστικού, τη πεποίθησης ότι ο άνδρας-θύμα βιασμού είναι διπλά ταπεινωμένος, καθώς «υποβιβάζεται» σε γυναίκα: ένα πλάσμα που δεν ελέγχει το σώμα και τη σεξουαλικότητά του, ένα πλάσμα που το «γ…άνε». Στο σημείο αυτό, λοιπόν, τίθεται και το όριο του τι μπορεί να «αντέξει» η ελληνική κοινωνία.
Κοντά σε αυτά, ο υποτιθέμενος βιασμός του συγκεκριμένου άνδρα από κάποιους Αφγανούς «επιβεβαιώνει» την υπόθεση ότι «αυτοί» είναι σεξουαλικά ακόρεστοι [1] και «ανώμαλοι», έτοιμοι να βιάσουν ανά πάσα στιγμή άνδρες, γυναίκες, παιδιά - ακόμα και ζώα, όπως προπαγανδίζουν διάφοροι εκπρόσωποι της άκρας δεξιάς. Η εικόνα του έκφυλου ανατολίτη είναι κλισέ στο πλαίσιο τέτοιων αφηγήσεων.
Εντελώς παρενθετικά δε, η εικόνα αυτή διαθέτει και το «γηγενές» αντίστοιχό της. Πρόκειται για τους (έλληνες και ελληνίδες) ομοφυλόφιλους/ες και λοιπούς «ανώμαλους», που προφανώς δεν «αξίζουν» τον τίτλο του έλληνα και της ελληνίδας. Κάνω αυτή την παρατήρηση για να έχουμε στο μυαλό μας κάτι που συχνά ξεχνάμε: Η ακροδεξιά στοχοποιεί αρχικά τους μετανάστες και τις μετανάστριες, στο ρεπερτόριό της όμως ακολουθεί μια μακρά σειρά ομάδων (αριστεροί, ομοφυλόφιλοι, μη-εθνικώς σκεπτόμενοι)· σε τελική ανάλυση, το σύνολο των υποτελών τάξεων.
Η (μισή) αλήθειαΘεωρείτε πιο πιθανό να πέσετε θύμα βιασμού στην Πλατεία Βάθη ή στο σαλόνι του σπιτιού σας; Η ερώτηση μπορεί να ακούγεται σκανδαλώδης. Παρ΄όλα αυτά - και μολονότι οι στατιστικές που αφορούν στους βιασμούς είναι περιορισμένες, αφού η πλειονότητα των θυμάτων δεν καταγγέλλει την πράξη ̶ , έρευνες στην Ελλάδα και το εξωτερικό κατατείνουν σε ένα κοινό συμπέρασμα: Η πλειονότητα των γυναικών που πέφτουν θύματα βιασμού γνωρίζουν το θύτη. Πρόκειται συχνά για κάποιο συγγενή ή οικογενειακό φίλο, για το σύζυγο ή το σύντροφο του θύματος ή τέλος για κάποιο συνάδελφο ή εργοδότη. Συνεπώς, η εικόνα του άγνωστου (αλλοδαπού) βιαστή, που επιτίθεται σε μια γυναίκα σε κάποιο έρημο μέρος, αντιπροσωπεύει μεν ένα μέρος της αλήθειας, αλλά πολύ μικρό.
Η προπαγάνδα για τους αλλοδαπούς που βιάζουν τις γυναίκες «μας» έχει πολλές και ενδιαφέρουσες διαστάσεις.
Πρώτον, στηρίζεται στο ιδεολόγημα ότι στο βιασμό καταφεύγουν όσοι δεν μπορούν να επιτύχουν συναινετικές ερωτικές επαφές. Ευτυχώς, χάρη και στη συμβολή του φεμινιστικού κινήματος, έχει καταδειχθεί τουλάχιστον από τη δεκαετία του 1970 ότι ο βιασμός μικρή σχέση έχει με το σεξ καθ’ εαυτό ή την έλλειψή του. Σχετίζεται περισσότερο με την απαίτηση των ανδρών να έχουν «πρόσβαση» στα σώματα των γυναικών που έχουν υπό την εξουσία τους ανά πάσα στιγμή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι στην Ελλάδα ο βιασμός εντός γάμου ποινικοποιήθηκε μόλις το 2006 (απίστευτο κι όμως πραγματικό…), καθώς θεωρούνταν (κατά την άποψή μου, ακόμα θεωρείται σε ένα βαθμό) καθήκον της γυναίκας να έχει ερωτικές επαφές με το σύζυγό της ανά πάσα στιγμή. Δεύτερον, και επειδή είναι γνωστό ότι μαζί με την πατρίδα και τη θρησκεία πάει αγκαζέ και η οικογένεια, η εικόνα του «ξένου» (με τη διπλή έννοια: αλλοδαπού και αγνώστου) βιαστή αποκρύπτει, ομολογουμένως με μεγάλη επιτυχία, αυτό που αποδεικνύουν οι στατιστικές: ότι ο χώρος της οικογένειας και γενικά της οικειότητας είναι πολύ επικίνδυνος για τη σεξουαλική αυτοδιάθεση και αξιοπρέπεια των γυναικών. Τρίτον, υπονοείται (ενίοτε λέγεται και σαφώς) ότι ο βιασμός από έναν αλλοδαπό είναι διπλά ατιμωτικός, εφόσον έγινε από κάποιον «κατώτερο». Και τέλος, πίσω από αυτή την «ιερά οργή», κρύβεται το μίσος για τις γυναίκες που έχουν συναινετικά σεξουαλικές και συναισθηματικές σχέσεις με αλλοδαπούς άνδρες. Φυσικά δεν ισχύει το ίδιο για τους χιλιάδες έλληνες πελάτες αλλοδαπών εκδιδόμενων γυναικών, που ως έλληνες άντρες υπόκεινται σε άλλα μέτρα...
Η «είδηση» για το βιασμό του ζευγαριού στην Πάτρα, λοιπόν, μολονότι ψευδής η ίδια, κρύβει μέσα της μεγάλες αλήθειες. Μπορεί το «περιστατικό» να μην υπήρξε παρά στη νοσηρή φαντασία των ελληνόψυχων της περιοχής, η διάδοσή του όμως μαρτυρά πολλά για τις αντιλήψεις αυτών που το επινόησαν. Για να είμαστε δίκαιοι, ωστόσο, η «ευρηματικότητα» αυτή δεν αποτελεί αποκλειστικά δικό τους προνόμιο. Αντίθετα, ανήκει σε μια σχολή σκέψης που πάει αρκετά μακριά και πολύ πίσω στο χρόνο - αν μάλιστα εξακολουθήσει να κερδίζει έδαφος στην ελληνική κοινωνία, σε λίγο θα αρχίσουμε να (ξανα)ακούμε για τους κομμουνιστές που έκαψαν το Ράιχσταγκ.
[1] Για μια παρόμοια αντιμετώπιση της σεξουαλικότητας των μαύρων ανδρών στις ΗΠΑ ενδιαφέρον έχει το άρθρο του Daniel Mang «Φυλή, τάξη και οι αντιφάσεις της αρρενωπότητας» στο http://www.qvzine.net/qv4/no03.html
Πηγή rednotebook.gr.
Σχόλιο: Ένας λόγος που αναδημοσιεύω αυτό το άρθρο είναι γιατί τον τελευταίο καιρό με αφορμή τέτοιες διαδόσεις έχει προβληματιστεί και τρομοκρατηθεί αρκετός κόσμος, χωρίς να βλέπει τις "συμπτώσεις" τέτοιων ιστοριών.
Επίσης τις προηγούμενες μέρες είχε ακουστεί και η ιστορία του βιασμού (ή απόπειρας βιασμού) μιας γυναίκας από μετανάστες σε κεντρικό σημείο της Πάτρας, η οποία έκανε το γύρο του διαδικτύου ακολουθούμενη από σχόλια όπως "πογκρόμ τώρα" κλπ. Όμως όπως αποδείχτηκε λίγες μέρες μετά από έρευνες της αστυνομίας η αλήθεια ήταν ότι η συγκεκριμένη γυναίκα ήταν χρήστης ναρκωτικών κι είχε χτυπηθεί από εμπόρους (βλ. σχετικό link εδώ).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου