Η λαϊκή παροιμία «κάθε πέρσι και καλύτερα» αποδίδει με τον πλέον ανάγλυφο τρόπο την δραματική κατάσταση που βρίσκεται η εκπαίδευση των μαθητών με αναπηρία στην χώρα μας.
Η υποβάθμιση, η υποχρηματοδότηση, το έλλειμμα εκπαιδευτικών προγραμμάτων, εκπαιδευτικού προσωπικού και τεχνικών υποδομών και βοηθημάτων καθιστούν την εκπαίδευση των ατόμων με αναπηρία μόνο κατ’όνομα μια τέτοια ως διαδικασία, ενώ βασικές πλευρές της έχουν εκχωρηθεί απροκάλυπτα στην ιδιωτική πρωτοβουλία με αποτέλεσμα την μετακύλιση των δαπανών από το κράτος στην οικογένεια. Όλα αυτά συντελούνται την περίοδο που η πιο βαθιά κρίση της χώρας με την παράλληλη εφαρμογή των πιο βάρβαρων νεοφιλελεύθερων συνταγών έχουν συνθλίψει τα λαϊκά εισοδήματα.
Τα προγράμματα συνεκπαίδευσης, ένταξης και παράλληλης στήριξης, ουσιαστικά δεν καλύπτουν τις πραγματικές εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών με αναπηρία ενώ η διαδικασία ένταξης στα κοινά σχολεία χρησιμοποιείται ως άλλοθι της διαχρονικής εγκατάλειψης των κυβερνήσεων μετά την μεταπολίτευση για τους μαθητές με αναπηρία. Η θέσπιση της υποχρεωτικότητας της εκπαίδευσης για τους μαθητές με αναπηρία με τον Ν 3699/2008 αποτελεί έναν ακόμη νόμο χωρίς την πρακτική του εφαρμογή. Τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μαθητές με αναπηρία στην πρόσβαση τους στις σχολικές μονάδες εφόσον ένας σημαντικός αριθμός από αυτές στεγάζονται σε αποθήκες ή χώρους που είναι πρακτικά αδύνατη η πρόσβαση. Ακόμη ένας σημαντικός αριθμός σχολείων κατά την προηγούμενη χρονιά υπολειτούργησε ενώ υπήρξαν τεράστια προβλήματα με την μεταφορά των μαθητών που εξακολουθούν να παραμένουν ανεπίλυτα. Την ίδια στιγμή στην εκμετάλλευση των πάσης φύσης ιδιωτικών συμφερόντων έχει περιέλθει ο τομέας της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών για σεμινάρια όπου κάθε εκπαιδευτικός θα πρέπει να καταβάλλει σε ιδιώτες από 2 έως και 3 χιλιάδες Ευρώ.
Εξ ίσου δραματική είναι η κατάσταση στα ειδικά σχολεία. Έτσι οδηγείται σε κλείσιμο η σχολή τυφλών στην Θεσσαλονίκη όπου εδώ και ένα χρόνο υπολειτουργεί, εφόσον οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας επειδή δεν τους καταβάλλονται τα δεδουλευμένα ενώ το έλλειμμα της σχολής σε ετήσια βάση ξεπερνά το 1 εκατομμύριο Ευρώ. Σε καλύτερη κατάσταση δεν βρίσκεται και το Κέντρο εκπαίδευσης και αποκατάστασης τυφλών (ΚΕΑΤ) στην Αθήνα όπου η διοίκηση του έχει προχωρήσει σε 2 απολύσεις εργαζομένων ενώ σε οικονομικό αδιέξοδο έχει οδηγηθεί και η μοναδική μονάδα που υπάρχει στην χώρα μας για την εκπαίδευση παιδιών με προβλήματα όρασης και πολλαπλές αναπηρίες. (ίριδα). Παρόμοια προβλήματα αντιμετωπίζουν δεκάδες ειδικά σχολεία, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης στον χώρο των ατόμων με νοητική υστέρηση, αυτισμό και με κινητικές δυσκολίες.
Μπροστά σε αυτή την τραγική κατάσταση είναι αναγκαίο όσο ποτέ η οργανωμένη αντίδραση των αναπήρων και των οικογενειών τους και της εκπαιδευτικής κοινότητας για την διασφάλιση του αυτονόητου δικαιώματος τους αυτό της εκπαίδευσης. Η οικονομική κρίση της χώρας δεν μπορεί να αποτελέσει το εφαλτήριο για την περικοπή εκπαιδευτικών προγραμμάτων και πόρων. Κάθε μαθητής / μαθήτρια με αναπηρία δικαιούται να απολαμβάνει ένα εκπαιδευτικό σύστημα δημόσιου χαρακτήρα που θα εξασφαλίζει μία παιδεία υψηλής ποιότητας που θα συμβάλλει στην κοινωνική ένταξη με την συμμετοχή του ως πολίτης ισότιμος στην κοινωνία.
Από την σελίδα της Παρέμβασης Ανάπηρων πολιτών. Η εικόνα είναι από ένα παλαιότερο άρθρο για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η Σχολή Τυφλών Θεσσαλονίκης.
Όπως και σε κάθε τομέα πρόνοιας της χώρας που βρίσκεται σε διάλυση, έτσι και οι κυβερνώντες δεν δίνουν σημασία στους συμπολίτες μας με αναπηρία... Για να δούμε, θα αλλάξει ποτέ αυτή η κατάσταση; θα σταματήσουν οι υπεύθυνοι εκεί στα υπουργεία και στο δημόσιο να μην είναι κάτι περισσότερο από ζώα, που νοιάζονται για την πάρτη τους;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου