Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η σκηνή από την ταινία «το χώμα βάφτηκε κόκκινο». Ο Ρήγας (Γιάννης Βόγλης) κατόπιν προτροπής του πατέρα του (Μάνος Κατράκης) σπάζει αρχικά στα δύο, μια ξύλινη βέργα. Επαναλαμβάνει το ίδιο με τις δύο βέργες να γίνονται τέσσερεις. Προσπαθεί να το επαναλάβει με την αντίσταση του γόνατου. Το αποτέλεσμα... αδύνατον. Είναι αυτό που λέμε «η ισχύς εν τη ενώσει». Νόμος της Φύσης. Νόμος όμως και της πολιτικής.
Κατοχή. Η ναζιστική Γερμανία άρει την απόφασή της να «επιστρατεύσει» Έλληνες για τα εργοστάσια της. Το ΕΑΜ διοργανώνει γενική απεργία. Οι Έλληνες μαζικά-δυναμικά ανταποκρίνονται στο συλλαλητήριο. Οι κατακτητές κάνουν πίσω.
Ένα χρόνο τώρα και η χώρα αναστενάζει από το μνημόνιο. Η αριστερά μπροστά στην οικονομική υποδούλωση έπρεπε να αφήσει στην πάντα (μακάρι μια για πάντα) τις διαφορές της και να συγκροτήσει κοινό μέτωπο. Μέτωπο πολιτικό. Μέτωπο συνδικαλιστικό, κοινωνικό, τοπικοαυτοδιοικητικό. Μέτωπο με το λαό. Αμέσως μετά την ψήφιση του μνημονίου.
Έτσι με όλα όσα ακολούθησαν στον ένα χρόνο, θα την καθιστούσαν ηγέτιδα πο λιτική δύναμη στο μαζικό κίνημα, στο ταξικό κίνημα αλλά και στους «αγανακτισμένους» των πλατειών. Ήταν βέβαιο ότι με τα μέτρα που προωθούσε το μνημόνιο ο κόσμος ... «θα ξυπνούσε». Η αιτία υπήρχε. Η αφορμή ήρθε με την αιχμή των Ισπανών « Σιγά ... μην ξυπνήστε τους Έλληνες.»
Η αριστερά για άλλη μία φορά ...κοιμήθηκε στα όνειρά της. Ο λαός βγαίνει στους δρόμους. Ξενυχτάει στις πλατείες. Και η αριστερά δείχνει να το φοβάται επειδή δεν το ελέγχει. Ουραγός των εξελίξεων. Δεν μπορεί να βγει γιατί έχει χάσει έδαφος .
Άπαντες στην αριστερά γνωρίζουν ότι δύο είναι οι μαρξιστικοί «παράλληλοι δρόμοι» για την νίκη του λαού. Η ενίσχυση του πολιτικού υποκείμενου και του λαϊκού κινήματος. Για να νικήσει το ένα απαιτείται και η νίκη ή ισχυροποίηση του άλλου. Δεν μπορεί να νικήσει ο κάθε χώρος μόνος του.
Πρόταση
Στην παρούσα συγκυρία το πολιτικό υποκείμενο έπρεπε εδώ και ένα χρόνο να εκφράζεται από την κοινή δράση των πολιτικών κομμάτων της αριστεράς (49 τον αριθμό κατά δήλωση του Μανώλη Γλέζου) και ταυτόχρονη κοινή δράση σε εργατικό, συνδικαλιστικό, τοπικοαυτοδιοικητικού τομέα.
Σήμερα, αν και έχει χαθεί η ευκαιρία της πρωτοπορίας, τα κόμματα της αριστεράς ( ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ , ΔΗΜ.ΑΡ κτλ.) μπορούν (φυσικά αν το θελήσουν οι ηγεσίες) να ανατρέψουν και την εσωτερική τους εμφύλια κατάσταση και κατά συνέπεια και την γενικότερη κατάσταση σε επίπεδο χώρας. Οι μέρες που θα ακολουθήσουν θα είναι πιο δύσκολες. Σε πολιτικό επίπεδο δεν υπάρχει σωτηρία ούτε και με τις εκλογές αφού ΠΑΣΟΚ, Ν.Δ., ΛΑΟΣ , ΔΗΜ.ΣΥΜ. με τον έναν ή τον άλλο τρόπο υπηρετούν το μνημόνιο ή θα κληθούν να το υπηρετήσουν ως δεδομένο αν έρθουν στην εξουσία. Από αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν θα τεθεί το θέμα της ανατροπής του μνημονίου.
Η πολιτική ανατροπή του μνημονίου μπορεί να γίνει μόνο από τις δυνάμεις της αριστεράς. Αισθάνομαι εσωτερική ικανοποίηση και δεν το κρύβω γιατί από πέρσι είχα μιλήσει δημόσια για την ανάγκη της κοινής δράσης της αριστεράς. Αισθάνομαι όμως και τεράστια θλίψη που οι ηγεσίες της αριστεράς μετά από ένα χρόνο μνημόνιο και ΔΝΤ, δεν πήραν χαμπάρι ότι η Ελλάδα που γνωρίσαμε δεν υπάρχει πια.
Ελπίζω να καταλάβουν όσο καιρός τους απομένει ότι ο λαός θα ξαναγκαλιάσει ένα νέο ΕΑΜ. Και όσο νωρίτερα δημιουργηθεί τόσο καλύτερα για το λαό αλλά και για το πολιτικό μέλλον της αριστεράς.
* O Γιώργος Μαρκόπουλος είναι δημοσιογράφος, από τον Πύργο Ηλείας.
Αναδημοσίευση από το iskra.gr.
Σχόλιο: Αυτή τη στιγμή υπάρχει ανάγκη συνεργασίας με συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, κατεύθυνση και τρόπο δράσης κι όχι απλά συμπόρευση για την συμπόρευση. Συμφωνώ στο ότι μπορεί να επιτευχθεί ένα μίνιμουμ συμφωνίας ανάμεσα στα κόμματα της αριστεράς, το οποίο θα δώσει το αρχικό ερέθισμα ώστε ο λαός να μπορέσει να οδηγηθεί -σε πρώτη φάση- σε μικρά βήματα- νίκες, απέναντι στην γενικευμένη επίθεση που δέχεται σήμερα από το κεφάλαιο. Από κει και πέρα μέσα από αυτή τη διαδικασία είναι απαραίτητο να γίνεται αυτοκριτική- ζύμωση απόψεων κι από μόνος του ο κόσμος που θα συστρατευθεί με μια τέτοια κίνηση, θα κάνει στην άκρη τους αφερέγγυους, τους καιροσκόπους κι όσους προσπαθούν να εκμεταλλευτούν τον αγώνα του με κάθε τρόπο. Θεωρώ ότι κάποιες από τις δυνάμεις της αριστεράς έχουν προσπαθήσει να καπελώσουν και να οικειοποιηθούν κινήσεις και καταστάσεις και δεν τις εμπιστεύομαι, αλλά έχω εμπιστοσύνη στο ότι ο κόσμος έχει κριτική σκέψη και μπορεί από μόνος του να δει πράγματα και να βάλει τα όρια που πρέπει. Τέλος να ξαναπώ για μια ακόμα φορά ότι δεν πιστεύω σε αρχηγούς και καθοδηγητές, αλλά στο ότι συλλογικά κι από τα κάτω ο κόσμος είναι η κινητήρια δύναμη για να καθορίσει κατευθύνσεις και να επιτύχει τις νίκες που πρέπει να γίνουν μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι που έχουν τεθεί.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου